Seizoensopener

On 07/09/2015, in blog, by Enzo

Bleau begin september. Het begint een gewoonte te worden. Voor het vierde jaar op rij openen we het seizoen vroeg. De eerste drie dagen is het veel te heet om te klimmen. Maar het weer slaat om na een nacht regen van maandag op dinsdag. Van 35 graden en volle zon naar 18 tot 20 graden en half bewolkt. Perfect!

Ik besluit iets hoger in te zetten dan gebruikelijk voor een vroege seizoensopening. In mei was de laatste keer Bleau, maar de hele zomer klom ik door in de hal. Eens kijken of dat effect heeft gehad… Tube moet het worden; de eerste 8 van het seizoen. In mei maakte ik alle passen, dus ik hoopte dat het een kwestie was van inkoppen. Uiteindelijk had ik er afgelopen week drie sessies voor nodig.

Les Thanatonautes is de uitklim van Tube. Een hoge muur, die ik in mei in een paar pogingen klom. De uitklim zou dus geen problemen moeten opleveren. Als ik het gat pak, klim ik ‘m uit. Dat wist ik zeker. In de eerste sessie maak ik goede links in het dak, maar het gat bereik ik niet. Na een rustdag vind ik in de tweede sessie een makkelijkere manier om bij het gat te komen. En jawel, niet lang daarna match ik het gat.

In de uitklim geef ik het echter toch nog weg. M’n rechtervoet zipt. Een lange pauze en nog een poging. Weer het gat. Intermediairtje en door naar het scherpe randje. Nét te kort… Langer rusten en doorgaan? Of stoppen en terugkomen? Ik ben inmiddels al drie uur bezig. De energievoorraad is bijna op.

Een nog langere pauze en nog één keer. Weer klim ik tot het gat. Draai mezelf op de plaat. Pak het randje. En dan zipt m’n linkervoet… Dat was donderdag. Er zit niets anders op dan weer een rustdag te nemen. En op zaterdag voor de derde keer terug te komen.

Klimdag, rustdag, klimdag, rustdag. Sanne volgde hetzelfde ritme, maar dan andersom. Want ook Sanne staat in de projectmodus. Coup de Faiblesse moet eraan geloven. En we gaan gelijk op. In de eerste sessie goede links. In de tweede sessie klimt ze tot de laatste pas. Daarna is de koek op. Dat was woensdag. Een rustdag en vrijdag terug dus.

Sanne CDF

Vrijdag en zaterdag zijn de dagen waarop het moet gebeuren. We kunnen allebei niet meer progressie maken dan de boulder klimmen. En omdat de zon toch nog warm kan zijn, staan we beide dagen om 9:00 uur onder de projecten. Sanne gaat meteen goed. Resoluut klimt ze naar het einde, maar twijfelt weer op de laatste pas. Mis. Maar nu is ze net warm. Geen zorgen dus. De poging daarna mist ze weer… En de poging daarna weer. Tot vier keer toe de allerlaatste pas…

De energie vliegt erdoorheen. Een hele lange pauze en een laatste poging. Die is verre van vlekkeloos, maar gelukkig gaat het einde nu wel goed. Wat een opluchting!

Zaterdagochtend is het zwaar bewolkt en het regent zelfs even. Voordat ik pogingen ga doen, wil het einde nog één keer uitchecken aan een touw. Want het gat bereiken is inmiddels geen probleem meer. De crux zit toch daarna… De touwsessie valt tegen. Ik kan de passen van Les Thanatonautes nauwelijks meer maken. Ik begin te twijfelen. Gaat het dan toch niet lukken? Want als ik het randje pak, krijg ik m’n voet dan wel in het gat?

Al in m’n eerste poging doet m’n arm pijn en m’n huid is dun. Er zit niet veel in vandaag. Dat is duidelijk voelbaar. Nog twee keer mis ik. In m’n hoofd had ik al bijna opgegeven. Maar dan lukt het toch nog. In de derde en waarschijnlijk laatste poging van de dag. Ik wist dat het kon, maar het komt toch onverwachts. Wat een fijne seizoensopener!