Bleu Sacré

On 31/01/2017, in blog, by Enzo

In 2005 klom ik m’n eerste 8a. Begin 2009 m’n eerste 8a+. En zo klim ik al dik tien jaar ongeveer op hetzelfde niveau. Toen ik in 2010 een half jaar naar de VS ging, nam ik me voor om daar m’n eerste 8b te klimmen. Maar eenmaal daar liet ik dat plan weer varen. Er was te veel moois om me te focussen op dat ene nummertje. Ik kwam terug met tien achten, maar geen 8b.

In Australië was ik dichtbij. Het is inmiddels 2014 en voor het eerst focus ik me echt op een 8b. Doordat de Northern Grampians gesloten zijn, kunnen we alleen in het zuidelijk deel van het park terecht. Daar ligt een van de mooiste boulders van Australië: Cherry Picking. Ik begin met projecten en het verhaal is bekend. Negen sessies, talloze keren op de eindpas eruit en met lege handjes terug naar huis.

In het bos maakte ik geen echt werk van 8b. Het meest serieus probeerde ik Ubik assis, maar die ging eind november weer onderaan de lijst, mede vanwege last van m’n pols. Sideways Daze stapte ik wel eens in, maar nooit echt serieus. En L’Apparemment bas probeerde ik ook een paar keer. Daar bleef het bij. Ik haalde de afgelopen jaren veel voldoening uit moeilijke zevens en af en toe een acht. Uitdagend genoeg en ook genoeg boulders om te proberen. Totdat de voorraad zevens kleiner en kleiner werd. Ik moest wel gaan projecten!

Dat begon met Partage. Begin oktober begon ik eraan, eind november maakte ik ‘m af. Op zoek dus naar een nieuw project. Ondertussen klim ik een aantal 8a’s. Ze gaan steeds makkelijker. Dat moet toch een goed teken zijn! Begin december besluit ik terug te gaan naar Bleu Sacré. Ik was er toevallig bij toen Antoine Vandeputte ‘m opende in 2010. Dat maakte toen al indruk. In oktober 2015 probeerde ik ‘m voor het eerst. Ik kon toen nauwelijks een pas maken, maar zette ‘m wel op de projectenlijst.

Begin december ging het beter. Maar er moesten nog zes intensieve sessies aan te pas komen, voordat ik m’n eerste 8b kon binnentikken… Twee daarvan waren eind december. Het lukt me dan alle passen te maken. De volgende dag ga ik terug. Sessie vier. Ik ben moe, maar als ik vermoeid passen kan, lukt het zeker als ik fris ben. En jawel, wederom maak ik alle passen.

Eind januari zijn we weer tien dagen in Bleau en ik zet vol in op Bleu Sacré. Ik weet dat ik het kan. Maar mogelijk heb ik een lange adem nodig om het daadwerkelijk te doen. De condities zijn perfect. Koud, zonnig en droog. Bijna té koud. Opwarmen is moeilijk. Door de vele passen worden m’n handen in de boulder uiteindelijk toch weer koud. Mijn spieren lijken snel leeg.

In m’n vijfde sessie kan ik ‘m klimmen in twee overlappende delen. In sessie zes val ik hoog en constateer een kleine split in m’n linker wijsvinger. Ik moet hoe dan ook een dag rusten. Hopen dat m’n vinger ook heelt in een dag… Of worden het twee rustdagen?

Als ik na één rustdag naar de voorspellingen kijk, weet ik dat ik ervoor moet gaan. Voor de dag erna geeft WeatherPro bewolking, mist en een hoge luchtvochtigheid aan. Maar m’n split is nauwelijks dicht… Met het risico om ‘m weer open te trekken, ga ik toch. Ik werk het einde nogmaals uit en verfijn m’n beta. Vervolgens heb ik twee hele goede pogingen, maar het zijn kleine foutjes die me weer terug op de mat zetten. Die foutjes waren kennelijk nodig om de beta nóg beter in m’n hoofd te krijgen…

M’n wijsvinger houdt het nét. Ik moet weer een dag rusten, terwijl ik super dichtbij ben. Dat kost me mentaal meer energie dan ik had gehoopt… De dag erna is het inderdaad mistig en koud. We doen een rondje Bleau. Veel mist is aangevroren op de blokken. Ik ben bang voor morgen.

De volgende dag is het steenkoud – gevoelstemperatuur van -6, volgens m’n app – en er is geen zon. Maar ik voel me goed en de boulder ligt er mooi bij. Klaar voor sessie acht. Als ik tijdens het opwarmen andere blokken aanraak, zijn ze spekglad. Toch aangevroren mist! Gelukkig lijkt Bleu Sacré wel ijsvrij. In m’n eerste poging kom ik meteen weer hoog, maar m’n rechterhand zipt van het ruggetje. Glad? IJs? Of juist te droog? Ik zie ‘m alweer bijna door m’n vingers glippen, maar dwing mezelf m’n concentratie vast te houden.

Goed poetsen, bijna een half uur rusten (en rondrennen) en nog een keer. Mooi om te merken hoe passen die eerst bijna onmogelijk leken, ineens vloeiend gaan. Zelfverzekerd klim ik voor de zoveelste keer naar het ruggetje. Bijpakken met de duim eronder. Het zijgreepje. Niet zippen… En de rand. M’n eerste 8b, in Fontainebleau nog wel!

 

Nieuw project

On 04/01/2017, in blog, by Enzo

Aan het begin van dit seizoen nam ik me voor me te focussen op moeilijkere boulders. Ik klom de afgelopen jaren een hoop 7c’s. Inmiddels zijn dat er 127 (in Bleau). Vanaf daar wordt de piramide smaller. De focus moet dit seizoen dus liggen op boulders vanaf 7c+. Of misschien zelfs wel 8a. Meer projecten!

Tot nu toe pakt dat voornemen goed uit. De oplettende kijker ziet misschien nog een aantal 7c’s op m’n lijstje staan; bijvangst is natuurlijk altijd mooi meegenomen. Maar sinds ik de 1000 ben gepasseerd, is kwantiteit geen doel meer. Na Partage wilde ik weer een nieuw project en begin december werkte ik sinds lange tijd weer eens in Bleu Sacré. Dat zou ‘m weleens kunnen worden!

De eerste 4 dagen van de kerstvakantie is het slecht weer. En als het op dag 5 beter wordt, lijkt het toch verstandig een sneldrogende boulder uit te kiezen. Van Michiel hoorde ik dat Le Vent dans la Plaine goed droogt en mooi klimt. Het is ook nog 8a, dus dat past binnen m’n plan. Erheen dus. Na een lange sessie met Chiel lukt afmaken net niet. De volgende dag komen we terug. Warm worden gaat moeizaam, maar eenmaal warm lukt het gelukkig snel.

Eindelijk mooi weer. In de ochtend wat mist, maar al snel wordt het blauw.

Zelfs zon in het donkere Demoiselles.

Ook al blijft het mooi weer, ik besluit na lang dubben om toch een rustdag in te plannen. Vers naar Bleu Sacré geeft het meest realistische beeld. Vanuit daar kan ik verder plannen.

Het nieuwe werken in Bleu Sacré. Eenvoudig halverwege instappen en alle passen checken. Ideaal. Na een lange sessie kan ik alle passen maken. Ik kan ‘m klimmen!

Ondanks de vermoeidheid ga ik op 31 december – m’n laatste klimdag – terug naar Bleu Sacré. Als ik in vermoeide staat wat kan, lukt het zeker als ik vers ben. Uiteindelijk maak ik weer alle passen. Het vertrouwen is er. In januari kom ik zeker terug!

Ima – voor een paar weken terug in Europa – onderhoudt haar crack-skills.

Oudjaarsdag: steenkoud.