Winter in Bleau

On 17/12/2017, in blog, by Enzo

Over een kleine twee weken vliegen we voor drie maanden naar de VS. Eerst klimmen we twee weken op het zandsteen rondom Chattanooga. Daarna vliegen we door naar de westkust en hebben we nog tweeënhalve maand in Bishop en Red Rocks. Ik weet dat het mooi gaat worden. Maar m’n hoofd is nog niet zover. Datzelfde geldt voor Bleau. De afgelopen maanden waren we er veel. En dat deed me altijd goed, ook al klom ik niet altijd lekker. Hoe ik klim heeft voor een groot deel te maken met hoe ik me voel. En dat dat nu anders is dan anders, daar heb ik vrede mee.

Ik voel me goed, maar ook nog vaak onrustig, waardoor ik focus mis. Ben snel afgeleid, denk veel na over alles wat er is gebeurd, welke impact dat heeft op mij en wat de beste manier is om ermee om te gaan. Soms gaat dat op de automatisch piloot. Andere keren bewust. Het lukt me niet altijd om m’n hoofd leeg te maken, ook niet tijdens het klimmen… In oktober voelde het klimmen confronterend, maar ook heel bevrijdend. Na alle hectiek kon ik mezelf terugvinden. In de week in november lukte niks. Het weer speelde daarin zeker een rol. Maar ik zat ook niet lekker in m’n vel en klom niet lekker. De score van negen dagen Bleau was toen één 7atje. Dat gebeurt me nooit.

Afgelopen week was gelukkig beter. Projecten, klimmen, nadenken. In het bos zijn en doen wat ik het liefste doe. Het weer zat wederom niet echt mee. Maar tussen de buien door kunnen we best veel klimmen. Taipan stond hoog op m’n lijst om af te maken, maar daar was het te nat voor. We klimmen veel op Rempart en mede daardoor heb ik er inmiddels al een handvol sessies opzitten in Khéops. Mijn nieuwe langetermijnproject! Ik vind het bijna jammer om naar de VS te gaan. De winter in Bleau is ook zo mooi.

Sanne bleef de afgelopen maanden werken in Noir Désir en klom daarmee afgelopen week één van haar moeilijkste boulders ooit! Verder nog beeld van Sanne in Carnage en Pagota en van mij in Freestyle en Saruman.

Slechts twee passen, dat is lastig projecten. De eerste lukt. De tweede met een heel klein duwtje. Een pas op m’n max en een echte ‘beweegpas’. Dat is wel werkbaar!

Zeven jaar geleden ging ik voor het eerst naar de VS en de eerste klimmer die ik daar ontmoette was Nuno. Na klimmen in Bishop, Rocklands en de Grampians moest het er eens van komen: Nuno in Bleau. Jammer dat we maar anderhalve klimdag samen hebben.

Gestructureerd trainen doe ik nooit. Mezelf voorbereiden op een trip wel. Vooral door veel te klimmen, in vorm te komen en me mentaal voor te bereiden op boulders die ik wil klimmen. Voorpret is altijd een groot deel van het plezier. M’n vorm is niet slecht, maar m’n hoofd is nog totaal niet in de VS. Volgende week komt Ima voor tien dagen terug naar Nederland. Vijf dagen daarvan zijn we nog in Bleau; eigenlijk zoals ieder jaar met de familie. Alleen dit keer met z’n drieën. Anders dan anders. Een paar dagen later vliegen we. Eenmaal daar komt het met de focus wel goed. Daar ben ik zeker van.