Castle Hill

On 26/01/2014, in blog, by Enzo

Wat ze zeggen is waar: Castle Hill heeft nauwelijks grepen, het kalk is spek glad en de mantles zijn veel harder dan die in Bleau. En daar kwamen we achter. Een V4 klimmen is hier zeker geen vanzelfsprekendheid… Een dag na aankomst in Christchurch reden we met onze ‘micro campervan’ naar Castle Hill. Om bij te komen van de reis en een beetje te klimmen. We klommen tweeënhalve dag en wandelden in de regen op Arthur’s Pass. Nu zijn we weer op doorreis. Maar het plan is om over een paar weken nog één of twee keer langs Castle Hill te gaan. Wellicht is het dan iets koeler…

1

Inpakken in Christchurch. Ja, daar moeten we ook in slapen..!

2

Re-organisen dan maar.

3

Een lange wandeling naar Flock Hill.

4

Gedist worden door The Psychic Tea Lady, een mooie maar knalharde V6.

5

Richting de sneeuwtoppen op Arthur’s Pass.

6

The Joker V9 heeft gelukkig wel een paar grepen, maar met twee kleine padjes was ‘t wel spannend!

7

Sanne probeert Beautiful Edges V4. Tegenwoordig zijn het meer shiny edges.

8

De uitklim van Super-Toucher, een mooie V5.

 

Laatste dagen in 77

On 13/01/2014, in blog, by Enzo

Vijf dagen voor vertrek. Het Bleauseizoen 2013-2014 zit erop. En ik kan tevreden terugkijken. Ondanks m’n blessure kon ik sinds lange tijd weer een paar achten klimmen. En de afgelopen dagen waren een mooie afsluiter. We hadden geen topcondities: veel bewolking en een hoge luchtvochtigheid. Toch konden we iedere dag klimmen. Ima maakt korte metten met Onde de Choc. Ik weet Marginal er nog uit te persen en doe het daarna rustig aan. Sanne gaat goed in Lady Big Claque, maar de condities werken niet mee. De grote zijgreep bovenin blijft vochtig. Het lukt net niet… Gelukkig komen we in september terug!

 

L’Apparemment

On 06/01/2014, in blog, by Enzo

Anderhalve week voor vertrek. Na twee weken Bleau zijn we nu vier dagen in Nederland. Morgen rijden we nog één keer terug. Vijf laatste dagen. Om afscheid te nemen van het bos. En misschien nog iets moois te klimmen.

De voorspellingen voor afgelopen twee weken waren slecht. Mijn hoop op L’Apparemment had ik daardoor een beetje laten varen. Op tweede kerstdag probeerde ik het toch. En ondanks de matige condities boekte ik progressie. Op andere droge dagen klom ik sneldrogende en niet al te zware boulders. Zoals NoNameYet, Tarpé Diem en Skyfall 07. Totdat we op oudjaarsdag weer op Apremont terecht kwamen. Ima wilde Onde de Choc afmaken. Sanne Happy Boulder. En nu we er toch waren, moest ik Marginal maar afmaken.


De luchtvochtigheid op oudjaarsdag. Toen ik het ‘s ochtends zag geloofde ik het niet. Toen ik ging klimmen wist ik dat het klopte.

De rots plakt en Ima gaat goed in Onde de Choc. Als ik opwarm voel ik het ook; zandsteen op z’n best. Toch geeft Onde de Choc heeft zich vandaag nét niet gewonnen. Als Ima klaar is, weet ik wat mij te doen staat. Ik ga niet naar Marginal…


De lage luchtvochtigheid weerhield Ima’s handen er niet van te zweten. Vloeibaar pof was de oplossing.

L’Apparemment ligt er mooi bij en is kurkdroog. Mijn eerste pogingen gaan meteen goed. En na een poging of drie kan ik het kommetje pakken met links. M’n beste poging ooit! Nu ik dit kan weet ik dat ik ‘m kan klimmen. Misschien vandaag wel! Ik switch van schoenen. Spiksplinternieuwe Jet7’s voor een optimale toehook. Maar in de poging daarna schiet m’n teen eruit. Mmm…

De poging daarop heb ik het kommetje weer. Met moeite. Doorslaan naar het randje zit er niet in… De volgende poging: wéér het kommetje. Makkelijk dit keer. Ik sta stabiel en sla door naar het randje. Mijn rechterhand kan ik herpakken op de afloper. Dat voelt goed. Zó goed dat ik besluit om te zwaaien. Oei, dit is slecht voor m’n hamstring! Ik wist het van tevoren, maar ik doe het toch. Trekkend aan m’n linker been – maar ook zoveel mogelijk aan m’n armen – kom ik omhoog. Doortikken naar de bak lijkt ver. Dan eerst maar met rechts naar de betere afloper. Ik kom hoger en sla naar de bak. Nét niet ver genoeg. Ik hang nog, kom nóg hoger en pak ‘m dan toch!

Nog één acht klimmen voordat we het vliegtuig instappen. Het lukte. Zelfs nog in 2013. Op nieuwjaarsdag was het nat, maar op 2 en 3 januari hadden we weer mooie dagen. Toch was Sanne’s ‘laatste project voor vertrek’ – Lady Big Claque – zeiknat. Wie weet lukt het de aankomende vijf dagen nog!


Angle Imparfait doet nauwelijks onder voor ‘de perfecte kant’.