Vrijdag
Voor de ochtend is regen voorspeld, dus we kunnen uitslapen. Die middag starten we laat op Rocher Fin. Begin maart klom Sanne NoNameYet in twee overlappende delen. Dit is misschien wel de snelstdrogende boulder van Bleau, dus een verstandige keuze. Als we aankomen zijn de meeste boulders nog zeiknat. Ook NoNameYet is nog behoorlijk klam. Pas rond een uur of vijf worden de condities acceptabel en kan het werken beginnen. Sanne klimt de boulder wederom in twee delen. Zondag terug om ‘m af te maken, is het plan.

Opklaringen laat in de middag

Zaterdag
De miezer in de ochtend maakt Ouroboros zeiknat. Dus meteen door naar Apremont. Ik begin in Tempête Solaire. De passen bovenin lukken vrij makkelijk. Maar met mijn reverse engineering-aanpak ben ik al snel bij het begin van de boulder. De rare beenverklemming spreekt me niet zo aan en doet bovendien pijn aan m’n knie. Van de lijst ermee en snel wat anders.

In het hoofdgebied treffen we Bart en Victor, die naar Saigon willen. Mooi, want ik wil de zit nog afmaken. Ook fijn om Bart en Victor het bovenste deel nog een keer te zien klimmen. Ik weet weer precies wat ik moet doen en in de tweede poging is het raak. Een hele mooie lijn. En verbazingwekkend dat boulders van deze kwaliteit nog steeds gevonden worden.

We gaan door naar Envers. Rustig, en meer te doen voor iedereen. Met Bart start ik in Bang Supersonique. Een nieuwe 7b+/7c+. Testen dus. Na een paar keer springen realiseer ik dat ik m’n poetsstok niet meer heb. Uit de pad gevallen of vergeten bij Saigon? Er zit niets anders op dan teruggaan. Via de overbevolkte pleintjes in het hoofdgebied loop ik terug. En vol bezweet kom ik aan bij Saigon. Daar staat ie niet meer, maar hij is al geconfisqueerd door een groepje dat gelukkig nog in de buurt is. Net op tijd… Als ik terugkom hebben Bart en Victor Bang Supersonique al gedaan. 7b, zeggen ze. De wandeling heeft me genekt, maar na een paar pogingen lukt het mij ook. Daarna is m’n energie echt op. Hadès krijg ik er niet meer uitgeperst.

Op zondag om de 20 minuten schuilen onder NoNameYet

Zondag
Ik word wakker met fikse spierpijn, maar Sanne is fris. Gelukkig maar. We gaan terug naar Fin. Het is een stuk droger als vrijdag. Maar op het moment dat Sanne goed warm is, begint het te plenzen. Af en toe is het 20 minuten droog en vervolgens gaat het weer los. Na vijf buien druipen we af… Helaas.

Bart is op J.A. Martin. Een beetje besluiteloos gaan we daar ook maar heen. Uiteindelijk blijft het een paar uur droog en proberen we de zitstart van L’Étrave. Ik kies voor een cold turkey warm-up – vrijwel meteen de boulder in. En het werkt. De spierpijn verdwijnt en de boulder lukt snel. Niet heel mooi, maar ach, wel droog.

Meer regen op komst op J.A. Martin

En weer zon

Maandag
Regen. Rijden en weer op tijd thuis. Nog twee of drie keer op en neer dit seizoen. En daarna voor de zomerstop nog een maandje Squamish!