In LA staat Ima’s van klaar, op de oprit van Phi, een vriend van Ima die ze een paar jaar geleden in Squamish leerde kennen. Een dag na aankomst rijden we – ná een Vietnamees ontbijt, met lege maag vertrekken kon echt niet – richting Red Rocks. Ima’s auto rijdt en slaapt nog precies zoals ik me herinner uit Canada. Ondertussen is het een beetje onze familiewagen geworden, want m’n ouders toerden er vorig jaar nog de hele westkust mee rond. Ik was zeven jaar geleden voor het laatst in Red Rocks en Bishop. M’n ouders waren er vorig jaar nog. Wat zou het leuk zijn om deze ervaringen weer met Ron te delen; de plekken en de manier van rondreizen zijn nu herkenbaar voor ons allebei. Maar dan realiseer ik me dat dat niet meer kan… Toch geeft de gedeelde ervaring me het gevoel dat hij nog steeds dichtbij is.

Home away from home. Door de government shutdown was de campground een paar dagen gesloten. Gelukkig vonden we een bivakplek niet ver van Black Velvet Canyon.

Ottolenghi in de van, Sanne draait haar hand er niet voor om.

Zeven jaar geleden was Red Rocks volop in ontwikkeling. De laatste jaren is er ontzettend veel geopend. Maar je moet wel willen lopen, zeker als je geen 4×4 hebt. Ik heb bijvoorbeeld een paar boulders op het oog in Black Velvet Canyon. We proberen de dirt road even met de van, maar als snel blijkt dat we beter om kunnen keren. Dan toch lopen, anderhalf uur heen en aan het eind van de dag anderhalf uur terug.

Toch maar niet… Dan maar te voet.

Red Rocks is lopen, lopen en lopen. Helaas met volle bepakking. Maar toch, als de pads eenmaal liggen ben ik er heel blij mee!

Gateway Canyon, op weg naar Meadowlark Lemon. Bleek moelijker dan dat ‘ie eruit ziet.

Compressie en overhang gaat me goed af. Randjes minder. M’n huid wordt heel snel dun en m’n vinger zeurt een beetje. Ik heb een aantal projecten op het oog die in m’n straatje liggen en die gaan allemaal in één of twee sessies. Dat voelt goed! Sanne heeft minder geluk. Na een paar dagen heeft ze haar project gevonden, maar na een uur werken trekt ze iets stuk in haar hand. De dagen daarop is het wat opgezwollen, maar gelukkig lukt het alweer vrij snel om op slopers te klimmen. Waarschijnlijk ook weer snel op randjes!

Voor de blessure probeert Sanne Bitch Slap 5 V9. Randjes in een dak. Maar wat is ‘ ie lang! Jabberwocky bleek een geschikter project. Tot er iets kraakte in Sannes rechterhand.

Ook ervoor: Monkey Bar Right V6.

En pockets in Monkey Wrench V7.

Daarna noodgedrongen over op slopers. En dan met name liptraverses. Daarin kan ze haar hand goed ontzien. Hier in Mr. Moran V7. Een dag later sneuvelt Ride the White Horse V10.

Meer slopers in Atlas Shrugged V12. Zeven jaar geleden klom ik de staande start. Mooi om daar nu de zitstart aan toe te voegen!

Een uur lopen, maar zeker de moeite waard was Tilt Shift V9.

We Need Ice V11. Mooie rots, maar voor de graad niet zo moeilijk.

En een hele mooie makkelijke: Natasha’s Highball V2.

Red Rocks deel 1 zit erop. Nu richting Bishop, voor een week of drie. Moet ik er toch aan geloven, aan die randjes.

16-01-2018 – Monkey Bar Right V6
16-01-2018 – Monkey Bar Direct V8
16-01-2018 – Americana Exotica V10
17-01-2018 – We Need Ice V11
19-01-2018 – Wet Dream Right V11
22-01-2018 – Atlas Shrugged V12
23-01-2018 – Mr. Moran V7
24-01-2018 – Ride the White Horse V10
24-01-2018 – Tilt Shift V9