De drieënhalve week in Bishop waren zeven jaar geleden de beste weken van mijn trip. Goed weer, een leuke club mensen en veel memorabele beklimmingen. Sindsdien heb ik gezegd dat ik een keer terug wilde. Zeven jaar later is het zo ver. In het donker arriveren we in de Buttermilks. De zandweg is langer dan ik me herinnerde. Het uitzicht de volgende ochtend is nog hetzelfde.

De Buttermilks bij aankomst. Een paar dagen later was de sneeuw al gehalveerd!

Anders dan toen is het weer. De eerste dagen is het rond de twintig graden. Niet lang daarna komen er nog een paar graden bij, tot we uiteindelijk dagen hebben van 27 graden. Veel te heet! Alleen al naar Mandala kijken doet pijn aan m’n huid. Die stel ik daarom weer uit. Ik durf het niet aan, net als zeven jaar geleden. Focussen op één boulder die zo scherp is en met deze temperatuur; dat wordt heel veel wachten en heel weinig klimmen. Dat heb ik in Australië ervaren en dit keer besluit ik die frustratie te vermijden. Eigenlijk wil ik het ritme van Red Rocks vasthouden; snel wat projecten uitzoeken, werken, rusten en dan doen. Maar dat lukt ook niet. Ik klim niet veel en alles kost huid. Al snel kan ik geen bak meer vasthouden. Na twee dagen heb ik wel een plan: verder waar ik zeven jaar geleden gebleven was. Haroun and the Sea of Stories was één van de weinige moeilijke lijnen die ik toen niet kon afmaken…

Sanne is net als ik voortdurend op zoek naar geschikte projecten. Die blijken ook voor haar niet zo snel gevonden. Op dag één de Southwest Arete om te wennen aan de hoogte. Enige tijd later Soul Slinger, met hetzelfde uitzicht.

Wachten tot 16.00 uur tot de zon achter de berg gaat, of om 6.30 uur op om de hitte voor de zijn; het mag allemaal niet baten. M’n huid is zó zacht en de kristallen zijn zó scherp dat ik zelfs in de opwarmers bergen huid verlies. Klimmen doet zoveel pijn dat ik me niet meer kan focussen op de bewegingen, alleen nog maar op m’n handen. Haroun lukt niet en andere achten lukken niet. V9’s lukken niet. En voor de V7’s en V6’en heb ik letterlijk geen huid meer op m’n toppen. Super frustrerend en het voelt zonde van de tijd. Maar toch; kamperen in de Buttermilks is fantastisch. En als je dan toch moet rusten, kan het maar beter warm zijn…

Na een week in de Milks proberen we het in de Happy en Sad Boulders. Minder scherpe rots, dat was een goede zet. Zeven jaar geleden klom ik er nauwelijks. En nog steeds heeft het niet m’n voorkeur boven de imposante lijnen van de Buttermilks. Maar het is fijn om weer een hele dag te klimmen en pas te stoppen als ik echt te moe ben.

In de Ice Caves is het lekker koud. Ok, zeker niet de mooiste lijnen, maar wel harde passen en iets dat ik met mijn zachte huid kan klimmen.

Al met al zijn het toch maar een paar dagen die we in de Tablelands spenderen. En na anderhalve week lukken er toch ook nog wat mooie boulders in de Buttermilks. Ook kom ik er opnieuw achter wat mijn zwakke punt is; frontaal randjes trekken. Net zoals ik kansloos was in God Module, ben ik dat hier. Randjes zijn vaak zo klein en glad, dat je ze heel actief moet vasthouden. Super vingerintensief. En als m’n huid het al volhoudt, willen m’n vingers dat vaak niet. Toch meer moonboarden, misschien…

Toch een paar ‘slopers’ in Seven Spanish Angels.

Sanne is er beter in. Finders Fee lukt in enkele pogingen. Ik kom er na de eerste sessie nog twee keer voor terug, maar ben volledig kansloos. Ook Soul Slinger gaat snel. Die schreef ik na drie pogingen al af, net als zeven jaar geleden. Ieder z’n stijl… De enige boulder die we wel samen klimmen is Cocktail Sauce.

Iets ten noorden van Bishop ligt Rock Creek. Ook daar maken we een uitstapje naartoe. Het ligt een stuk hoger dan de Buttermilks, dus het is er ook kouder. Maar op sneeuw had ik niet gerekend! Als ik wil beginnen met opwarmen, vallen de eerste vlokken. Een uur later ligt er al tien centimeter. Na een nachtje opwarmen bij de Whitmore Hotsprings komen we de volgende dag terug.

Rock Creek, zó koud dat Sanne het vuur al aan heeft voordat de eerste sneeuw valt.

Met een handdoek maak ik twee blokken sneeuwvrij. Dat is nog een spannend klusje, want alles is spekglad. Maar de twee boulders die ik klim waren het wel waard; technisch en subtiel klimmen op Yosemite-achtig graniet. Leuk voor de verandering!

Ima en Colum zijn inmiddels ook van de partij. ’s Avonds opwarmen in de hotsprings en de volgende ochtend weer fris voor de dag!

Rock Creek poging twee. Een flink pak sneeuw, maar met wat doorzettingsvermogen valt er wel wat te klimmen. Hier de Campground Arete.

Na een kleine drie weken vind ik het mooi geweest. Na Rock Creek klim ik nog een middagje in de Buttermilks. Dan drie rustdagen om m’n splits te laten helen en weer een beetje op te laden voor Red Rocks.

Ima en Colum doen van alles een beetje. Een beetje boulderen, een beetje sport en een beetje trad. Hebben wij wat te kijken.

Mijn laatste boulder in Bishop, Solitaire.

31-01 – Hueco Wall V9 – Buttermilks
01-02 – ‪Jedi Mind Tricks‬‬ V4 – Buttermilks
01-02 – Cindy Swank V7 – Buttermilks
03-02 – Shizaam V5 – Sad Boulders
03-02 – Beefcake V10 – Sad Boulders
05-02 – Beefy Gecko V11 – Sad Boulders
06-02 – Cocktail Sauce V9 – Buttermilks
08-02 – Swanky Sit V9 – Buttermilks
08-02 – Drone Militia V6 – Buttermilks
10-02 – Prozac V9 – Happy Boulders
13-02 – Campground Arete V9 – Rock Creek
13-02 – Dude V9 – Rock Creek
14-02 – Solitaire V8 – Buttermilks