De dagen worden korter, de nachten langer, maar vooral ook kouder! M’n watervoorraad moet elke ochtend weer opwarmen in de zon – dikke laag ijs – voordat ik thee kan zetten. Desondanks is het super gaaf om hier te bivakkeren en wakker te worden met een view die me elke dag weer doet verbazen!

Koude, lange nachten, maar elke ochtend betekent weer een nieuwe dag in paradise!

De motivatie om te klimmen daalde vorige week wel even. Ik wilde zo graag The Mandala proberen en verder werken in The Buttermilker, maar ik moest me neerleggen bij makkelijkere dingen – met getapte vingers – omdat m’n huid echt slecht is… En het ziet ernaar uit dat het niet beter gaat worden, aangezien drie/vier rustdagen om de boel echt te laten helen geen optie is, en ik het waarschijnlijk in een uurtje toch weer gaar trek… De rots is echt waanzinnig scherp… En toch is het mooi!

The Mandala gaat ‘m waarschijnlijk niet meer worden, huidtechnisch gezien in de eerste plaats, en ik hoorde gisteren dat er een greep is uitgebroken (heb het nog niet gecheckt). Desondanks heb ik een mooi project, dat zeker mogelijk is en ik blij ben als het lukt. Misschien is het ook wel een van de vetste lijnen van de Buttermilks, op de Mandala na…

The Fall Guy V9, “long, sustained and – other than the landing – perfect.” Helaas leidde de beklimming weer tot een bloedende vinger… Het volgende project is de lage start, Haroun and the Sea of Stories. Alle passen zijn gemaakt, als m’n huid goed is lukt het hopelijk snel! Gelukkig heb ik gezelschap voor pads, spotters en motivatie!

Toen vorige week de eerste sneeuw viel, ontmoette ik een stel Oostenrijkers, waar ik uiteindelijk veel mee klom, en ‘s avonds warm in hun camper kon chillen. Vanwege de sneeuw een dagje uitgeweken naar de Sads, met een aansluitende nachtsessie.

Los Locos V7 by night.

Afgelopen weekend was het Thanksgiving en ondanks dat ik in eerste instantie niet wist wat er dan precies gevierd werd, werd ik uitgenodigd door voor een Thanksgiving-diner in Bishop, bij vrienden van klimmers uit Vegas, die ik die dag ontmoette. Een uitgebreid maal in een verward huis was zeer aangenaam! Een lang Thanksgiving-weekend betekende ook dat veel vrienden weer langskwamen, onder andere Nuno en Diana uit SF! Helaas viel er weer nieuwe sneeuw, waardoor bijna iedereen uitweek naar de Happies en de Sads. Gemotiveerd door de Haroun bleef ik met de Oostenrijkers boven. ‘s Nachts erop uitgetrokken om de top van de boulder sneeuwvrij te maken. Helaas was de zon de volgende dag te krachtig en smolt de sneeuw van de top, waardoor alles alsnog nat werd. Nog steeds optimistisch besloten we om het hele blok sneeuwvrij te maken, waardoor het sneller zou drogen.

Boulderen = poetsen en wachten…

Na vier uur wachten kon ik twee goede pogingen doen… Toen begaf m’n huid het weer. Frustrerend aan de ene kant, maar ik heb nog tijd, en ben ultiem gelukkig dat ik hier kan zijn aan de andere kant. Vandaag een rustdag, misschien morgen!