Red Rocks again

On 27/02/2018, in blog, by Enzo

Een dikke week in Red Rocks, met voor mij één highlight: Book of Nightmares. Ik kan me de boulder nog herinneren van zeven jaar geleden. Een mooie, beetje spannende boeg in Gateway Canyon. Ik klom veel boulders eromheen, maar Book probeerde ik toen niet. Iets te moeilijk, dacht ik. Op onze eerste dag in Red Rocks half januari stap ik er wel in. Met je linkerhand klim je op kleine vlakke randjes, met rechts over een raar hoekig randje, een sloper en een sloperrandje. Veel strekken en een rare heelhook. Technisch en toch krachtig. Na een flinke werksessie maak ik alle passen, behalve de eerste. Ik krijg m’n kont niet van de grond in de zitpositie, wat ik ook probeer. M’n huid is al snel heel dun en ik overweeg Book of Nightmares van m’n lijst te halen.

Een dikke maand later zijn we weer in Red Rocks. Ik heb niet veel boulders die ik nog moet afmaken. Nieuwe dingen proberen is het plan. Toch blijft Book of Nightmares in m’n hoofd zitten. ‘Slechts’ 35 minuten lopen, dat is niet ver voor Vegas. En drie sterren, ook niet slecht. Op dag drie ga ik toch weer kijken. Alle passen lukken, ook de eerste. Goed nieuws! Ik heb alleen heel veel moeite met de heelhook van pas twee. Na een sessie van drie uur maak ik die pas slechts één keer. En als ik na een korte rust een poging doe, trek ik een kleine split in m’n linker middelvinger.

De heelhook die bijna nooit blijft liggen…

Na één dag rust is m’n huid nog heel dun, maar ik besluit ik er toch voor te gaan. Als ik ‘m doe, geeft me dat meer tijd voor andere boulders. En als ik ‘m niet doe, kan ik altijd nog twee rustdagen pakken. Toch is de gok tricky; ik moet de heelhookpas een keer of vijftien proberen voordat ik de juiste lichaamspositie ontdek. M’n huid wordt gevaarlijk dun. Na een paar pogingen bloeden m’n toppen nog nét niet en lijkt het me slimmer om te stoppen. Sanne motiveert me om toch nog één poging te doen – en dan echt alles te geven.

Ik had het zelf eigenlijk al opgegeven, maar na een minuut of tien ga ik toch weer zitten. Ik voel het randje met links snijden in m’n huid, maar de hak blijft liggen. De pas naar de sloper is maximaal, maar ook die maak ik. De hardste passen heb ik gemaakt, maar de spannendste moeten nog komen. De landing is niet optimaal, maar gelukkig zijn er meer mensen met pads. Rechtervoet hoog, erop zitten en in het sloperrandje vallen. Op spanning optikken en dan de engste pas: met een slechte heelhook door naar een goede knop. Ik zit op de greep, maar niet zoals ik ‘m hebben wil. Herpakken kan niet meer. Alle knijpkracht aan en ernaast bijpakken. Een schreeuw die tot aan het eind van de canyon hoorbaar is. Tot m’n verbazing blijf ik hangen. Herpakken kan nu wel en ik krabbel de plaat op. Wat een gevecht. M’n vinger bloedt, maar dat maakt niet meer uit. Dat het vandaag toch nog lukt had ik niet verwacht. Soms is doorgaan dus toch beter dan stoppen!

Voet hoog en in het sloperrandje vallen met rechts.

De moeilijkste boulder die ik tot nu toe klom deze trip. De gids zegt V11/12 en de meningen zijn erover verdeeld. Voor mij voelde het harder dan Atlas Shrugged, die wel V12 krijgt. Maar hard V11, waarom niet?

Verder afgelopen week:

18-02 – Sad Robot V9
18-02 – Salt is Salty V10
18-02 – Taurine V9
22-02 – Book of Nightmares V11
25-02 – The Jabberwocky V9

 

Bishop

On 20/02/2018, in blog, by Enzo

De drieënhalve week in Bishop waren zeven jaar geleden de beste weken van mijn trip. Goed weer, een leuke club mensen en veel memorabele beklimmingen. Sindsdien heb ik gezegd dat ik een keer terug wilde. Zeven jaar later is het zo ver. In het donker arriveren we in de Buttermilks. De zandweg is langer dan ik me herinnerde. Het uitzicht de volgende ochtend is nog hetzelfde.

De Buttermilks bij aankomst. Een paar dagen later was de sneeuw al gehalveerd!

Anders dan toen is het weer. De eerste dagen is het rond de twintig graden. Niet lang daarna komen er nog een paar graden bij, tot we uiteindelijk dagen hebben van 27 graden. Veel te heet! Alleen al naar Mandala kijken doet pijn aan m’n huid. Die stel ik daarom weer uit. Ik durf het niet aan, net als zeven jaar geleden. Focussen op één boulder die zo scherp is en met deze temperatuur; dat wordt heel veel wachten en heel weinig klimmen. Dat heb ik in Australië ervaren en dit keer besluit ik die frustratie te vermijden. Eigenlijk wil ik het ritme van Red Rocks vasthouden; snel wat projecten uitzoeken, werken, rusten en dan doen. Maar dat lukt ook niet. Ik klim niet veel en alles kost huid. Al snel kan ik geen bak meer vasthouden. Na twee dagen heb ik wel een plan: verder waar ik zeven jaar geleden gebleven was. Haroun and the Sea of Stories was één van de weinige moeilijke lijnen die ik toen niet kon afmaken…

Sanne is net als ik voortdurend op zoek naar geschikte projecten. Die blijken ook voor haar niet zo snel gevonden. Op dag één de Southwest Arete om te wennen aan de hoogte. Enige tijd later Soul Slinger, met hetzelfde uitzicht.

Wachten tot 16.00 uur tot de zon achter de berg gaat, of om 6.30 uur op om de hitte voor de zijn; het mag allemaal niet baten. M’n huid is zó zacht en de kristallen zijn zó scherp dat ik zelfs in de opwarmers bergen huid verlies. Klimmen doet zoveel pijn dat ik me niet meer kan focussen op de bewegingen, alleen nog maar op m’n handen. Haroun lukt niet en andere achten lukken niet. V9’s lukken niet. En voor de V7’s en V6’en heb ik letterlijk geen huid meer op m’n toppen. Super frustrerend en het voelt zonde van de tijd. Maar toch; kamperen in de Buttermilks is fantastisch. En als je dan toch moet rusten, kan het maar beter warm zijn…

Na een week in de Milks proberen we het in de Happy en Sad Boulders. Minder scherpe rots, dat was een goede zet. Zeven jaar geleden klom ik er nauwelijks. En nog steeds heeft het niet m’n voorkeur boven de imposante lijnen van de Buttermilks. Maar het is fijn om weer een hele dag te klimmen en pas te stoppen als ik echt te moe ben.

In de Ice Caves is het lekker koud. Ok, zeker niet de mooiste lijnen, maar wel harde passen en iets dat ik met mijn zachte huid kan klimmen.

Al met al zijn het toch maar een paar dagen die we in de Tablelands spenderen. En na anderhalve week lukken er toch ook nog wat mooie boulders in de Buttermilks. Ook kom ik er opnieuw achter wat mijn zwakke punt is; frontaal randjes trekken. Net zoals ik kansloos was in God Module, ben ik dat hier. Randjes zijn vaak zo klein en glad, dat je ze heel actief moet vasthouden. Super vingerintensief. En als m’n huid het al volhoudt, willen m’n vingers dat vaak niet. Toch meer moonboarden, misschien…

Toch een paar ‘slopers’ in Seven Spanish Angels.

Sanne is er beter in. Finders Fee lukt in enkele pogingen. Ik kom er na de eerste sessie nog twee keer voor terug, maar ben volledig kansloos. Ook Soul Slinger gaat snel. Die schreef ik na drie pogingen al af, net als zeven jaar geleden. Ieder z’n stijl… De enige boulder die we wel samen klimmen is Cocktail Sauce.

Iets ten noorden van Bishop ligt Rock Creek. Ook daar maken we een uitstapje naartoe. Het ligt een stuk hoger dan de Buttermilks, dus het is er ook kouder. Maar op sneeuw had ik niet gerekend! Als ik wil beginnen met opwarmen, vallen de eerste vlokken. Een uur later ligt er al tien centimeter. Na een nachtje opwarmen bij de Whitmore Hotsprings komen we de volgende dag terug.

Rock Creek, zó koud dat Sanne het vuur al aan heeft voordat de eerste sneeuw valt.

Met een handdoek maak ik twee blokken sneeuwvrij. Dat is nog een spannend klusje, want alles is spekglad. Maar de twee boulders die ik klim waren het wel waard; technisch en subtiel klimmen op Yosemite-achtig graniet. Leuk voor de verandering!

Ima en Colum zijn inmiddels ook van de partij. ’s Avonds opwarmen in de hotsprings en de volgende ochtend weer fris voor de dag!

Rock Creek poging twee. Een flink pak sneeuw, maar met wat doorzettingsvermogen valt er wel wat te klimmen. Hier de Campground Arete.

Na een kleine drie weken vind ik het mooi geweest. Na Rock Creek klim ik nog een middagje in de Buttermilks. Dan drie rustdagen om m’n splits te laten helen en weer een beetje op te laden voor Red Rocks.

Ima en Colum doen van alles een beetje. Een beetje boulderen, een beetje sport en een beetje trad. Hebben wij wat te kijken.

Mijn laatste boulder in Bishop, Solitaire.

31-01 – Hueco Wall V9 – Buttermilks
01-02 – ‪Jedi Mind Tricks‬‬ V4 – Buttermilks
01-02 – Cindy Swank V7 – Buttermilks
03-02 – Shizaam V5 – Sad Boulders
03-02 – Beefcake V10 – Sad Boulders
05-02 – Beefy Gecko V11 – Sad Boulders
06-02 – Cocktail Sauce V9 – Buttermilks
08-02 – Swanky Sit V9 – Buttermilks
08-02 – Drone Militia V6 – Buttermilks
10-02 – Prozac V9 – Happy Boulders
13-02 – Campground Arete V9 – Rock Creek
13-02 – Dude V9 – Rock Creek
14-02 – Solitaire V8 – Buttermilks