In 2013 klom ik Ubik. Dat kostte me toen behoorlijk wat moeite. Twee jaar later probeer ik de zitstart. De passen kon ik toen redelijk snel maken; meermaals strandde mijn pogingen toen op de campuspas van Ubik. Uiteindelijk gaf ik op.

Acht jaar later, in januari van dit jaar ga ik terug met nieuwe beta. Ik wil checken of ik de toehook kan leggen die ik in de filmpjes zag, zodat ik niet meer hoef te campussen. Dat lukt. De passen van de zitstart herhalen lukt echter niet, mede door een schouderblessure. Toch weet ik genoeg; Ubik assis gaat weer op de lijst. 

In de zes weken tussen begin januari en onze trip in februari doe ik er alles aan om m’n schouder te zo snel mogelijk te laten herstellen. Met wat hulp van de fysio merk ik gelukkig snel progressie. Tijdens de eerste sessie in februari maak ik weer alle passen van Ubik assis. 

De rest van de week is er slecht weer voorspeld. Gelukkig krijg ik na twee rustdagen toch weer een kans om terug te gaan. In deze sessie klim ik voor het eerst door de zitstart en strand ik bovenin. Ik mis telkens net de spanning om het randje te pakken. Na een lange sessie moet ik opgeven. 

De volgende dag is het onverwachts tóch droog. Ik ben moe, maar dagen uitkiezen om te klimmen is er deze trip niet bij. Tegen verwachting in pak ik deze sessie voor het eerst het kleine randje. M’n voet gaat omhoog en ineens tik ik naar de sloper. De condities zijn echter niet goed en ik voel totaal geen grip. De sloper ernaast bijpakken gaat net goed, maar ik kan niet verder omhoogkomen om naar de verlossende greep te gaan. Dan maar opzij… Verkeerde keuze. Op een plek waar je niet meer mag vallen, gebeurt het toch. Van schrik zet Sanne de camera meteen uit. De pogingen daarna gaan bergafwaarts.

Veel regen volgt, maar twee dagen later hebben we wederom een droge ochtend; een kans om het recht te zetten. Ik weet dat één poging genoeg zou moeten zijn. Die verloopt vlekkeloos. Met volledige controle kom ik aan op het randje. Maar als ik met rechts de knijper iets beter wil pakken, knal ik er volledig onverwachts vanaf. Wat was dat? Als ik naar mij vinger kijk, weet ik het. De hele vingertop van m’n wijsvinger ligt open. Dat gaat wel even duren.

In de weken die volgen krijg ik Ubik niet uit m’n hoofd. Op m’n werk, op de fiets; ik hoef maar naar m’n vinger te kijken en m’n gedachten zijn bij de boulder. Het duurt een week of twee voordat m’n huid weer dicht is. En nog een extra week voordat ik er weer zonder zorgen mee kan klimmen. Ik voel me fit en kan niet wachten tot de volgende mogelijkheid om weer te proberen. Hopelijk is het eind maart nog niet te warm.

Voor het eerst in lange tijd rijd ik eind maart alleen naar Bleau. De voorspellingen zien er niet goed uit, maar ik ga ervan uit dat ik minimaal één sessie in Ubik kan doen. De volgende ochtend sta ik om 6:45 op en iets na achten sta ik al onder de boulder. Het waait flink en de boulder is in topconditie. Ik voel me ook goed. En heb stiekeme hoop dat het deze keer wél snel gaat lukken. Makkelijker dan ooit tevoren maak ik de passen van de zitstart. Maar ik wil té graag. In plaats van de toehook te leggen, ga ik gelijk met rechts naar de knijper. Ik heb echter zoveel over dat ik in een milliseconde besluit om te proberen of ik de toehook er toch nog in kan gooien. Dat lukt verbazend makkelijk. Doortikken naar het randje ook. Dit is precies zoals ik me afgelopen vijf weken had voorgesteld hoe het zou voelen; alsof het een 7a is.

8b is het in ieder geval zeker niet meer met deze methode. Een kleine 8a+ wellicht?