GRIT II

On 22/04/2013, in blog, by Enzo

Al de hele week spookte Brad Pit door m’n hoofd. In m’n gedachten klom ik ‘m wel honderd keer. Alle passen helemaal geoptimaliseerd. Een perfecte hak. Goed in balans. Omhoog komen en de eindgreep pakken. In september kwam ik heel dichtbij. In januari lag er teveel sneeuw om het te proberen. Dit weekend moest ‘t gebeuren.

Weer een weekendje grit! Het tweede dit jaar. Het weer zag er redelijk uit, en m’n vlucht had slechts 40 minuten vertraging. Met de laatste trein reis ik van Manchester naar Sheffield, waar Ima mij vrijdagnacht om half twee ophaalt.

Zaterdagochtend is het stralend weer. Om half elf staan we op de Plantation. Ik ben snel warm en zeker van m’n zaak. De eerste poging gaat meteen goed. En de pogingen die daarop volgen gaan telkens beter. Na een poging of zes sla ik weer met m’n hand op de eindgreep. M’n hak schiet alleen nèt te vroeg los. Net als in september. De enige progressie die ik nu nog kan maken is ‘m pakken. Maar plots is m’n gevoel weg. Ook precies zoals in september. Ik klim krampachtig. Krijg m’n hak niet meer goed gelegd. En ik voel de spanning daardoor stijgen. Dat werk averechts. Een mentaal spelletje… Daar heb ik eigenlijk nooit last van! Waarom nu dan wel? Omdat Sheffield niet om de hoek ligt, en het nu wel móet gebeuren?

Pauze. En andere boulders. Not To Be Taken Away. To Be or Not To Be. Crescent arete. En de spannende Big Air. Twee weken geleden viel er veel sneeuw in de Peak. En nog steeds liggen er sneeuwvelden en geëgaliseerde landingen onder sommige boulders. Soms meters hoog. De landing van Big Air is geëgaliseerd. En de crux van Ulysses zit op vier meter hoogte. Zelfs na twee weken zonder sneeuw en temperaturen ver boven nul…

Rond drie uur begint het te regenen. Af en toe een paar druppels, dus nog niet zorgwekkend. Ik besluit nog één keer voor Brad Pit te gaan. Maar de pogingen gaan niet heel goed en na een paar pogingen kan ik het niet meer opbrengen. Weer niet… Een 7c die misschien wel te vergelijken is met Berezina. Die klom ik wel 200 keer. De beklimming van Brad Pit laat echter weer op zich wachten…

Zondag lijkt het mooi weer te worden. Ik besluit Brad Pit te laten voor wat ie is en ontspannen te gaan klimmen.  Helaas zijn de Britten psyched voor limestone. En moeten wij met de bus naar Hathersage. Vanaf daar lopen we in een uur naar Stanage. Als we aankomen, begint het te regenen. Het waait ook. Tussen de buien door kunnen we gelukkig wel klimmen. Geen ideale condities, maar ik geniet van Help the Young. Van de slab Satin. En van het buiten zijn. Brad Pit komt wel een keer. Ooit. Ik geef zeker niet op.

Na twee dagen is m’n huid op en heb ik ongekend veel spierpijn. Het voorspelde weer van zondag kwam op maandag. Voorjaar. Sheffield op z’n best. Op een terrasje kijken we terug naar twee mooie klimdagen. Om drie uur neem ik de trein naar Manchester. Over acht weken is het vast nog warmer… Eens kijken of het grit dan nog een beetje plakt!