Back in SF… The trip is over…

On 22/03/2011, in blog, tripreports, by Enzo

8578 miles – of in het metriek stelsel zoals wij dat kennen – 13.802 kilometer door 7 staten, 6 klimgebieden, 9 national parks en een heleboel andere mooie plekken… Het is over. Ik ben weer terug at Nuno’s in SF… M’n van is verkocht, ik kan nu niets anders doen dan terugkijken…


US Trip met alle major stops…

M’n bus, getransformeerd van een klimmers-van, terug naar een burgerauto… Ik kocht ‘m voor $1500 en kon ‘m voor $1350 weer verkopen, a pretty good deal!

Doelen en waarderingen

Voordat ik deze trip begon heb ik wel eens gemompeld dat het me wel leuk leek om m’n eerste 8b in de States te klimmen en had me dat min of meer ten doel gesteld. Na ongeveer een maand te hebben geklommen heb ik dat doel echter laten varen. Een trip als dit was het niet waard om voor meer dan een paar dagen in één boulder te werken. Natuurlijk wilde ik harde problemen klimmen, maar ik realiseerde me dat kwantiteit belangrijker was dan kwaliteit. Maximaal een dag of twee, drie in één probleem – er is namelijk zoveel meer! Me dat realiserende stelde ik me een nieuw doel: tien achtstegraads boulders!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De enige 8b die ik probeerde was Alma Blanca in Hueco. Het voelde mogelijk. Hier stick ik de cruxmove… De motivatie was er echter niet echt in Hueco en de temperaturen werkten ook niet echt mee…

Dat lukte. In elk gebied klom ik er minimaal één. Maar hoeveel heb ik er nou echt geklommen? Over het algemeen zijn de waarderingen in de VS wat aan de lage kant en zelfs binnen één gebied kan het zeer inconsistent zijn. Interessant is het om een vergelijking te maken met de Bleau-waardering; mijn referentiepunt en naar mijn mening de meest correcte schaal. Veel mensen verklaarden me echter voor gek toen ik riep dat bepaalde V10’s of V11’s slechts 7b of 7c zouden zijn in Bleau… In Bleau zou mijn lijstje US-achten er denk ik als volgt uitzien – de waardering tussen haakjes. De helft valt weg:

09/11/10 – Yosemite – Yabo Roof V11/12 (8a+)
19/11/10 – Bishop – Xavier’s Roof V11 (7c+)
02/12/10 – Bishop – Evilution Direct V11 (8a)
10/12/10 – Bishop – Standing Kill Order V11 (7c)
07/01/11 – Vegas – Stand and Deliver V11 (8a)
09/01/11 – Moe’s Valley – Show of Hands V11 (7c)
21/01/11 – Hueco – Power of Landjager V11 (7c+)
06/02/11 – Hueco – El Techo de los tres B V11 (8a)
11/02/11 – Hueco – The Flame V11 (7c+)
08/03/11 – Joe’s Valley – Ghost King V11 (8a)

Ondanks dat ik m’n doelen bijstelde, merkte ik ook tijdens m’n trip dat de klimdoelen eigenlijk van ondergeschikt belang waren aan een hoger doel; een mooie tijd hebben in een nieuw, onbekend land. De reis zelf was al zo’n mooi avontuur, dat elke beklimming – ongeacht de waardering – een cadeautje was dat deze reis nog mooier maakte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naast klimmen veel mooie parken! Hier de toegang tot Arches…

M’n vinger

De grootste tegenvaller van de trip! Ik had nooit gedacht dat ik ooit een blessure zou kunnen krijgen, en dan gebeurt het uitgerekend in Bishop, met nog ruim drieënhalve maand in het vooruitzicht… De twee weken sightseeing (die ik overigens zonder blessure ook had gedaan, maar wat later in de trip) leverden geen verbetering op. Tapen en doorklimmen was het enige dat ik kon doen, andere opties waren er simpelweg niet… Ik had niet het gevoel dat het erger werd, maar het belemmerde me wel in m’n klimmen. Vaak fysiek, pijn was altijd voelbaar – sommige problemen moest ik simpelweg skippen – maar ook mentaal. Ik durfde minder. Hard crimpen zat er niet meer in. Soms de pijn verbijten, maar vaak ook loslaten… Uiteindelijk ben ik super blij dat het niet zo erg was dat ik helemaal niet meer kon klimmen. De aankomende tijd wat rustiger aan, nu mag het…

Hoogtepunten en tegenvallers

Eigenlijk was de hele reis een ultiem hoogtepunt! Alleen reizen is het beste wat ik heb kunnen doen, zoveel vrijheid, en zoveel fijne mensen ontmoet! Ik weet nog dat het gek voelde om alleen in het vliegtuig te stappen, op weg naar een onbekend land waar ik niemand kende, maar na een paar dagen voelde het als normaal en natuurlijk. Me een weg zoekende naar een auto, een globaal reisplan in m’n hoofd en gewoon gaan!

De mooiste tijd van mijn trip was ongetwijfeld in Bishop. Een super mooi gebied in een super mooie omgeving, de hele periode een super leuke groep mensen en oneindig veel lijnen die motiveerden en inspireerden; misschien wel de belangrijkste factor die mij aantrekt tot een boulder. Evilution Direct was natuurlijk één van die lijnen en zeker één van m’n meest memorabele beklimmingen van de trip!

De laatste moeilijke pas in Evilution Direct…

Ook had ik ook een super mooie tijd in Vegas, met dank aan de ultieme gastvrijheid van Jacob. De beklimming van Stand and Deliver staat me ook nog vers in het geheugen. Vier keer de wandeling naar deze geïsoleerde boulder, ver in de Juniper Canyon… Uiteindelijk lukte het op de laatste dag. En dan van Red Rocks binnen vijftien minuten op de Strip, wat een contrast, gekkenhuis!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Blijdschap na Stand and Deliver… Maar eerst nog een uur teruglopen door de sneeuw…

Een grappig fenomeen is de rotskwaliteit in de VS. De beste rots was ongetwijfeld te vinden in Yosemite en Joe’s – m’n gedeelde nummer twee favoriete gebieden in de US. Bishop en Hueco zijn echter twee gebieden die op veel lijstjes hoog zullen eindigen in de top vijf bouldergebieden in de wereld. Desondanks is de rots in beide gebieden misschien wel de slechtste rots waar ik ooit op geklommen heb. Worldclass choss, zoals ze het hier noemen… Verbazingwekkend…

Zeker geen choss – een van de beste lijnen van Joe’s – Beyond Life…

Hueco voldeed niet aan m’n verwachtingen, ondanks dat ik me er goed vermaakt heb. Het klimmen is echter te fysiek en lijkt naar mijn mening teveel op plasticklimmen, waardoor ik er niet zoveel voldoening uit kon halen. Bovendien spraken de lijnen me niet echt aan. Op het zicht ziet het er niet heel indrukwekkend uit, alhoewel het klimmen interessant kan zijn. Na drie weken verloor ik m’n motivatie een beetje, maar achteraf – aangekomen in Joe’s – realiseerde ik me dat het misschien wel niet aan Hueco lag. Het einde van de trip kwam in zicht, ik was het klimmen een beetje moe geworden. In Joe’s kwam de motivatie echter wel terug. Zandsteen doet me altijd goed, maar achteraf realiseer ik me dat de eerste drie maanden intenser waren dan de laatste twee, waar de tijd relatief passief voorbij is gegaan. Kennelijk werk je onbewust een beetje naar een einde toe…

De terugweg: 12.5 uur rijden vanuit Salt Lake naar SF… Links de zoutvlaktes bij Salt Lake City en rechts sneeuw en nauwelijks zicht in de buurt van Lake Tahoe…

En nu is het over… Terug in SF… M’n vertrek vanuit hier naar Yosemite lijkt zo kort geleden… Maar ondanks dat het super jammer is dat het erop zit, en ondanks dat ik voorzichtig moet zijn met m’n vinger, ben ik blij om straks weer in het bos te kunnen klimmen! See y’all real soon!

EN

 

2 Responses to Back in SF… The trip is over…

  1. Ties says:

    Super mooie reis! Gezellig dat je weer komt. Snel een reis boeken naar de Rocklands!

  2. Enzo says:

    Zeker! Ben je nog steeds van de partij? Zie je snel!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *