Een dikke week in Red Rocks, met voor mij één highlight: Book of Nightmares. Ik kan me de boulder nog herinneren van zeven jaar geleden. Een mooie, beetje spannende boeg in Gateway Canyon. Ik klom veel boulders eromheen, maar Book probeerde ik toen niet. Iets te moeilijk, dacht ik. Op onze eerste dag in Red Rocks half januari stap ik er wel in. Met je linkerhand klim je op kleine vlakke randjes, met rechts over een raar hoekig randje, een sloper en een sloperrandje. Veel strekken en een rare heelhook. Technisch en toch krachtig. Na een flinke werksessie maak ik alle passen, behalve de eerste. Ik krijg m’n kont niet van de grond in de zitpositie, wat ik ook probeer. M’n huid is al snel heel dun en ik overweeg Book of Nightmares van m’n lijst te halen.
Een dikke maand later zijn we weer in Red Rocks. Ik heb niet veel boulders die ik nog moet afmaken. Nieuwe dingen proberen is het plan. Toch blijft Book of Nightmares in m’n hoofd zitten. ‘Slechts’ 35 minuten lopen, dat is niet ver voor Vegas. En drie sterren, ook niet slecht. Op dag drie ga ik toch weer kijken. Alle passen lukken, ook de eerste. Goed nieuws! Ik heb alleen heel veel moeite met de heelhook van pas twee. Na een sessie van drie uur maak ik die pas slechts één keer. En als ik na een korte rust een poging doe, trek ik een kleine split in m’n linker middelvinger.
De heelhook die bijna nooit blijft liggen…
Na één dag rust is m’n huid nog heel dun, maar ik besluit ik er toch voor te gaan. Als ik ‘m doe, geeft me dat meer tijd voor andere boulders. En als ik ‘m niet doe, kan ik altijd nog twee rustdagen pakken. Toch is de gok tricky; ik moet de heelhookpas een keer of vijftien proberen voordat ik de juiste lichaamspositie ontdek. M’n huid wordt gevaarlijk dun. Na een paar pogingen bloeden m’n toppen nog nét niet en lijkt het me slimmer om te stoppen. Sanne motiveert me om toch nog één poging te doen – en dan echt alles te geven.
Ik had het zelf eigenlijk al opgegeven, maar na een minuut of tien ga ik toch weer zitten. Ik voel het randje met links snijden in m’n huid, maar de hak blijft liggen. De pas naar de sloper is maximaal, maar ook die maak ik. De hardste passen heb ik gemaakt, maar de spannendste moeten nog komen. De landing is niet optimaal, maar gelukkig zijn er meer mensen met pads. Rechtervoet hoog, erop zitten en in het sloperrandje vallen. Op spanning optikken en dan de engste pas: met een slechte heelhook door naar een goede knop. Ik zit op de greep, maar niet zoals ik ‘m hebben wil. Herpakken kan niet meer. Alle knijpkracht aan en ernaast bijpakken. Een schreeuw die tot aan het eind van de canyon hoorbaar is. Tot m’n verbazing blijf ik hangen. Herpakken kan nu wel en ik krabbel de plaat op. Wat een gevecht. M’n vinger bloedt, maar dat maakt niet meer uit. Dat het vandaag toch nog lukt had ik niet verwacht. Soms is doorgaan dus toch beter dan stoppen!
Voet hoog en in het sloperrandje vallen met rechts.
De moeilijkste boulder die ik tot nu toe klom deze trip. De gids zegt V11/12 en de meningen zijn erover verdeeld. Voor mij voelde het harder dan Atlas Shrugged, die wel V12 krijgt. Maar hard V11, waarom niet?
Verder afgelopen week:
18-02 – Sad Robot V9
18-02 – Salt is Salty V10
18-02 – Taurine V9
22-02 – Book of Nightmares V11
25-02 – The Jabberwocky V9