Siurana 23-25 april 2010 – “Drie dagen is A muerte, maar wel leuk ;)” mailde Timo twee weken geleden… Aan mij de keus, een dagje stad en twee dagen klimmen, of gewoon drie dagen A muerte… Het werd het laatste, en het motto van het weekend was duidelijk!

Op donderdag is het luchtruim gelukkig weer open en de dienstregeling weer normaal. Na een korte vlucht, maar een lange reis pikt Timo me rond stipt om 22:00 op bij het station in Reus. Binnen een half uur zijn we in Siurana! Dat had ik niet verwacht! Snel een rondje door het dorp en in het donker even een blik bij de rotsen werpen, een biertje drinken en slapen…

Als ik de volgende ochtend onder de rots wakker word zie ik pas waar ik verzeild ben geraakt. Ondanks dat het bewolkt is, is de omgeving magnifiek! Het beeld dat ik in het donker had gevormd moet ik even – in nog positievere zin – bijstellen!

Wakker worden onder de rots in de mist… Een dag later gelukkig weer de Spaanse zon!

Omdat het bewolkt is kunnen we klimmen waar we willen. We besluiten naar Can Piqui Pigui te gaan, waar ik Anabolica wil doen. Eén ding is zeker, ik moet zuinig omgaan met m’n armen! Als de boel vol zit, duurt het uren voordat ik hersteld ben…  Na een zesje opgewarmd te hebben werk ik Anabolica van setje naar setje uit. Vooral in het begin zijn de grepen vrij scherp… Mmm, het blijft kalk… In het overhangetje een paar keer flink doortrekken en dan relatief makkelijk uitsjouwen… Een uur later doe ik een poging. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik zenuwachtig… Waarom eigenlijk? Ik hoef niks… Alhoewel, eigenlijk lukt 8a in de tweede poging altijd wel, maar gaat me dat nu ook lukken? Het klimmen voelt boulderachtig – ik kom niet in de routeflow. Alles gaat pas voor pas en voornamelijk op kracht… Ik ga redelijk stuk, maar als ik voorbij de moeilijkheden ben mag ik het niet meer weggeven. Volledig gepompt klip ik de ketting…

Timo besluit, ondanks de matige condities een 8b+ uit te gaan werken. Het duurt lang, maar uiteindelijk maakt hij alle passen. Dat biedt perspectief! Als de passen in de eerste sessie lukken, moet hij ‘m vast kunnen klimmen. Zeker nu hij er woont, en fit wordt als een beest…

Timo maakt zich klaar voor Mr. Cheky…

Ik ben wel even klaar voor de komende uren. Omdat het nog vroeg is besluiten we de dag op te splitsen in twee sessies. In de middag eten we warm en rijden even naar het dorp om tandpasta en wc-papier te kopen, twee vrij noodzakelijke items die we misten… Er vallen een paar spetters, maar rond zessen is alles weer droog en gaan we naar La Olla. Ik wil Cara que no Miente uitwerken, een twaalf meter korte 8a+. Timo’s plan is Zona 0, een 40 meter lange 8b… Verschil moet er zijn…

Cara bevat één van de weinige colo’s van Siurana, dus dat moet mij wel liggen! De passen lukken snel, maar helaas gaat de tweede poging net mis… Het is tijd voor Timo. De route kende hij van een paar weken eerder, dus met de setten aan z’n gordel start hij een poging. Ik heb geen idee waar de moeilijkheden zich bevinden, maar het ziet er soepel uit, en hij komt ver! Helaas lukt de crux net niet. Met één blokje komt hij boven. De plannen voor de volgende dag zijn dus duidelijk, er moeten dingen afgemaakt worden!

Die avond regent het hard, maar onder de rots chillen en slapen we droog. Als we wakker worden is het mistig. De rots is klam. Dan maar uitgebreid ontbijten en koffie drinken in de bar. Ook Timo’s Spaanse vrienden ontvluchten Barcelona voor een weekendje, en we horen dat zij op Siuranella willen gaan klimmen. Wij moeten echter terug naar La Olla en El Pati! Er moet weer Spaanse stijl gehakt worden! Ik ben benieuwd hoe het zal gaan gezien m’n gevoelige huid van de eerste dag…

Snel een keer van setje naar setje omhoog in Cara om op te warmen en daarna rammen! De poging gaat goed. De crux – de pas van de colo naar de bak – voelt zwaar en achteraf wordt duidelijk waarom. Ik pakte niet nog een keer op, zoals gepland. Volledig vergeten… Gelukkig is de route kort en had ik genoeg kracht over om zo’n foutje te compenseren… Voldaan kan ik de tweede achtstegraads ketting van het weekend klippen!

Het is tijd voor Timo. Opwarmen in de route en daarna een poging! De grepen zijn licht vochtig, dus we moeten wachten op de zon, die inmiddels is doorgebroken. Na een uur de poging, in de zon… De 40 meter duren lang, maar wederom victory! Mission accomplished!

Ik wil nog wat doen, dus we lopen terug naar La Olla. Ik neem een kijkje in Tic I Toc, een 8a+/8b rechts van Cara. De stijl is echter compleet anders. Met de vage kleine pocketjes kan ik niets… Dan maar Pota d’Elefant, een korte 7c+ op colo’s… Het werken kost veel energie en de route voelt hard. Vandaag gaat het niet meer lukken, misschien morgen…

Omdat we toch wel moe zijn nemen we een ‘ douche’  in het meer van Siurana en chillen in de zon. Die avond zitten we met de Spaanse vrienden van Timo in de bar. Er moet een verjaardag worden gevierd, en daar hoort taart en tequilla bij… Rond twaalven liggen we weer op de bivakspot… Morgen de laatste klimdag, A muerte!

Een duik in het meer, ’s middags koken en klaarmaken voor de tweede sessie van de dag.

De dag begint weer vroeg met een eitje en een koffietje. Rond half elf staan we onder Siuranella Sud, om La Crema te proberen, een 30 meter lange, slechts twee meter overhangende 8a op randjes… Na een 6c stapt Timo ‘a vista’ in. Het gevecht duurt lang, maar op een meter of 25 hoor ik een opluchtende kreet, gevolgd door de legendarische woorden: ‘ik denk dat ik ‘m heb ouwe!’ En inderdaad, La Crema a vista!

Touwtje trekken voor de toegang naar Siuranella Sud.

Ik overweeg een flashpoging, maar breek die af op een meter of tien. Als ik mezelf opblaas kan ik niet snel nog een poging doen, wat wel essentieel is, gezien de zon die snel in de wand zal komen. Een kwartier na de werksessie stap ik weer in. De wand ligt al in de zon en die brandt flink! Het begin kost me moeite en ik moet echt héél diep gaan om de rust op twee derde van de route te bereiken. Totaal opgeblazen probeer ik te herstellen. Alles brandt. M’n onderarmen, m’n voeten in m’n klimschoenen en de zon op m’n rug… Pas na een kwartier klim ik van de rust vandaan. De meeste passen moeten statisch, wat me meer zekerheid geeft. M’n vingers en armen kan ik nog wel op slot zetten. In de crux ben ik zenuwachtig, maar kan zelfs aan de kleine greepjes nog even poffen. Als ik de bak pak spreek ik dezelfde woorden als Timo een uur eerder… Maar toch blijft het kritisch. Pas als ik de ketting klip is het écht over… Zo’n lange en technische route, dat moest echt van heel diep komen!

Siuranella Sud; bij aankomst in de schaduw, vrij snel daarna in de zon…

In de middag nemen we weer een duik, chillen we in de zon en rond vijfen eten we warm. Om zes uur zijn we terug aan de rots voor de vijfde sessie in drie dagen. Dit maal op Siuranella Central, waar Timo nog een 8a a vista wil proberen. Helaas lukt het nèt niet… Het is inmiddels half zeven. De planning is strak, aangezien ik nog naar La Olla wil voor Pota d’Elefant. Om zeven uur poging twee. Dit maal is het raak. Weer een 8 voor Timo!

Snel naar beneden, auto, omhoog rijden en naar La Olla. Op de parking komen we de Spanjaarden tegen. Vol verbazing zien ze ons weer richting rots rennen. Het motto van het weekend wordt in ieder geval waargemaakt. Rond achten staan we, helemaal alleen, op La Olla. Ik zwaai wat met m’n armen en stap in. De eerste poging gaat mis, maar de tweede, vijf minuten later is raak! Wederom een gevecht op het einde, maar weer een vette route!

Het is inmiddels negen uur en het begint donker te worden. Timo stapt nog een 7c’tje in en doet ‘m onsight… Heel even overwegen we nog een route te doen, maar de dag is echt om… We chillen nog wat na onder de rots en lopen in het bijna donker, super voldaan, terug naar de auto.

Mijn huid na sessie 4. In sessie 5 toch nog een route eruit weten te persen: A muerte! In de schermering chillen we nog even onder La Olla… Het zit erop…

Elke dag een 8, dat is wat ik stiekem bedacht had dat mogelijk had moeten zijn, maar het moest van diep komen. Van de ene kant motiveert het me wel om weer een beetje routefit te worden. Van de andere kant weet ik ook dat boulderen toch leuker is, en dat ik waarschijnlijk toch alleen in de zomer wat routes klim. Ik denk niet dat ik binnenkort in Siurana terug zal komen…

Ondanks de moeheid wordt het laat die nacht. We slapen een paar uurtjes en rijden om half vijf richting de Airport. Als ik om half tien weer in de trein richting Nijmegen zit kan ik me bijna niet voorstellen dat ik vijf uur eerder wakker werd onder de rotsen van Siurana… Om half elf ben ik weer thuis, en even later zit Timo weer in de Spaanse les… Wat een dagen! Wat een leven… Wat een contrast met het leven hier… Het leven waar de scriptie weer op me wacht…

Volgende week ben ik weer in Bleau voor twee weken. Dit keer is het hoofddoel echter om hard op te schieten met m’n scriptie. Alle interviews zijn gedaan, dus de boel kan afgeschreven worden… Ergens eind mei, begin juni hoop ik een conceptversie te hebben. Natuurlijk wordt er ook wel geboulderd aankomende weken… Echte plannen wat betreft projecten heb ik nog niet, maar we zullen zien wat er nog uit te persen is aan het eind van het seizoen!