Nattigheid

On 20/11/2014, in blog, by Enzo

Vier dagen Bleau en geen enkele nieuwe boulder geklommen. Zeldzaam! Op vrijdag regent het de hele dag. Zaterdag klaart het op. Ik wilde naar Amok, maar moet m’n motivatie vasthouden voor wat anders. Alles is nat. En zonder wind droogt de rots nauwelijks. Corne-Biche dan maar. Daar vinden we één droge boulder. Pavlova. Ima klimt ‘m bijna. Het hoogtepunt van het weekend. Ik wil ook nog wat proberen, dus gaan we nog even naar Le Gardien du Temple. Die zou ook snel drogen. De boulder blijkt minder mooi dan ik verwacht had na het zien van het filmpje. Toch doe ik een paar pogingen op de klamme randjes… Droog is het zeker niet.

Op zondag gaan we eerst naar Bois Rond Auberge. De boulders daar drogen snel. Overhangen zijn droog, maar de top-outs zeik en zeiknat. We hebben het snel gezien en besluiten nog even terug te gaan naar Pavlova. Maar met de bijna-beklimming hadden we het hoogtepunt van het weekend al gehad. Raden wat er gebeurde is dus niet zo moeilijk; het ging weer regenen… Op maandag doen we een rondje Mammouths. Het regent niet en ik wilde gaan zitten onder Ubik. In ieder geval om eens in de passen te kijken. Maar we vonden geen enkel droog blok. De motivatie die ik had neem ik weer mee naar Nederland.

Met kerst weer een kans.


Tien minuten klimmen in vier dagen. Ima doet pogingen in Pavlova. Ik in een natte Gardien du Temple.

 

Terug in het oude ritme

On 08/11/2014, in blog, by Enzo

Met Bleau in september kwam er een einde aan onze trip. En we waren nog geen drie dagen thuis of ik kreeg een mail van m’n oude werkgever. Of ik diezelfde week nog langs kon komen. Een week later zat ik weer op m’n oude werkplek. Omschakelen was het wel… Maar de motivatie om veel te klimmen ging niet verloren. Drie keer per week in de hal. Fitheid opbouwen en weekendjes Bleau plannen. Afgelopen weekend gingen we vier dagen.

Op donderdagavond rijden. Moe na een week werken. Donkere wegen en zware ogen (de verlichting lijkt nergens meer aan te staan). Afslag Marne la Vallée afgesloten. Over de Périphérique. Een nachtelijke file… Op ons tandvlees halen we Bleau.

Vrijdag
De volgende dag is het stralend weer. Op Apremont Envers wil ik Welcome to Tijuana klimmen, werken in Apparemment Bas en zoeken naar Furtif, de nieuwe boeg van Tony. Welcome to Tijuana lukt snel. Maar de overwinning was groter dan de beklimming. De linker heelhooks gingen vrijwel pijnloos! Eindelijk zit er schot in de zaak: de blessure lijkt over te gaan en ik krijg het vertrouwen in m’n hamstring terug.

Sanne werkt in Clandestino en Tijuana. Beide boulders lijken mogelijk. Ook Frank en Wieneke zijn aangekomen en spelen mee. Pads zijn er genoeg, dus ik ga even bij Apparemment kijken. In september had ik al even aan de lage start gevoeld. Maar met 25 graden en een dunne huid wilde het niet zo vlotten. Nu gaat het beter. Bijna maak ik de verre sprongpas naar de begingreep van de staande versie… Een mooi winterproject!

Als ik terugkom zitten er misschien wel twaalf man bij Tijuana. Het lijkt wel een klimhal. Witte grepen en dikke matten… Sanne, Frank en Wieneke zijn klaar. We lopen richting Furtif. Maar ik stap er niet meer in. Te moe. Dan nog maar even naar Cuvier. In het laatste uur daglicht doet Wieneke pogingen in Super Prestat. Het gaat steeds soepeler en ze komt steeds een pasje hoger. Tot ze nog één voetverplaatsing moet doen om de goede randjes te pakken… Misschien later dit weekend.

Zaterdag
Op mijn verjaardag spreken we af in Gréau. Apparemment heeft mij kennelijk écht moe gemaakt, dus ik doe die ochtend niets. Na een lange warm-up proberen Sanne, Frank en Wieneke Conquistadores. Zonder succes, maar met warme vingers rijden we vervolgens naar Guichot voor Coup de Faiblesse en Coup de Force. Na wat werken en warm worden klim ik beide varianten snel. Mooiere boulders dan ik verwacht had!

Bart, Remmelt en Victor komen vanaf Potala naar Guichot. Drukte onder het dak. Maar na twee snelle beklimmingen (Victor Coup de Force en Bart een onnodige variant naar rechts) verhuizen we naar Bossu de Notre Dame. Ik doe niets meer. We hebben immers nog twee dagen te gaan.

Zondag
Voor zondagmiddag was regen voorspeld. We starten daarom relatief vroeg. Om half elf staan we onder Super Prestat. Maar Wieneke gaat niet lekker. Jammer. Dan maar terug naar Clandestino en Tijuana. De grepen zien er vies uit, maar desondanks klimt Sanne Clandestino in twee overlappende delen. De volgende keer lukt het zeker! Na een zoektocht op Mont Pivot komen ook Bart, Remmelt en Victor langs. Ik wil door naar Furtif. Gelukkig wil Victor mee. Sanne, Frank en Wieneke gaan mee voor de lunch.

Het einde klimmen we allebei snel. Maar als we gaan zitten, merken we al snel waar de moeilijkheden zitten. Jammer genoeg zijn de grepen in het dak ook nog nat. Dat helpt niet mee. Als we er na een uur spelen mee ophouden, vallen de eerste druppels. Goeie timing. Voor Furtif kom ik nog een keer terug!

Maandag
Op onze laatste dag zou het de hele dag regenen. Maar als we ’s ochtends naar buiten kijken is het droog. Het waait hard, dus we hebben goede hoop op droge blokken. Omdat de condities mogelijk tegenvallen, kiezen we voor een paar makkelijke zevens in Rocher de Corne-Biche. Het gebied ligt op een heuvel en vangt veel wind. En inderdaad, de rots is droog. Kurkdroog zelfs. Het is ook een paar graden kouder dan de vorige dagen. Dit zou weleens de beste dag kunnen zijn. In korte tijd klim ik vier mooie 7a’s.

Omdat de wrijving zó goed is, wil Sanne nog even langs Sale Gosse. In september kwam ze al soepel door het begin heen. Maar de top was te ver en de sloper te slecht. Misschien helpen de condities vandaag mee. En jawel. Het begin gaat net zo soepel als anderhalve maand geleden. De pas naar de sloper lukt net niet. Maar de sloper houden en doorslaan naar de top wel. Genoeg te doen deze winter!