DEC2023/JAN2024

On 07/01/2024, in blog, by Enzo

Geen moment was ik echt fit; een restantje covid, een nieuwe fikse verkoudheid, een lichte schouderblessure en in het nieuwe jaar ook nog koortsachtig. Het weer was ook niet al te best; zeker in het begin van de trip veel miezer met maar af en toe een goede droge dag. De boulders die ik wil klimmen hoef ik daardoor niet te proberen. Het is iedere dag weer zoeken naar sneldrogende blokken. Meestal lukt dat wel en maak ik ondanks de condities nog aardig wat meters. Vanaf het begin van 2024 is het beter weer, maar ben ik zelf in mindere conditie. Met flink wat paracetamol achter de kiezen weet ik er toch iedere dag nog een paar boulders uit te persen. 

Le Joyau 7b+ in Gorge à Véron, gelukkig met de crux onderin.
Beautiful Thing 7a, er rechts naast. Gelukkig zonder echte crux.
Het eind van een mooie dag in Gorge à Véron.
Nuno op ontdekkingstocht.
Yume ook ín het bos vaak aan het knutselen.
Op 31 december klimt Sanne Coccinelle 7c+.
El Pibe de Oro 7a+ in Rocher de la Reine.
 

OKT2023

On 05/12/2023, in blog, by Enzo

De herfstvakantie begint met 28 graden en zon, maar al snel wordt het koeler en halverwege de week gaat het meer regenen. Ondanks de wisselende condities kunnen we vrij veel klimmen. Nuno blijft deze week gelukkig nog net op z’n plek liggen. Ik voel me redelijk fit en zet in op Paul Preuss. Na twee sessies – en een split – lukt me één pas niet. Dan nog maar wat andere boulders.

 

Zomer 2023

On 18/08/2023, in blog, by Enzo

Met een beetje geluk is de zomer in Bleau zo gek nog niet. Zeker niet met twee kinderen. Aangename temperaturen. Als het even regent is het zo droog. En door de lange dagen heb je alle tijd van de wereld. Oké, uiteraard bereid ik me voor met een goede lijst zomerboulders. 

In juli is het erg warm. De meeste dagen achterin de twintig of zelfs over de dertig graden. We klimmen zoveel mogelijk in schaduwrijke gebieden. Meestal een sessie die eindigt voordat het écht heet wordt. Of soms pas start na het avondeten. De week staat al snel in het teken van Austerlitz. Ik heb er drie dagen voor nodig. Na een avondsessie waarin het nét niet lukt, neem ik twee rustdagen en zet de wekker tegen het einde van de trip om 6:15 uur. Om 6:45 uur hang ik aan het hangboard in de garage. Als ik om 7:30 uur bij de boulder aankom, verfijn ik voor de laatste keer m’n beta. Het is nog geen 8 uur ‘s ochtends als ik de boulder heb geklommen. 

Yume is iedere dag druk in de weer en vindt het soms lastig dat Nuno nog niks kan.

In augustus zijn Ima en Maeve voor twee weken over vanuit Canada. Op de eerste dag lopen we met paraplu’s door de stromende regen in Gorge du Houx. Classic. De dagen daarna wordt het gelukkig iedere dag wat beter en uiteindelijk hebben we stabiel, koel zomerweer; half bewolkt en zo’n 20-22 graden. Alle kinderen vermaken zich goed in het bos. Nuno kijkt naar de bomen die bewegen in de wind. Maeve gaat op onderzoek uit. En Yume verzint bijna iedere dag wel een nieuw spel om te spelen. 

Flinke regen op de eerste dag. Gelukkig is het een dag later droog.

Op de tweede dag – met nog slechte condities – werk ik in de traverse Bella Chichi. Ik ben nog steeds geen fan van traverses, maar sommige traverses voelen als een lange dakboulder. En dan kan ik me er best toe zetten. Ik maak ‘m een paar dagen later – in betere condities – af. En besluit dan gelijk nog verder door te klimmen (Bella Chicchi – PMH) voor wat extra punten. Niet heel veel moeilijker… 

Met de hele club op zoek naar de boulders in Moigny-sur-École. Na uren zoeken vindt Sanne het dakje. Binnen 45 minuten zijn we klaar met klimmen.

Le Grand Surplomb de Beauregard staat al heel lang op m’n lijstje. Toen ik ‘m in 2016 voor het eerst zag, vond ik ‘m minder mooi dan ik had gedacht. Maar toch, een hoge boulder een beetje buiten de gebaande paden; daar wil ik best wat moeite voor doen. Op een avond werk ik ‘m uit met een touw. Het heeft even geregend, dus de plaat is spekglad. Gelukkig is de onderkant droog, dus zodra ik weet dat alle passen kunnen, kies ik eieren voor m’n geld. Een dag later kom ik terug om ‘m af te maken.

Van het graniet van Squamish naar het zandsteen van Fontainebleau; Maeve heeft er geen problemen mee.

Al met al een paar goede weken in het bos. Van struinen naar nieuwe onbekende boulders tot familieklimmen in Potala; in de zomer gaat dat zelfs met drie kinderen best.

 

MEI2023

On 20/05/2023, in blog, by Enzo

Toen Yume geboren werd, klom ik een tijd lang helemaal niet. Maar na de geboorte van Nuno lukt het me om eerst één en later twee keer per week (anderhalf uur) te klimmen. Ook de geboorteverlofregeling is – bijna vier jaar later – een stuk beter. De zes weken geboorteverlof splits ik op in twee keer drie weken. Eerst drie weken na de geboorte. En daarna nog drie weken op het eind van Sanne’s verlof, die we voor een groot deel in Bleau doorbrengen.

Vooral rustig aan doen, tijd samen doorbrengen. En maar zien wat er wel en niet kan met twee jongens. Dat was de insteek van de trip. Toch hoop ik in het begin van de trip nog wel op wat moeilijke boulders, omdat ik me naar omstandigheden redelijk fit voel. Ik probeer het een en ander in de eerste anderhalve week, maar merk dan dat ik toch vrij moe ben. Ook ontbreekt me de focus om er echt voor te gaan. Gelukkig kan ik me er vrij gemakkelijk bij neerleggen en kom ik terug in de modus ‘maar zien’.

Sol Indiges was de troostprijs na het opgeven van Sol Invictus.

Naarmate de weken vorderen – ze schieten voorbij – wordt het weer ook slechter. Als het niet regent, is het warm en vochtig. Toch kunnen we vrijwel iedere dag íets doen. Nuno doet het goed in het bos. Yume vermaakt zich ook goed. En klaagt nauwelijks over het feit dat hij nu alles zelf moet lopen. Sanne had zich als doel gesteld om drie 7a’s te klimmen. Dat worden uiteindelijk acht 7’s, met op de laatste dag zelfs nog een 7c. 

Sanne wordt alleen maar sterker gedurende de weken. Op de laatste dag lukt Pince à Linge assis.
Ook Yume klimt steeds meer, hoger en moeilijker.
 

JAN2023

On 05/02/2023, in blog, by Enzo

Sinds mijn eerste 8a in 2005, klim ik ieder jaar achtstegraads boulders. De jaren 2011 en 2018 zijn de enige waarin dat niet in Bleau lukte, maar wel in de VS en Zuid-Afrika. Het jaar 2023 is nog jong, maar met een tweede kind op komst zal het klimmen komende maanden op een lager pitje staan. En als we straks weer in Bleau komen, is het zomers. Begin dit jaar nog een 8 klimmen – en zo 2023 alvast veilig te stellen voor de statistieken – leek me dus een mooi voornemen.

Half januari begin Sanne’s verlof. Ze is dan 36 weken zwanger. Vooraf twijfelden we nog even of we wel zouden gaan. Voor de zekerheid gooien we een maxicosi en wat babykleertjes achterin. Je weet maar nooit. Gelukkig blijkt het allemaal niet nodig. Ze klimt zelfs nog een paar boulders.

Het weer is goed en de eerste twee dagen klim ik meteen twee achten. Op papier, althans. Karim Abdoul Gullish assis is met de nieuwe methode zeker niet meer dan 7c+. Total Freak is iets lastiger, maar erg lief voor 8a. Ik probeer ook nog Prise en Passant. Sessie 4 of 5, inmiddels. Nog steeds vol op de top, nog steeds kansloos. 

Adrena Line direct staat al een tijdje op mijn lijst, maar ben er nog nooit geweest. Tot mijn verbazing zie ik dat Tim ‘m heeft geklommen op een relatief slechte dag. Volgens hem zijn de grepen goed genoeg als de condities niet top zijn… Ik denk er anders over als we gaan kijken op een vochtige dag en besluit terug te komen als het écht droog is. 

De sprong is niet ver en vanaf de grond lijken de grepen erg goed. Dat verandert als ik begin met pogingen. De afzetgrepen worden slechter zodra je aanzet. En de band waar je heen springt is veel aflopender dan dat ‘ie eruitziet. Dik twee uur lang doe ik pogingen, waarbij ik meerdere keren overweeg op te geven. Maar telkens weer bedenk ik iets kleins, waardoor ik toch doorga. Totdat ik ineens aan de band hang, zonder zwaai. Bijpakken en uitklimmen. Op het zicht had ik ‘m al afgewaardeerd, maar daar moet ik van op terugkomen. Het is de moeilijkste boulder die ik deze week klom.

 

Video: Canada/USA 2022

On 26/11/2022, in blog, by Enzo

Enzo – Tim’s Arete V10 / Squamish, BC
Sanne – Missing in Action V8 / Squamish, BC
Sanne – The Secret Lives of Children V9 / Squamish, BC
Enzo – Plutonia V10 / Squamish, BC
Enzo – Midnite V9 / Index, WA
Sanne – Flying Honey Badger V7 / Index, WA
Enzo – Hagakure (unfinished) / Index, WA
Enzo – The Giving Tree V10 / Rock Shop, WY
Enzo – Smokin’ the Tree stand V11 / Rock Shop, WY
Sanne – Busted V7 / Leavenworth, WA
Enzo – Cloaca V11 / Leavenworth, WA
Enzo – Beautification V11 / Leavenworth, WA
Sanne – Hummingbird V6 / Squamish, BC
Enzo – Driven stand V9 / The Boulderfields, BC
Enzo – The Currency V11 / The Boulderfields, BC
Enzo – The Mistress V10 / Cougar Canyon, BC
Enzo – The Practitioner V11 / Leavenworth, WA
Enzo – Span Man V10 / Leavenworth, WA
Enzo – Thunderdome V9 / Leavenworth, WA
Gil – Pimpsqueak V8 / Leavenworth, WA
Enzo – Nine Iron V10 / Leavenworth, WA
Enzo – Muddy Waters V10 / Squamish, BC

 

Canada/USA 2022

On 11/11/2022, in blog, by Enzo

Begin augustus stuurt Ima een mail door met daarin een advertentie voor een camper. Iets voor onze trip? Een paar dagen later heeft ze ‘m gekocht. En nog geen twee weken later staan wij op de stoep. Wat een timing! Het is warm. Niet alleen in augustus in Squamish. Tot half oktober hebben we temperaturen van rond de 25 graden. Niet zo lekker om te klimmen. Maar wel ideaal voor het camperleven met Yume.

Squamish, BC / 15-30 augustus

Eerst blijven we twee weken acclimatiseren bij Ima en Colum in Squamish. Dat is ook wel nodig. Sanne – dan 13 weken zwanger – heeft weinig energie. Yume heeft last van de jetlag. En ik ben bijna twee weken lang snipverkouden. In de eerste dagen lukken me een paar moeilijke boulders, maar daarna is het gelijk op. Bij Sanne gebeurt het omgekeerde. Hoe langer we in Squamish zijn, hoe beter ze zich weer voelt. Een paar dagen voordat we vertrekken uit Squamish klimt ze ‘The Secret Lives of Children’ v9. Dan al is het vrij zeker dat dat haar moeilijkste boulder van de trip zal zijn. Op de laatste dag klimt ze met Colum naar de top van de Chief, zo’n twintig lengtes.

Sanne in The Tugger v6
Varen op Levette Lake in de buurt van Squamish
Ima, 30 weken zwanger, klimt hier en daar een V0 mee. Yume zorgt ervoor dat het allemaal veilig is.
Gelukkig hoeven we in Squamish nooit ver te lopen
Sanne met Colum op de Chief, even wat meters maken

Index, WA / 31 augustus – 8 september

Onze volgende bestemming is Index. Ik had nog nooit van het gebied gehoord, maar voordat we gingen kreeg ik een lijstje met tips van Paul – die ik in 2010 in de VS ontmoette en bekend is in vrijwel alle staten. Index, Goldbar en Morpheus liggen allemaal dichtbij elkaar in Washington en stonden hoog op zijn lijst van aanraders. Index is eigenlijk een trad-gebied, maar er liggen een paar hele mooie boulders. 

Midnite v9 is de eerste die op mijn lijst staat. Het is zo’n 30 graden en de boulder voelt snoeihard aan. Het duurt een uur voordat ik het begin kan klimmen en dan volgt een dyno naar een slopey top. Keer op keer mis ik. Ook in m’n tweede sessie. En zelfs in m’n derde sessie, na een rustdag, lijkt het erop dat ik ‘m niet ga doen. Totdat ik last minute m’n beta wijzig. In plaats van naar rechts te gaan, besluit ik recht omhoog te springen, naar een nog slechtere top. Meteen is het raak. Had ik dat maar twee sessies eerder bedacht.

Na het klimmen hangen we meestal op het dorpspleintje, waar een speeltuin is voor Yume en waar we in de rivier kunnen zwemmen. Hierdoor hebben we vrij veel aanspraak van locals. Index is heel klein, dus al snel zien we bekende gezichten van gezinnen met kinderen. Dankzij Yume burgeren we snel in.

Hagakure v12 is de volgende boulder die ik graag wil klimmen. Mooie slopers, unieke balanspassen; een echte Bleau-boulder die me doet denken aan Bérézina. Dat zou me dus moeten liggen. Ik heb twee goede werksessies nodig om alle passen te maken. Na een rustdag gaat de wekker om 6:30, zodat ik in alle koelte de boulder hopelijk kan klimmen. Rond 9 uur kom ik dichterbij dan ooit. Maar een poging later trek ik een split. 

Index, klein maar fijn
De tafel op het dorpsplein waar we vaak aten. Yume regelde zelf even wat schilderwerk.
Hagakure, helaas unfinished business…
Koken in de van

Olympic National Park, WA / 9 – 12 september

Drie dagen wachten in Index, of er even tussenuit en dan weer terugkomen. Die keuze was snel gemaakt. Die ochtend klom ik nog bijna Hagakure, die avond slapen we al bij Walmart ten westen van Seattle, voor een rondje Olympic National Park. Het doet me erg denken aan Vancouver Island, dat ook niet ver weg is. Als we na drie dagen weer ergens online zijn, zie ik alarmerende berichten van Ima. Een dag nadat we waren vertrokken uit Index, ontstond er een paar kilometer verderop een wildfire. Index is geëvacueerd. Terug kunnen we dus niet.

Wyoming / 13 – 22 september 

Lang twijfelen we wat onze beste optie is. In Leavenworth is er – door de vele wildfires in Washington – hele slechte lucht. Naar het zuiden, richting Oregon, wordt het er niet beter op. We rijden terug naar het oosten, maar kiezen onze wegen zo dat we last minute alle kanten nog op kunnen. Uiteindelijk wordt het Wyoming. Yellowstone stond nog op onze planning, maar eigenlijk als ‘klimpauze’ voor later in de trip. Gelukkig zijn we flexibel. Bovendien hoorde ik van Paul dat er rondom Lander wat te boulderen valt. In twee dagen rijden we de ruim 1.500 kilometer door Washington, Oregon, Idaho en Wyoming. De leegte en de vergezichten zijn fantastisch. Het regent als we aankomen in Lander. Gelukkig is er genoeg te doen, ook voor Yume. Van koffiebar tot binnenspeeltuin; ik had het niet verwacht middenin de dunstbevolkte staat van de VS. 

Als het na een regendag opklaart, gaan we een kijkje nemen bij de boulders. De Ufo-boulder is een gigantische overhang met dé klassieker van Wyoming: The Giving Tree v10. Die wil ik sowieso doen. De volgende ochtend komen we terug. Het is zaterdag en we hebben gezelschap van een stel uit Salt Lake met hetzelfde plan. Samen werken we in de v10, die moeilijker is dan ik had ingeschat. Na twee uur kom ik dichtbij, maar kan ‘m helaas niet afmaken. De power is op. Gelukkig lukt het de volgende dag snel. Smokin’ the Tree stand v11 lukt me dan ook, maar ik ben blijer met de v10. 

Sanne speelt wat in Gem Thief v11, een boulder die haar zou moeten liggen als haar buik niet in de weg zou zitten. Na twee dagen klimmen, zijn we eigenlijk allebei wel klaar om verder te gaan. We rijden eerst naar de Grand Tetons. En de volgende dag gaan we door naar Yellowstone. Omdat er meer regen op komst is, doen we beide parken in een dag. Op zich ook genoeg om een indruk te krijgen. Daarna rijden we terug richting Washington. 

The Giving Tree v10
Van een stel jagers kregen we bergen brandhout. Marshmallows voor Yume!
Donkere nachten in Wyoming
Geisers, geisers, geisers in Yellowstone National Park

Leavenworth/Index, WA / 23 september – 2 oktober

In Leavenworth is het nog steeds warm. Klimmen kan eigenlijk alleen tussen 8.30 en 11 uur in de ochtend. Op dag één bijt Sanne zich vast in Busted v7; de laatste moeilijke boulder die ze nog wil klimmen. Dat lukt in vier sessies. Omdat we veel tijd hebben in Leavenworth, probeer ik de eerste dagen vooral veel verschillende boulders. Om zo te kijken waar ik uiteindelijk tijd in wil steken. Na een week is het tijd om ook dingen af te maken. Ik zet de wekker om 6:45 en klim drie kwartier later eerst Cloaca v11 en anderhalf uur later Beautification v11.

Al de hele week houd ik de lokale nieuwsmedia al in de gaten, om te zien hoe het met de wildfires rondom Index gaat. En wanneer highway 2 – de weg tussen Leavenworth en Index, die al zes weken afgesloten is vanwege de wildfires – weer geopend wordt. Die middag zie ik dat de weg net is vrijgegeven. Dit is onze kans om terug te gaan naar Index en Hagakure af te maken. Onderweg zien we de schade die de bosbrand heeft aangericht. Het smeult nog overal na. In Index zelf lijkt gelukkig niets aan de hand, afgezien van de rook in de vallei. Na een rustdag zet ik wederom vroeg de wekker. Maar eenmaal opgewarmd loopt Hagakure voor geen meter. Het is te klam. Ik was er al een beetje bang voor, maar als ik zelfs niet fatsoenlijk door de makkelijke beginpassen kom, weet ik het zeker… Misschien vanmiddag?

We rijden naar het dorpspleintje. Eenmaal daar zien we pas hoe slecht het zicht is. De vallei is gevuld met rook. En ook al hadden we een paar rokerige dagen in Leavenworth, dit is wel heel extreem. Allebei beginnen we onze keel en ogen te voelen. We besluiten naar Goldbar te rijden, om ergens binnen te kunnen zitten. Maar als we daar online komen, zien we dat de rook voorlopig niet weg is. Eén telefoontje naar Squamish is genoeg. Ima is inmiddels met zwangerschapsverlof en heeft toch alle tijd. Vier uur later staan we weer bij Ima en Colum op de stoep.

The Cotton Pony v10
Enchantment Park in Leavenworth, waar we veel van onze middagen doorbrengen

Squamish, BC / 3 – 8 oktober

Een rustig weekje in Squamish, met nog steeds zomerse temperaturen. Weer een douche en een huis is lekker na vijf weken camper. Sanne klimt haar een-na-laatste v6 van de trip. Na vijf dagen is het ook weer tijd om op pad te gaan. In Washington is de rook voorlopig niet weg. Gelukkig zijn er in BC nog meer bouldergebieden. Niet heel bekend, dus mijn verwachtingen zijn niet heel hoog. Maar toch leuk om nog wat anders te zien. Met wat screenshots van Mountain Planet rijden we richting Kelowna, vijf uur ten oosten van Vancouver. 

Okanagan, BC / 9 – 15 oktober

Er liggen meerdere gebieden rondom Okanagan Lake. De Boulderfields lijkt de grootste verzameling boulders te hebben. Dat valt niet tegen. Het kost wat moeite om er te komen – 45 minuten slechte dirt road – maar dan heb je wel gelijk een mooie rustige kampeerplek vlakbij de boulders. Het navigeren en vinden van boulders in het boulderveld valt niet mee, zeker niet met pads én Yume op de nek. Met een tekeningetje van internet vinden we Driven, die ik snel klim. Daarna komen we gelukkig mensen met een topo tegen. Dat helpt. Ik trek er een paar keer alleen op uit om wat boulders te bekijken en om The Currency te klimmen, een afgelegen v11. Drie dagen klimmen we in de Fields. Daarna rijden we een uurtje noordwaarts, naar Vernon. Daar ligt de Cougar Canyon. Op aanraden van een local wil ik daar graag een kijkje nemen. De approach hier is misschien nog wel meer gedoe met Yume dan naar sommige boulders in de Boulderfields… Maar het is het wel waard. The Mistress v10 staat zeker in de top 5 van boulders die ik deze trip klom.

Ploeteren door de Boulderfields
Koeknoten!
Hier en daar hele mooie rots
Herfst in Cougar Canyon
Kalamalka Lake bij Vernon. Half oktober, toch 25 graden

Leavenworth, WA / 16 – 27 oktober

Voor de tweede keer steken we de grens over naar Amerika. Gelukkig zijn onze visa nog geldig en zijn we in drie minuten klaar. Dat was in augustus wel anders, toen deden we er tweeënhalf uur over… In Leavenworth is het nog steeds heet en smokey. Dat betekent dus wederom klimmen in de ochtend en daarna zoveel mogelijk binnen-activiteiten zoeken. Ondanks de condities klim ik de eerste dagen meteen een aantal boulders die nog op mijn lijstje stonden van een paar weken geleden. Maar op sommige dagen is de lucht zó slecht dat we vooral binnen willen zijn. De bieb en een museum in Wenatchee bieden uitkomst.

De laatste week van de trip zitten we in een AirBnB. En komt Gil een weekje mee klimmen. Goede timing, ineens is er regen op komst en daalt de temperatuur flink. De rook is ook gelijk weg. En de laatste dagen ligt er zelfs sneeuw op de toppen van de canyon. Wat een contrast met de rest van onze trip! In plaats van 25 graden is het ineens 10 graden. Ik kan daardoor veel meer klimmen; eindelijk geen last meer van m’n huid! 

Tumwater Canyon. Links 19 oktober: veel rook. Rechts 22 oktober: eindelijk schone lucht!
Gil probeert The Cougar Milker v10. Helaas lukt het net niet…
Sanne – 23 weken zwanger – klimt nog wat hele makkelijke boulders
Superman v9

Squamish, BC / 28 oktober – 7 november

Eind oktober rijden we terug naar Squamish, voor de laatste keer. Sanne vliegt twee dagen later terug, ik blijf nog een weekje samen met Yume. Ima en Colum zijn druk met hun pasgeboren dochter Maeve, dus ik trek er met Yume op uit en zorg voor het eten. Het regent veel, dus we zijn vaak in het zwembad te vinden. Maar tegen alle verwachtingen in heb ik ook nog twee klimdagen!

Muddy Waters v10 bij de Smoke Bluffs, snel droog dus ideaal voor de laatste droge middag

Ticklist Canada/USA 2022

16-8 – The Perfect Cave v11 / Squamish
18-8 – Tim’s Arete v10 / Squamish
24-8 – The Land that Time Forgot v7 / Squamish
25-8 – The I v6 / Squamish
28-8 – Plutonia v10 / Squamish
28-8 – The Secret Lives of Children v9 / Squamish
—————————————-
03-9 – Midnite v9 / Index
03-9 – Leggo my Ego v6 / Index
—————————————-
17-9 – Luke Skywalker v8 / Rock Shop, Lander
18-9 – The Giving Tree v10 / Rock Shop, Lander
18-9 – Smokin’ the Tree stand v11 / Rock Shop, Lander
—————————————-
25-9 – The Prism v9 / Leavenworth
29-9 – Cloaca v11 / Leavenworth
29-9 – Beautification v11 / Leavenworth
—————————————-
03-10 – Tatonka v9 / Squamish
07-10 – Sesame Street v9 / Squamish
—————————————-
09-10 – Driven stand v9 / Boulderfields, Kelowna
10-10 – The Currency v11 / Boulderfields, Kelowna
11-10 – Crimpin’ Ain’t Easy v9 / Boulderfields, Kelowna
13-10 – The Mistress v10 / Cougar Canyon, Vernon
14-10 – Crouching Dragon Hidden Tiger v11 / Cougar Canyon, Vernon
—————————————-
16-10 – The Practitioner v11 / Leavenworth
17-10 – Span Man v10 / Leavenworth
20-10 – Thunderdome v9 / Leavenworth
21-10 – Pimpsqueak v8 / Leavenworth
22-10 – Nine Iron v10 / Leavenworth
23-10 – Cotton Pony v10 / Leavenworth
25-10 – Superman v9 / Leavenworth
25-10 – The Mothermilker v9 / Leavenworth
27-10 – Slingblade v6 / Leavenworth
—————————————-
02-11 – The Touch v9 / Squamish
02-11 – Nick’s Link v9 / Squamish
05-11 – Muddy Waters v10 / Squamish
—————————————-

 

APR2022

On 03/05/2022, in blog, by Enzo

Met pasen zijn we voor het eerst zonder Yume in Bleau. Aan de ene kant onwennig, Yume is natuurlijk een vast onderdeel geworden van onze tripjes. Aan de andere kant iets meer vrijheid om boulders uit te kiezen die met Yume ondoenlijk zijn. Zoals Realist. Het is droog geweest in de periode voor we gaan, dus dat biedt perspectief. 

Realist

Als we aankomen op woensdagavond regent het. Als we de dag daarop – na een volle klimdag – bij Realist gaan kijken, is die inderdaad vochtig. Ik switch snel en kies de volgende dag voor Millésime, die ik probeer samen met Jesse. Na een lange sessie kan ik ‘m net niet afmaken, maar weer een dag later lukt het gelukkig snel. Die avond zie ik dat Realist twee keer is gedaan. Dus de volgende dag – klimdag 4 – toch maar gaan kijken. Het is ouderwets lang puzzelen, ondanks de filmpjes die ik allemaal heb gezien. Na een uur of drie heb ik alle passen gemaakt en start ik met pogingen. Al snel kom ik er helemaal bovenin uit. De mantle krijg ik er niet meer uitgeperst. ‘We kunnen ook morgenochtend nog terugkomen’, zegt Sanne. 

Millésime was plan B, gelukkig kon ik ook nog terug naar plan A.

Klimdag vijf. Omdat we vroeg thuis moeten zijn voor Yume, hang ik om 8:15 op te warmen aan het hangboard in de garage. Niks voor mij… Even langs de bakker en om 9 uur lopen we het bos van Marlanval in. Pads in de pit onder de boulder. Eerste poging. Al meteen een volle zip. Tweede poging. Ik voel me goed warm (later blijkt dat dat tegenviel). Alles loopt perfect. De extra dikke pad over de steen in de pit geeft me nog net iets meer vertrouwen om vol voor de mantle te gaan. Hebbes! Als we twintig minuten later in de auto zitten, beginnen m’n armen en aanhechtingen voldaan te branden.

Een kleine twee weken later zijn we terug. Dit keer voor zes dagen en met Yume. Ik heb plannen voor de trip, maar al snel blijkt dat ik ze moet laten varen. Snel moe, slechte huid. Waar Sanne vorige trip veel probeerde, maar weinig klom, is dat nu wel anders. Maître est Talon, Pirouette Cacaouette, Roc à Dos en Dévers et des Pas Durs assis gaan allemaal in een sessie!

Maître est Talon
Roc à Dos
Arête des Princes
 

MRT2022

On 19/03/2022, in blog, by Enzo

De afgelopen twee jaar hebben we maart in Bleau gemist, door de coronarestricties. Nu kan het weer. En zoals ik ook in gedachten had: maart is een goede maand. Het is zonnig, maar nog koel. En de oostenwind zorgt voor topwrijving. 


Allereerst wil ik terug naar Couronne de Mousse. Op onze eerste dag probeer ik het samen met Jesse. Dat werkt motiverend! Helaas kunnen we allebei één pas net niet maken. Als ik de volgende dag terug kom, lukt het me de pas nog steeds niet zelf. Wel met een heel klein duwtje, dus ik houd hoop. Na een rustdag weer terug. En jawel, op dag drie in de boulder lukt me ook de laatste ontbrekende pas. Alles achter elkaar zit er die dag niet meer in. Ik ben snel leeg, doordat de passen zo maximaal zijn voor me.

Couronne de Mousse – voor de volgende keer


Sanne heeft ondertussen Pinchy Way en Double Gaston afgemaakt en haar zinnen gezet op Macronavirus. Ik besluit Couronne even te laten voor wat ‘ie is, omdat het anders wel erg veel wachten wordt, terwijl het weer zo goed is. Een volgende trip fris terug lijkt me verstandiger. En de rest van de week inzetten op iets anders. Dat wordt Papillon. Ik had er langer geleden al vaker in gewerkt, maar begreep de draai om de kant nooit. Dit keer voel ik het ineens wel. En zodra alle passen zijn gelukt, weet ik dat ik het vandaag moet kunnen afmaken. Het kost me nog een aantal pogingen – en een metertje diep in het rood – maar het lukt. Toch fijn om ook iets af te maken in de goede condities!

Succes in Papillon
 

JAN2022

On 30/01/2022, in blog, by Enzo

Begin december hebben we allebei covid. En net na de quarantaineperiode gaan de klimhallen dicht. Gelukkig zijn de klachten relatief snel voorbij – zelfs reuk en smaak keerden snel terug. Na een paar weken niets doen, rijden we rondom oud en nieuw voor vier dagen naar Bleau. Het is stralend weer, met vijftien graden op oud- en nieuwjaarsdag lijkt het wel voorjaar. Niet alle boulders zijn droog, maar met een beetje zoeken klimmen we iedere dag op droge rots. Lekker veel, om het gevoel een beetje terug te krijgen en wat fitheid op te bouwen.

Zo moet dat!
Nieuwjaarsdag, 15 graden

Twee weken later zijn we weer terug, dit keer voor een week. De voorspellingen zijn goed, maar de winter kan tricky zijn. De condities zijn nooit echt goed. Vaak klamme rots en sommige blokken zijn gecondenseerd. Maar echte regen valt er de hele week niet, dus we kunnen iedere dag naar buiten om te kijken wat er te doen valt. Op de eerste dag probeer ik in slechte condities Couronne de Mousse, een boulder die al lang op m’n todo-lijst staat. De rest van de week is het een beetje ‘proberen wat er te proberen valt’. Niet de boulders die ik het liefst zou willen doen, maar (bijna) iedere dag klimmen is heerlijk. En in deze tijd eigenlijk al een luxe.

Winterzon in Isatis