Afgelopen week lag ik voor het eerst in m’n leven op de tafel van de fysiotherapeut. Nooit verwacht dat het nodig zou zijn. Ik ken m’n lichaam. Ik weet hoever ik kan gaan. En als ik te ver ga, weet ik dat pijntjes snel weer verdwijnen. Maar dit keer was het anders. Volledig onverwachts blesseerde ik afgelopen september mijn hamstring. Zonder enig voorteken had ik acute pijn. Dat was op de een-na-laatste dag van tien dagen bleau. De laatste dag strompelde ik door het bos. Met veel pijn en moeite klom ik nog een paar 7a’s. Meer zat er niet in. Na Bleau nam ik een week rust.

Weer terug in de klimhal bleek m’n hamstring verre van genezen. Lopen ging beter, maar m’n achterbeen bleef gevoelig. Trekken aan m’n been en heelhooks probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden. Met veel compensatie van m’n bovenlichaam kon ik toch veel klimmen. Maar af en toe kon ik het niet laten iets harder aan m’n hamstring te trekken dan misschien verstandig was. Zeker in oktober in Bleau…

Oktober ging voorbij. Maar ik voelde nauwelijks verbetering. De fysio had geen goed nieuws. De afgelopen twee maanden had ik niets gedaan dat het herstel bevorderde. En door af en toe te forceren, maakte ik het alleen maar erger… Nu kan het herstel beginnen. Klimmen met een brace, zónder te forceren. En ik heb oefeningen om de hamstring weer langzaam te laten wennen aan zwaardere belasting…

M’n tweede blessure in zestien jaar klimmen. En de tweede met een slechte timing. In Amerika overbelastte ik m’n vinger. De hele trip had ik er last van. Maar gelukkig kon ik klimmen. Nu staat onze trip naar Nieuw-Zeeland en Autralie voor de deur. Gelukkig duurt het nog even voordat we in de Grampians zijn…