Tailleur des Mensonges

On 24/11/2015, in blog, by Enzo

Ik zag ‘m voor het eerst in Four From Font. Over de schouder van Dave Graham, die met een bang gezicht naar de uitklim kijkt. Niet lang daarna krabbelt hij over de slopers het blok op. Tailleur des Mensonges. Van de vier boulders in het filmpje krijgt Tailleur het minste aandacht. Toch bleef ie me bij. En meer dan eens ben ik er gaan kijken. Hoog. Slechte slopers. En vijf meter boven de grond mantelen… Over de jaren kreeg ik niemand écht enthousiast. Dus ben ik afgelopen weekend zelf gaan kijken. Maar na twee dagen klimmen was ik al redelijk moe.

Op zaterdag lukt de relatief nieuwe Sacre du Printemps. Net voor de regen. Heel mooi, niet heel lastig. Op zondag ga ik terug naar Ubik assis. Met een iets minder goed gevoel tijdens het klimmen bereik ik wel hetzelfde high point als vorige week. Die middag laat Bart een aantal mooie nieuwe zevens zien in Apremont Fond des Gorges. We klimmen tot het donker wordt. Ik ben gesloopt.

1Op strek in Sacre du Printemps. Beeld van Tailleur des Mensonges is er, maar komt later.

Toch voel ik me op maandag niet slecht. De condities zijn perfect. Tailleur, het moet er toch een keer van komen. Omdat ik alleen ga, kies ik voor uitwerken met touw. Uiteraard vind ik ground up het mooist. Maar dat werkt ook het beste als je met een groepje project. En elkaar kunt motiveren steeds verder te klimmen. In m’n eentje kies ik voor de veilige weg. De mantle valt gelukkig mee. De crux is de passage rond de kleine ondergreepjes. En vanuit daar door naar de sloper op de rand.

M’n huid is al dun als ik begin met pogingen. De ondergreepjes snijden in m’n vingertoppen. En tot twee keer toe klap ik uit het rechter greepje als ik probeer door te slaan naar de sloper. M’n lichaam nog dichter bij de wand brengen, dat is de oplossing. En het linker greepje iets anders pakken. Ik weet het, maar moet het alleen nog doen.

Paf, vol op de sloper. Nu móet ik ‘m afmaken, schiet het door m’n hoofd. Niet nadenken. Bijpakken. Voetwissel en rechtervoet naar rechts. Omhoog komen en paf, slechte slopertje. Rechterbeen over de rand en paf, nog een keer met rechts het laatste betere kommetje. Uitdrukken kost me meer moeite dan toen ik in het touw hing, maar Tailleur mag na al die jaren van de lijst!

Voor de ‘four’ nu alleen Duel nog. Ooit.

 

Meer projecten…

On 18/11/2015, in blog, by Enzo

De condities worden beter en beter en de voorbereidingen voor de echte winter zijn in volle gang. Het zwaaitje opvangen aan de laatste sloper lukte me afgelopen weekend nog niet, maar de passen van de zitstart zitten er goed in. Wel voel ik m’n rechter pols een beetje, net zoals bij het projecten van de staande start… Een beetje tape doet wonderen, leerde ik toen. Als de condities en m’n pols het toelaten mag ik aankomend weekend weer. Ik moet nog wat werk verzetten, maar mogelijk is het zeker!

1

2

3

 

Verjaardagsweekend

On 08/11/2015, in blog, by Enzo

Als je dan toch 30 moet worden, dan is Bleau geen slechte plek. Sanne was zaterdag aan de beurt, ik op zondag… Op een bijzondere verjaardagsboulder had ik niet gerekend. Maar op lenteweer evenmin: 20 graden en volle zon. De lijst met projecten was weer lang. En ik had niet de illusie dat ik dit weekend al iets af kon maken. Gelukkig is werken in het weekend ook geen straf.

1

Werken deed ik vooral in Ubik Assis. In de volle zon. Bij een gevoelstemperatuur van 25 graden. Toch lukken alle passen van de zitstart. En niet veel later kan ik ze linken. Maar doorklimmen heeft geen zin. Het zweet staat op m’n voorhoofd, m’n handen zijn zeiknat. Toch ben ik blij. Dit zou wel eens een mooi winterproject kunnen worden..!

Sanne heeft nog een appeltje te schillen met Karma Gai. Maar ondanks goede pogingen blijft ze achter met lege handjes. De dagen daarna komen we niet meer terug. Wel komen we in de nieuwe gebieden van Apremont. Op zaterdag. Om zevens te grazen met Frank en Wieneke. Die ochtend check ik eerst nog even Taipan. Maar door de grote temperatuurverschillen tussen dag en nacht, is de rots nog klam…

Op mijn verjaardag is het wederom goed toeven in het bos, maar hebben we nog meer last van klamme rotsen. Toch pakt Sanne in Drei Zinnen een verlaat verjaardagscadeautje mee: Diversion. Omdat het 1 november is, wil ik in ieder geval íets klimmen. Ik zet in op het blok van Furtif. De hoge 7b-variant klom ik eigenlijk vorig jaar al – alleen niet met de goede startgrepen. De vochtigheid gooit helaas roet in het eten. Ik glijd van de grepen en kan de passen los nauwelijks maken. Stoppen wil ik niet, maar lijkt wel de verstandigste keuze.

2

De laatste dag ben ik kapot. Spierpijn in m’n biceps en rug en beetje last van m’n arm… Zal ongetwijfeld bij de leeftijd horen. Ik weet in ieder geval dat ik niet hoog hoef in te zetten. De paar zevens die nog lukken zijn mooi meegenomen. Toch baart de arm me een beetje zorgen. Ik heb ’t gevoel dat de pijn minder is dan een maand geleden. Maar misschien komt dat ook doordat ik ‘m inmiddels redelijk weet te managen… Goed opwarmen blijkt super belangrijk, maar dat is niet altijd even makkelijk in het bos… Gelukkig gaat het klimmen goed en kan ik – misschien in iets kortere sessies – redelijk uit de voeten.