Met een beetje geluk is de zomer in Bleau zo gek nog niet. Zeker niet met twee kinderen. Aangename temperaturen. Als het even regent is het zo droog. En door de lange dagen heb je alle tijd van de wereld. Oké, uiteraard bereid ik me voor met een goede lijst zomerboulders. 

In juli is het erg warm. De meeste dagen achterin de twintig of zelfs over de dertig graden. We klimmen zoveel mogelijk in schaduwrijke gebieden. Meestal een sessie die eindigt voordat het écht heet wordt. Of soms pas start na het avondeten. De week staat al snel in het teken van Austerlitz. Ik heb er drie dagen voor nodig. Na een avondsessie waarin het nét niet lukt, neem ik twee rustdagen en zet de wekker tegen het einde van de trip om 6:15 uur. Om 6:45 uur hang ik aan het hangboard in de garage. Als ik om 7:30 uur bij de boulder aankom, verfijn ik voor de laatste keer m’n beta. Het is nog geen 8 uur ‘s ochtends als ik de boulder heb geklommen. 

Yume is iedere dag druk in de weer en vindt het soms lastig dat Nuno nog niks kan.

In augustus zijn Ima en Maeve voor twee weken over vanuit Canada. Op de eerste dag lopen we met paraplu’s door de stromende regen in Gorge du Houx. Classic. De dagen daarna wordt het gelukkig iedere dag wat beter en uiteindelijk hebben we stabiel, koel zomerweer; half bewolkt en zo’n 20-22 graden. Alle kinderen vermaken zich goed in het bos. Nuno kijkt naar de bomen die bewegen in de wind. Maeve gaat op onderzoek uit. En Yume verzint bijna iedere dag wel een nieuw spel om te spelen. 

Flinke regen op de eerste dag. Gelukkig is het een dag later droog.

Op de tweede dag – met nog slechte condities – werk ik in de traverse Bella Chichi. Ik ben nog steeds geen fan van traverses, maar sommige traverses voelen als een lange dakboulder. En dan kan ik me er best toe zetten. Ik maak ‘m een paar dagen later – in betere condities – af. En besluit dan gelijk nog verder door te klimmen (Bella Chicchi – PMH) voor wat extra punten. Niet heel veel moeilijker… 

Met de hele club op zoek naar de boulders in Moigny-sur-École. Na uren zoeken vindt Sanne het dakje. Binnen 45 minuten zijn we klaar met klimmen.

Le Grand Surplomb de Beauregard staat al heel lang op m’n lijstje. Toen ik ‘m in 2016 voor het eerst zag, vond ik ‘m minder mooi dan ik had gedacht. Maar toch, een hoge boulder een beetje buiten de gebaande paden; daar wil ik best wat moeite voor doen. Op een avond werk ik ‘m uit met een touw. Het heeft even geregend, dus de plaat is spekglad. Gelukkig is de onderkant droog, dus zodra ik weet dat alle passen kunnen, kies ik eieren voor m’n geld. Een dag later kom ik terug om ‘m af te maken.

Van het graniet van Squamish naar het zandsteen van Fontainebleau; Maeve heeft er geen problemen mee.

Al met al een paar goede weken in het bos. Van struinen naar nieuwe onbekende boulders tot familieklimmen in Potala; in de zomer gaat dat zelfs met drie kinderen best.