Vogelvlucht

On 09/09/2018, in blog, by Enzo

Onze trip naar de VS is alweer bijna een half jaar geleden. In Amerika had ik alle tijd om tot rust te komen. Ontspannen ging heel goed. En ook al was het programma voorspelbaar – iedere dag klimmen – de beleving was heel intens. Een nieuwe omgeving, nieuwe boulders, veel motivatie en de tijd om tot na te denken; eigenlijk kwam de trip op het juiste moment.

Eenmaal thuis kom ik in rustiger vaarwater. Door drukte op m’n werk in de eerste weken, zit ik er zo weer in. Weekendjes Bleau zijn gepland. Doordeweeks binnenklimmen. Zoals het altijd was. Het leven voelt ineens zo gewoon dat ik het idee heb op de autopilot te leven. Werken, klimmen, weekendje naar Bleau, weer terug…

Warme dagen begin mei.

Het seizoen loopt op z’n einde en ik heb geen doelen meer. Het is heerlijk om in het bos te zijn en op de blokken te spelen. In april en mei zijn we er drie keer vier dagen. Ik klim veel boulders tussen de 7a en 7c. Maar ook dat gaat vrijwel vanzelf, op de autopilot. Ik mis de motivatie, de focus en de doelen. Het is tijd voor een pauze.

De halve maand mei en de hele maand juni klim ik niet. We hebben toch geen buitenplannen tot september. Een paar keer per week stap ik op de racefiets, om toch iets te doen, maar echt veel voldoening haal ik er niet uit. Als ik in juli weer begin met klimmen, is de motivatie terug. Ondanks de hitte geniet ik van de progressie in de hal. Van 6b’s naar 7a’s en van 7a’s naar 7c’s; het gebeurt in een paar weken en dat geeft een goed gevoel.

In augustus zijn we vier dagen in Bleau. Meer voor de vakantie dan voor het klimmen. Het is 38 graden. En tóch klimmen we twee dagen, zoveel motivatie heb ik. Eenmaal thuis begin ik er nog meer zin in te krijgen en in de klimhal schakel ik nog een tandje bij, ondanks de aanhoudende hitte, ook in Nederland.

Als ik een tijd niet klim en niet in Bleau kom – zoals iedere zomer – vergeet ik altijd een beetje hoe leuk ik het vind en hoeveel ik van buitenklimmen houd. De eerste week van september is onze traditionele seizoensopener. En ook al kom ik al bijna 20 jaar in Bleau; net als ieder jaar is het begin van een nieuw seizoen een mooi moment. In de zomer is het gevoel wat weggezakt, maar het zit er nog. En ieder jaar verbaas ik me opnieuw. Over hoe mooi het bos is. En over hoe leuk ik het vind om welke boulder dan ook te klimmen. Ik geniet er echt van, ook al is het nog steeds 25 graden en glijd ik voortdurend van slopers.

Sanne klimt Supplément d’Armes, mij lukt de zitstart.

Voor mijn verjaardag vorig jaar kreeg ik een ballonvaart van Sanne. Over Bleau. Omdat er in de winter niet gevlogen wordt en Bart, Frank en Wieneke ook aansloten, plannen we het in het in onze seizoensopener. Een beter moment is er niet. In Bleau zijn is al fijn; het bos vanuit deze dimensie zien is helemaal fantastisch. We stijgen op in Episy en vliegen laag over meren en de Loing, terwijl de mist optrekt. Dronebeelden zijn mooi, maar we zitten er ineens zelf middenin! De noordoostenwind drijft ons richting Dame Jouanne, waar we rakelings over de boomtoppen scheren. Wow!

Wat klimmen betreft ben ik deze week blij met alles. Maar ik weet ook dat ik weer redelijk fit ben, dus dat een 7c+ of een 8a zou moeten kunnen. Op dag twee probeer ik Tilt. Geopend in 2002 als een 7c, maar na drie sessies weet ik zeker dat het minimaal 7c+ is. Misschien zelfs wel een kleine 8a. Afmaken lukt me net niet. Ondanks de schaduw doen de temperaturen van 25+ graden m’n huid geen goed. Ik blijf maar glijden… Ook trek ik m’n vingertop open als ik van een scherp greepje glijd in een andere boulder. Hopen dat het half oktober koeler is. Ik heb in ieder geval een paar projecten om naar uit te kijken. En die gaan niet lukken met een beetje autopilot-klimmen!

Aan het werk in Tilt. Terug in oktober!