Castle Hill II

On 23/02/2014, in blog, by Enzo

Kalk blijft kalk. En kalk is niet gemaakt om op te boulderen. Ook niet in Castle Hill. Het komt in de buurt, maar is het nét niet. De omgeving is super: grashellingen bezaaid met mooie grote ronde en vaak hoge blokken. Esthetisch super mooi om te zien. Maar waren ze maar van zandsteen. Of van graniet, desnoods… En hadden ze maar wat meer greepjes. Want kijk je met een klimmersoog naar de blokken, dan vind je weinig echt inspirerende lijnen. Sterker nog, vaak zijn de lijnen onherkenbaar. Een ronde slab omhoog? Waar dan? De boulder zou net zo goed twee meter naar rechts kunnen starten. O nee, daar start dan weer een andere boulder…

22

Wel mooi en duidelijk: The Phoenix v7. Sanne raakt ook gemotiveerd en klimt ‘m ook, op de laatste dag!

Het gebied Castle Hill is verdeeld in twee sectoren: Spittle Hill en Quantum Field. Zo’n tien kilometer verderop ligt het gebied Flock Hill. Als ik de filmpjes en verhalen moet geloven is het daar vooral te doen. Het nadeel: Flock Hill ligt op privéterrein. Er mag geklommen worden, maar er is geen topo (en locals laten zich niet zien met temperaturen van rond de dertig graden). Ondanks dat Flock Hill meer grepen heeft en de lijnen iets herkenbaarder zijn, is klimmen zonder topo hier bijzonder lastig… Want ja, waar loopt de boulder nou? En zo’n rond ei is de ene keer een V4 en de andere keer een V10…

23

Chiel doet een dagje mee en popt Big Yellow Scoop Problem, de mooiste v2 van Castle Hill.

De afgelopen week beperkten we ons daarom tot Castle Hill. Met de topo in de hand liepen we over Spittle Hill en Quantum Field. Op zoek naar lijnen die inspireerden. Een maand geleden klommen we er een aantal (The Joker, Super-Toucher, Opium…). Maar het leek wel of we ze in onze eerste twee dagen meteen allemaal hadden afgevinkt. Her en der vonden we boulders die motiveerden. Duidelijke en mooie lijnen, die erom vragen beklommen te worden. Maar het hield niet over… Koeler dan de vorige keer was het ook niet. Dus vaak werden we pas na het avondeten écht actief.

24

Sanne laat een iron cross zien in Snatch V5.

Uiteindelijk hebben we lekker gespeeld, en na drie weken rondtouren was het heerlijk om weer wat te klimmen. Maar de echte ‘psyche’ – ik kan er even geen ander woord voor verzinnen – was er niet. Castle Hill is mooi en zeker een bezoekje waard. Maar ook niet meer dan dat… Het is zeker geen gebied van wereldklasse en ik zal niemand aanraden om speciaal voor Castle Hill naar Nieuw Zeeland te gaan. Maar ben je in de buurt, dan is het leuk spelen. Waarschijnlijk doen wij dat over een week of drie ook nog één keer. Maar dan écht maar voor een paar dagen.

25

Ook Castle Hill: lekker eten...

26

En lang slapen..!

De Castle Hill List
De waarderingen in Castle Hill hangen voor een groot deel samen met de stijl van de boulders. In echte Castle Hill boulders (mantle’s, bridge’s, duwen en trekken) kwam ik niet verder dan V6. Sowieso moest ik hard werken voor alles moeilijker dan V5. Op de laatste avond lukte me een tweede V9. Een dyno, waar ik vijf keer voor terug moest komen… Ja, zelfs de dyno’s zijn hier geen weggevertjes.

22/01 Rocket Pants V6
22/01 Spanner V6
22/01 Travelling Around the World at the speed of Sound V7
25/01 The Avenger V6
25/01 Opium V7
25/01 The Joker V9
25/01 Super-Toucher V5
25/01 Che Guevara V8
15/02 Tricky V6
16/02 One Move Boulder V6
16/02 Beached Male V7
18/02 Cave Stream Arête V6
18/02 Baby Food V5
19/02 Flashpoint V7
19/02 Kick Start V8
21/02 Inca V8
21/02 The Phoenix V7
22/02 Ape V6
22/02 The Secret of Slow Twitch Motion V9
22/02 Snatch V5

 

Zuidereiland Zuid

On 15/02/2014, in blog, by Enzo

Terug in Christchurch en ruim 3.400 kilometer verder. De eerste helft van onze tour door Nieuw Zeeland zit erop. Een paar weken geleden vertrokken we vanuit Castle Hill naar de West Coast. Maar wat gingen we snel! De eerste paar ‘highlights’ vielen me een beetje tegen. Vandaar misschien de snelheid. Via een regenachtige Arthur’s Pass bereikten we de regenachtige kust. In een paar uur vinkten we de toeristische Franz Josef en Fox Glacier af. Een hoop heisa om zo’n restantje ijs…

Bij Jackson Bay kwamen we langs mooie baaien, maar pas bij Wanaka werd het echt leuk. Na dertig kilometer gravel bereikten we de Rob Roy Track, die ons naar een mooie en een veel rustigere glacier leidde. Dit was het Nieuw Zeeland dat ik wilde zien!

9

De Rob Roy Glacier, hier nog van ver.

Van Wanaka reden we naar Queenstown, waar we reserveringen konden maken voor de Kepler Track in Fiordlands National Park- één van de negen Great Walks in Nieuw Zeeland. Die zijn populair in het hoogseizoen. En daardoor misschien ook druk. Toch wilden we er minimaal één doen. De dagen voorafgaand aan de wandeling deden we dagtochten in de Fiordlands. Ook hier weer het Nieuw Zeeland wat ik ervan had verwacht. Waanzinnig mooie natuur. Met de toeristische glaciers hadden we gewoon een valse start gemaakt…

11

De Gertrude Saddle Track was een van de mooiste dagwandelingen tot nu toe.

10

Een magnifieke view, met in de verte Milford Sound.

12

Milford Sound vanaf het water.

Na een paar dagen in de Fiordlands was het tijd om te gaan lopen. De meeste mensen lopen de Kepler Track in vier dagen, maar wij besloten het in drie te doen. Op dag één zo’n vijftien kilometer, waarbij we 1000 meter stijgen. Op dag twee door de bergen en daarna een flinke afdaling, ook zo’n vijftien kilometer. En op dag drie dertig kilometer, voornamelijk bergafwaarts.

13

Op dag één hebben we prachtig weer, en ondanks mijn hamstring zijn we in vier uur boven.

Drie dagen lopen. Ik had het nog niet eerder gedaan. Zeker niet met een tent, slaapzak, matje en eten voor drie dagen in de rugzak. Opzich ook niet iets om je echt zorgen over te maken, ware het niet dat m’n hamstring wel eens voor wat ongemak zou kunnen zorgen. Tijdens de dagwandelingen had ik er zo nu en dan al last van. Zeker bij het stijgen…

Toch gaat het stijgen op dag één wel. Weliswaar langzaam en met kleine pasjes, maar toch zijn we relatief snel boven. Die nacht regent het. En de volgende dag gaan we pas laat op pad. Dag twee zou de mooiste dag moeten zijn. De regen is gestopt, maar de fjorden zijn tot de nok gevuld met wolken. En zelf lopen we het grootste deel van de dag ook door de wolken. Af en toe waait het mistgordijn open, en zien we een glimp van de schoonheid van de Fiordlands…

14

Rechts het Fjord, in de wolken…

Dag drie werd de langste dag. Bij het opstaan zijn m’n benen stijf. Toch gaan de eerste vijf uur wel. Daarna kak ik langzaam in. De laatste tien kilometer voelt de rugzak zwaarder dan ooit. M’n benen zijn stijf en zuur. En ik weet niet meer of ik m’n hamstring wel of niet voel… Daardoor durf ik niet goed te forceren en hard door te stappen. Na negen uur bereiken we de auto. Sanne rijdt…

Na de Fiordlands rijden we via de Southern Senic Route via Invercargill in een paar dagen naar Dunedin. Een mooie route met onderweg mooie en rustige campsites en aardige bezienswaardigheden.

15

Geen gidsen of dure tours. In Nieuw Zeeland doe je het gewoon zelf. Met slechts een plattegrond en een hoodfdlamp op zak de aardedonkere (en soms met water gevulde) Clifden Caves in!

16

Een aardige visser gaf me een versgevangen ‘trout fish’. Later ontdekte ik dat ik forel had gegeten.

In Dunedin maakten we een kort cultureel tourtje door de stad. Daarna reden we in een paar dagen, via Mount Cook, richting Christchurch. Onderweg klommen we zelfs nog een uurtje!

17

Sanne inspecteert de grepen op de Mouraki Boulders, maar die zijn er niet – zoals wel vaker in Nieuw Zeeland ;-)

18

Terwijl het donker wordt verdwalen op Danseys Pass. Onverharde en smalle weggetjes met diepe afgronden… Gelukkig wijzen de schapen de weg..!

19

Terug in Castle Hill? Nee, nog niet. Een uurtje spelen op de Elephant Rocks, zo’n 100 kilometer ten noorden van Dunedin. Op internet zagen we dat er voornamelijk veel in de V0-V4 range zat. De rots is echter minder mooi en minder hard dan in Castle Hill.

20

Flink stijgen in Aoraki/Mount Cook National Park. De gletsjers liggen er mooi bij, maar Mount Cook zelf ligt in de wolken.

21

De volgende dag zien we ‘m wel van veraf.

De aankomende zes of zeven dagen gaan we weer klimmen in Castle Hill. Daarna rijden we naar het noorden van het Zuidereiland. Na al die kilometers rijden en lopen heb ik wel weer zin in wat rots (ook al is het kalk ;-))!

Overigens:

  • We hebben reserveringen gemaakt voor een tweede Great Walk. Met de drukte viel het namelijk honderd procent mee! Eind februari lopen we de Abel Tasman Coast Track. Deze doen we wél in vier dagen.
  • Afgezien van het ene deukje zijn we vooralsnog schadevrij gebleven.
 

Sheep X-ing

On 03/02/2014, in blog, by Enzo

We liggen lekker om schema. Inmiddels zitten we in Fiordland National Park, in het zuiden van het Zuidereiland. Onderweg kwamen we deze kudde tegen. Maar verder geen beren op de weg (afgezien van een klein deukje in onze auto…). Morgen gaan we de Kepler Track lopen; 60k in drie dagen. Binnenkort een uitgebreidere update!