Voordat ik vorige week naar Bleau reed, wist Gérald me te porren om de volgende dag de nieuwe boulder ‘Déforestation’ te gaan proberen. Vrijdags spreken we af. Als ik aankom is er nog niemand, maar ik ben onder de indruk van de imposante prow! Na een korte opwarmsessie komen Gérald, Tony, Antoine, JH en Tomas aangelopen en kan het werken beginnen! De methode is bekend bij de Fransen. Helaas kunnen Gérald en ik net niet de lengte-methode van Tony gebruiken, die ‘m al heeft gedaan. Toch vinden we snel daarna snel de gangbare methode, met aanwijzingen van Antoine (die ‘m een paar weken geleden opende). Bijna alle passen lukken, maar m’n huid slijt snel… Antoine herhaalt alle drie z’n boulders nog een keer, en opent daarna een nieuwe 8a+/8b…

De volgende dag kom ik terug samen met Martin. Ook tref ik Romain met een stel vrienden. Met z’n allen werken we weer in de boulder. Ik boek progressie en weet uiteindelijk alle passen te maken, maar niet lang daarna laten m’n vingertoppen me echt in de steek…

Na een rustdag kom ik de derde dag terug. Tot drie keer toe val ik op de laatste passen. In twee elkaar overlappende delen klim ik de boulder meerdere keren, maar alles aan elkaar zit er niet in vandaag…

Drie dagen, waarvan twee rustdagen later, ben ik weer terug. Dag vier. Ditmaal alleen, met vijf pads. Vandaag moet het gebeuren. Ik voel me fit, m’n huid is weer aangegroeid, alleen regende het de hele nacht en maak ik me lichte zorgen over de staat van de boulder… De begingrepen zijn nat… M’n motivatie overwint echter de drang om huiswaarts te keren en ik besluit het toch te proberen. Kansloos…

Volgens de voorspelling zou er af en toe een lokaal buitje vallen, maar ik heb vertrouwen dat het droog blijft. Bovendien waait het hard en zijn er grote stukken blauwe lucht zichtbaar. Ik besluit de wachten. Te wachten totdat de boulder droog is…

Twee uur later. De beginknijper is zo goed als droog, maar het is duidelijk dat de tweede greep vandaag niet meer zal opdrogen… Ik besluit een andere methode te gebruiken om de tweede greep te kunnen skippen, die uiteindelijk makkelijker blijkt te zijn dan mijn oorspronkelijke methode. De slopers voelen echter glad aan. Eén poging gaat redelijk, maar de lucht wordt zwart en het begint te stortregenen… GRR, weer niet vandaag.

Een beetje gefrustreerd pak ik na de bui m’n spullen bij elkaar. Déforestation wordt niet meer droog vandaag… Ik besluit nog even langs Cuvier te rijden om te kijken of ik het nog kan. Met alleen m’n pofzak en klimschoenen loop ik het gebied in. De blokken zijn vochtig, maar drogende. Snel herhaal ik Bérézina. Ik kan het nog. Drie minuten later zit ik weer in de auto…

Wordt vervolgd…