Zwitserland

On 18/06/2017, in blog, by Enzo

Twee weken crimpen op graniet, terwijl ik het eigenlijk niet verstandig is… Begin van dit jaar maakte ik al plannen om mijn seizoen in Zwitserland af te sluiten. Maar kort voor vertrek blijkt m’n vinger niet helemaal in orde. Toch kijk ik uit naar de trip. Grote doelen laat ik varen, maar bekijk wel veel filmpjes vooraf. Vooral om vingervriendelijke boulders te vinden. Met een lijstje vooraf en wat zoeken eenmaal ter plekke, heb ik me goed vermaakt en m’n vinger niet meer stukgemaakt dan dat ‘ie al was.

Klimmen in een andere omgeving werkt altijd verfrissend. En het is altijd leuk om oude vrienden weer te zien. Ik begin m’n trip in Luzern, bij Barti en Tabea. Een jaar of vijftien geleden ontwikkelde Barti het boulderen in Engelberg. Ze laten hun thuisgebied graag aan me zien!

Topcondities in Engelberg. De boulders van m’n lijstje lukken allemaal. En wat een mooie omgeving. Hier de vallei van ver. De Fuchstein (met onder andere Eitelkeit) is de grootste boulder in het midden van de vallei. Vanaf hier nog 20 minuten lopen.

Opwarmen op de Molotov-boulder, met daarachter de Fuchstein.

Na een zeer uitgebreide warming-up lukt Barti’s Lieblingslaster Eitelkeit me snel. Meer compressie dan echt crimpen en echt mooie passen. Helaas geen top-out, maar ok; dat heb je in Zwitserland wel meer. Thuis had ik al wat fotootjes van Nilpferd gevonden. Dat lijkt een echte een compressieboulder. En inderdaad; erg mooi én een top-out! Ik moet er iets harder voor werken dan voor Eitelkeit, maar tik ‘m ook snel binnen. Een lekkere eerste klimdag! Tijd om door te gaan naar Magic Wood.

In de zomer van 2009 was ik al eens in Magic Wood geweest, maar veel kan ik me niet meer herinneren. Met m’n lijstje vingervriendelijke boulders in de hand m­aak ik na aankomst een rondje door het gebied. Uiteindelijk kom ik zo tot een definitieve prioriteitenlijst. Bovenaan staat Body Count. Die is vingervriendelijk en ik heb ‘t idee dat ik ‘m snel kan klimmen.

Ook UG2 staat op m’n lijstje. Flink crimpen met rechts, maar met strak tapen, één keer doorzetten en daarna meteen koelen, kom ik gelukkig goed weg. Inmiddels heb ik dan ook al twee dagen gewerkt in Body Count, die toch lastiger is dan dat ik had ingeschat. Na een rustdag kom ik dichtbij, maar moet op tijd stoppen. Die avond treedt Barti op in Zürich. Dat wil ik wel zien. En daarna neem ik Barti en Tabea voor ’t weekend mee terug naar Magic Wood, waar ook Kati (ook uit de Grampians) inmiddels is aangekomen.

Buandik Magic Wood.

Na een korte nacht voel ik me niet heel fris. We beginnen de dag in Minisex, Kati’s project. Ik krijg ‘m eruit geperst, maar heb weinig hoop voor Body Count. De eerste pogingen zijn slecht en tot twee keer toe overweeg ik te stoppen. Maar als de anderen hun klimschoenen aantrekken om de passen te proberen, wil ik toch weer meedoen. Iedere poging gaat beter, tot ik de sprong weer mis. M’n huid is bijna door… Als ik zelf niet meer geloof dat het die dag nog gaat lukken, weet Barti me toch te overtuigen om door te gaan. Kati checkt of m’n hak goed ligt. De knijper. En de sprong. Dit keer op de goede plek. Barti, Tabea en Kati schreeuwen me door het einde. Toch nog!

De laatste dagen in Magic Wood doe ik rustig aan. Ik heb nog te weinig tijd om aan iets moeilijks te beginnen en ik wil nog wat meer boulders zien dan Body Count en UG2. Daarom kies ik wat dagprojecten uit. En als ik Barti en Tabea weer op de trein zet maken we plannen voor de laatste dagen van mijn trip. Ik zie ze nog in Luzern. Ze vertellen over een boulder bij de Gotthardpas, waar we prima een dagje naartoe kunnen. Maar de beschrijvingen doen geen belletje rinkelen. Tot de naam valt: Dulcifer. Die ken ik wel! De laatste dagen in Magic Wood weet ik dus ook dat ik ook nog wat energie over moet houden..!

Barti in Slip Slap Slop en Kati in Minisex, haar eerste 7c!

Dulcifer ligt een uurtje ten zuiden van Luzern. Maar omdat het die dag mogelijk gaat regenen, zijn Barti en ik er al vroeg bij. Er is genoeg bewolking en de staande start lukt me in een paar pogingen. De passen van de zit gaan ook snel. Dat voelt niet veel harder. Ik doe een paar pogingen, maar dan komt de zon er toch in… De regen is inmiddels verdwenen van de radar. Noodgedwongen wacht ik een uur. Maar m’n pauze is te lang. Als ik weer instap, ben ik afgekoeld en is de rots juist opgewarmd. Een paar pogingen later blijkt de energie op… De laatste dag in Engelberg ben ik ook niks meer waard. Zelfs een 7a+ kom ik niet meer door. Maar m’n trip is meer dan geslaagd!

Voor m’n vinger heb ik de hele trip de juiste boulders uit kunnen zoeken. Daardoor lijkt het alsof er niets aan de hand is. Maar als ik af en toe moet doorcrimpen om er wat uit te persen – zoals UG2 of de laatste pas van Fight Club – dan is het des te voelbaarder. Van de ene kant vind ik het jammer dat ik niet meer heb kunnen proberen deze trip. Maar van de andere kant; dat was het misschien ook niet waard. Ik ben blij dat ik achten heb kunnen klimmen, ondanks m’n vinger, en kijk ernaar uit het volgende seizoen blessurevrij te beginnen!

Op m’n laatste dag klim ik niet meer. Ik ben gesloopt en het is slecht weer. Regen betekent wel een goede flow voor Barti; net terug van vier maanden surfen in Australië. Maar waarom stoppen als je ook in Zwitserland door kunt gaan! Na barti’s surfsessie rijd ik door naar Zürich voor een bezoekje aan Ties. Dat was lang geleden! En het is natuurlijk Ties die me weet over te halen tot dit soort dingen…

Tot slot de lijst:

Engelberg
21/5 Lieblingslaster Eitelkeit 7c+
21/5 Nilpferd 7c

Magic Wood
24/5 UG 2 8a
27/5 Minisex 7c
27/5 Body Count 8a
29/5 Rythmo 7c+
30/5 Fight Club 7c
31/5 The Gift 7c

Schöllenen
2/6 Dulcifer stand 7c+
2/6 Fat Devil 7c