Wat een week!

On 01/02/2012, in blog, tripreports, by Enzo

Ça  colle..! En plakken dat deed het! Koud, zonnig en droog. Eind januari, een klein weekje Bleau met topcondities in het vooruitzicht! De ene na de andere boulder verdween van mijn projectenlijst en ik kwam er wederom achter dat motivatie en vertrouwen in jezelf de beste ingrediënten zijn voor succes! Een paar boulders op film, alles in het tripreport! 

Als we vrijdag uit het raam kijken blijkt dat monsieur météo er toch naast zat… Mistig en vochtig. De tafel en het terras zeiknat… Na een uitgebreid ontbijt rijden we toch naar Gréau. Op de laatste dag van de kerstvakantie had ik een voor mij werkende methode gevonden voor Mégalithe. Helaas waren de greepjes toen net wat te vochtig en kon ik ‘m net niet afmaken. Ik verwachtte dat het deze keer snel moest lukken – mits de condities mee zouden werken – en aangezien de voorspellingen zo goed waren, zou het op dag 1 gewoon moeten gebeuren! Dat bleek echter niet zo te zijn…

De greepjes voelden droog maar niet heel goed… De verre afblokpas naar het schoudergreepje kan ik keer op keer niet maken, terwijl ik dat de vorige keer wel keer op keer deed, ondanks de nattigheid… Zou het vandaag dan zo veel slechter zijn, of ben ik in drie weken zoveel slapper geworden? Veel heb ik niet geklommen, maar dat gaat toch niet zó snel..? Ik weet het niet, maar na nog een keer hard van het tweede randje te zijn afgeknald houd ik het voor gezien. De zon is inmiddels wel gaan schijnen, maar we moeten toch naar een sneller drogend gebied…

Ubik! Roep ik, die wil ik wel weer een keer proberen en zal ook zeker droog zijn. Ima vind alles prima, klautert hier en daar wat, maar heeft niet heel veel motivatie om echt te boulderen. Het is zeker drie, vier jaar geleden dat ik in les Mammouths was geweest en Ubik probeerde met de methode waarop hij geopend was. Tegenwoordig doet iedereen het op een andere manier en ik was benieuwd of dat wat voor mij zou zijn. De eerste pas maak ik, maar de volgende pas voelt moeilijk en een beetje spannend… M’n pols komt in een rare hoek te staan bij het doorpakken in de eerste pas en na een tijdje begint dat te irriteren… Ik besluit te stoppen. Ima klimt wat en ik bedenk wat ik wil, maar weet het even niet meer zo goed… Zébulon?

Ergens in 2005 probeerde ik deze rare op een wereldbol lijkende boulder met Jesse, na aanleiding van een foto in de Grimper. Toen geopend als 7c+, maar wij konden er geen wijs uit… Een paar jaar later kwamen we nog een keer terug, maar ook toen lukte het ons niet… We vonden het hard en vooral ook heel ver! Dit keer ging het makkelijker. Na een paar pogingen heb ik de mehode door en nog een paar pogingen later heb ik de eindbak, die vol met water staat vast! Ik zwem letterlijk naar boven, maar sta uiteindelijk op het blok! Een mooi ding, wel wat morpho, maar zeker de dunne ster waard!


Zébulon in Les Mammouths. Op vrijdag kon er nog zonder shirt geklommen worden…

Zaterdag zou volgens monsieur météo de eerste, maar ook de enige slechte dag van de week worden. Dat bleek te kloppen, het regent de hele dag en alles is zeiknat… ‘s Avonds houdt het op met regenen en als we de volgende dag opstaan is het weliswaar bewolkt, maar kurkdroog. Bovendien staat er een zacht windje en het is ijzig koud. Even twijfel ik of ik niet Mégalithe moet gaan afmaken, maar voor de zekerheid besluit ik daar nog een dagje mee te wachten.

Twijfel. Zal ik iets moeilijks proberen, investeren? Iets afmaken? Maar wat? Opeens weet ik het! Afgelopen kerstvakantie stond ik twee keer in de regen onder Exponentiel. Die wil ik graag klimmen! De naam zegt eigenlijk al genoeg;  een 50 graden schuine steen recht onder de boulder verdeelt het valoppervlak in een klein plateautje een meter achter de boulder en de aflopende grond zo’n anderhalve meter lager… En dan de lijn erboven, wow!

Ik denk dat hoge en enge lijnen vaak estetisch en klimtechnisch interessanter zijn dan de random boulders met een goede landing. Als de lijn me aanspreekt dan wil ik het proberen en het extra element van niet of gecontroleerd vallen maakt je nog meer bewust van je klimmen wat des te meer belonend is in een mooie lijn zoals deze. Gecontroleerd klimmen en gecontroleerd afspringen. Eén keer draai ik er onverwachts uit, maar het gaat gelukkig goed. Een paar pogingen later sta ik op het blok!

De volgende dag is het weer koud en droog, dus vol nieuwe motivatie terug naar Mégalithe. Het blok ziet er droger uit. Snel even een touwtje bevestigen en de greepjes prepareren. Een rondje rennen, wat randjes pakken zodat m’n nog koude vingers kraken… Na vijf minuten begint het bloed te stromen en ben ik er klaar voor. Alles gaat perfect en de greepjes voelen goed. Als ik de afblokpas maak weet ik dat het niet meer mis kan gaan… Een paar dagen later dan verwacht sta ik op het blok. Weer ééntje van de lijst!

We rijden een kilometer door en laden alles weer uit in Petit Bois. Ima heeft motivatie gevonden en wilt Big Jim weer eens in – dit keer wel eerst met touw! Als we aan komen lopen is ze hoopvol! ‘Dit ding is veel lager dan Creaking Heights! In m’n herinnering was ie veel hoger…’. Het begin valt tegen, maar na een half uurtje proberen zijn alle passen weer gemaakt, inclusief de nog nooit eerder gemaakte eindpas. Ook voor de schouderintensieve voorlaatste pas vind ze een andere oplossing. Ik probeer haar op te stoken om een poging te doen. ‘Eerst pauze en dan nog een keer helemaal met touw, daarna misschien…’

In Ima’s pauze verplaats ik de pads naar Big Dragon, een boulder die al heel lang op m’n lijstje staat en die ik al vaker probeerde, maar nooit kreeg ik de hoge heelhook voor rechts gelegd… Recentelijk verschenen er een aantal filmpjes waarin ik een andere methode zag, die ik graag wil proberen. In plaats van de heelhook met rechs wordt er een toehook onder de begingreep gemaakt met links, bijgepakt en doorgesprongen. Na een her-opwarmsessie stap ik vanaf de steen halverwege in. Sloper, linkervoet onder de begingreep en door naar de spike. Die toehook voelt super! Zonder problemen pak ik bij en in m’n eerste poging maak ik ook het hupje naar de bak. Die doe ik zo, roep ik!

De camera loopt en ik stap in. De beginpassen zijn wat ongemakkelijk, maar het lukt meteen. In het ondergreepje vallen en vol crimpen. Sloper, toehook en door naar de spike. Ik heb ‘m, maar niet perfect… Toch weet ik bij te pakken en zet aan. Vol in de bak! Dat ging wel heel makkelijk! 8a+ haalt ie nooit met deze methode! Het voelde meer als 7c! Ok, de condities konden dan ook niet beter maar toch… Een leuke verassing en en oud project van de lijst!

Een kwartier later is Ima weer aan de beurt. De zelfzekering bouwen we om naar een toprope en ik zeker. Een paar keer achter elkaar toprope en dan de pads eronder is mijn idee. Helaas valt de topropesessie een beetje tegen en Ima’s vertrouwen daalt… Een andere keer dan maar, wellicht toch met wat warmer weer ;)


De laatste pas van Big Jim…

Dinsdag weer topweer! De laatste maanden ging ik meerdere malen naar La Vie est Belle, maar trof de boulder nooit in goede condities. Lang geleden had ik ‘m uitgewerkt en geprobeerd en ik wist dat het mogelijk was. Tot op de dag van vandaag had ik echter niet de kans gekregen om ‘m af te maken, aangezien het noordwandje super langzaam droogt. Vandaag moest de dag zijn!

Snel repeteer ik de passen in het touw, maar ben niets vergeten, de bewegingen zitten er nog goed in. In plaats van de heelhook en de deadpoint met rechts, besluit ik met rechts af te blokken en met links naar een razortje te kruisen, om vervolgens bij te pakken. Touw weg, pads eronder en een poging!

De beginpassen gaan moeizaam, maar voor ik het weet heb ik het hoge randje met rechts. Voet op het smeartje, locken en kruisen naar het messcherpe randje. Bijpakken, linkervoet ophuppen en de verlossende betere grepen. Hebbes! Nu is het over! Weer een van de lijst!

Links van La Vie est Belle ligt de spannende 6b ‘No Grade’. In de kerstvakantie werkte Ima ‘m uit, maar de uitklim was te nat om een poging te doen. Deze keer was ze er eigenlijk zeker van dat ze het niet zou doen, omdat een val haar geplande reis naar China wel eens zou kunnen verpesten… Ahh, toch nog maar eens kijken aan een touw! Het gaat allemaal makkelijk… ‘Ik ga het doen Enzo, ik ga het NU doen!’ Zenuwachtig, maar zonder twijfel stapt ze in. Ik spot voor de eerste pas, die recht boven de grote steen waarvan je instapt zit en ook meteen de onzekerste is. Die lukt. Het middendeel is makkelijk en ik loop snel om voor support bij de spannende mantle. Vallen mag niet meer, maar gebeurt gelukkig niet! In een vlaag van intrinsieke motivatie staat Ima lachend en vol trots boven!

We hebben nog even licht en ik wil m’n sendtrain voortzetten. Op naar Si Vis Pacem! Na de lange wandeling ben ik wat ingekakt. Al twee keer eerder probeerde ik de boulder, maar kreeg de pas naar de bovenste greep op de kant niet gemaakt. Het randje voor links was te klein en te pijnlijk. Vandaag lukte het ook niet… Ik mag echter niet klagen, maar bedenk me wel hoe relatief alle waarderingen zijn. Big Dragon voelde makkelijk, maar deze ‘misschien eerder 7b+ dan 7c’ aldus Gérald, lukt me dan totaal niet. In gedachten verzonken slenteren we terug naar de auto. Nog één dag!

De vierde klimdag op rij… Wat wil ik nog afmaken? Ik denk aan Amok, maar besluit dat uiteindelijk niet te doen, omdat m’n lichaam wel enigszins vermoeid aanvoelt. In Saint Germain zitten nog twee 7c’s dicht bij elkaar die ik graag wil afmaken, Starting Bloc en Rencontre du Troisième Type. Het is zo koud buiten dat Ima drie donsjassen aan doet, en ook meteen besluit niet te gaan klimmen vandaag.

Snel lopen we naar de boulders. Starting Bloc ligt vol in de zon en ik begin zowaar te zweten na een paar keer proberen. Na zo’n twintig minuten proberen heb ik de methode door en een poging later lukt het meteen! Fijn!


Opzoek naar de juiste methode voor de uitklim van Starting Bloc… 

Rencontre du Troisième Type probeerde ik jaren geleden voor het eerst, maar de eerste pas lukte me nooit. Vandaag ben ik echter niet te stoppen. De laatste dag, ik kan alles geven en m’n huid mag kapot. De hak ligt de hele tijd perfect en een poging of drie later maak ik de pas! De volgende pas blijkt echter ook niet makkelijk te zijn en daar vlieg ik er nog een paar keer uit. Ik werk het einde een keer uit – de mantle is spannender dan ik verwacht had, maar ik weet dat het moet lukken. Een paar pogingen later is het raak!

Het is pas twee uur, kraakhelder en het lijkt steeds kouder te worden… Nog een laatste boulder… Begin december liep ik een keer in de regen naar Le Pilier du Désert en was onder de indruk van deze relatief onbekende beauty. Eén ding wist ik zeker, koud weer is noodzaak voor de zeer aflopende grepen! Snel rijden we naar de parking van Cuvier en lopen aan de andere kant van de weg Apremont in. Even kan ik niet kiezen. Le Pilier of toch L’Apparemment? Ik besluit me toch aan m’n plan te houden en eerst Le Pilier te gaan proberen. Wellicht kan L’Apparemment daarna nog wel!

Na een korte lunch werk ik eerst het einde uit. Dat lukt makkelijk. M’n pogingen gaan al snel goed, maar keer op keer durf ik de pas naar de bak niet te maken, bang dat ik mis, er vol uitdraai en op de blokken links van me land. Poging na poging krijg ik meer vertrouwen en uiteindelijk zet ik aan. Vol op de greep, maar in een reflex staan m’n benen onder me… Shit. Een poging later, weer vol in de bak, maar m’n linkerhand schiet van de sloper. Ik bungel aan één arm, maak een 180 en toucheer daarbij met m’n voet een boompje… Shit, ik moet wel loslaten… Ik voel me steeds vermoeider en kouder worden, maar ik weet dat ik ‘m kan. Ik begin echter te twijfelen of het vandaag nog gaat gebeuren. Nog één keer alles op alles. De beginpassen gaan snel en precies. Hak ligt perfect, voet verplaatsen en BAM, vol in de bak! Bijpakken en rechts uit. Het einde is een gevecht, maar hijgend klim ik uit. L’Apparemment laat ik voor wat ie is, wat een mooi einde!

 

4 Responses to Wat een week!

  1. Ties says:

    Zo! Die lijst is een stuk korter geworden nu. Mooi werk!

  2. mira says:

    Goed bezig Enzo! En Ima trouwens ook….!

  3. Ollie says:

    Ha Enzo,

    Great shots!
    DSLR of gewoon final cut pro?
    Btw, nice Black Diamond pad ;-)

    Climb Hard, Have Fun!
    Ollie

  4. Enzo says:

    Thanks! Helaas geen DSLR, maar Sony Vegas Pro :)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *