Sanne klimt Atomic Playboy

On 12/10/2016, in blog, by Enzo

Vier dagen had ze ervoor nodig. Eén in september en drie afgelopen week.

 

Projecten…

On 10/10/2016, in blog, by Enzo

Een echt project is lang geleden. In seizoen 2009/2010 stelde ik me drie hele concrete doelen. Drie boulders waar ik – terugkijkend – hard voor heb gewerkt en waarvan de beklimmen me nog goed bijstaan. De jaren daarna deed ik ‘het projecten’ er altijd een beetje bij. Een hoop mooie nieuwe dingen klimmen vind ik (nog steeds) ook zo leuk…

Voor deze trip realiseerde ik me toch dat ik het projecten mis. Ik wilde weer een echt project, zoals bijvoorbeeld Imothep dat was. Een boulder waarover ik meerdere seizoenen kon dromen. Die niet gaat vervelen. En waarin werken altijd leuk is. Dat heb ik de afgelopen jaren wel een beetje gemist. Ik klom veel. Ook wel moeilijke dingen. Maar geen van de boulders waren échte projecten.

Veel kortetermijnplezier dus. Na een 7c even voldoening. Maar daarna wilde ik snel meer (nu 993 7+8’en; op naar de 1000, dat speelde misschien onbewust mee). Op de achten die ik afgelopen jaren klom, kon ik iets langer teren. Maar doordat het geen échte projecten waren, leverden ze toch niet diezelfde voldoening op als het klimmen van een Total Eclipse of Imothep, een Shosholoza of Yabo Roof.

Partage. Dat zou een mooi project moeten worden. Jaren geleden probeerde ik het al eens, maar liet ‘m toen toch liggen. Vorige week ging ik terug. Samen met Victor. Aldaar loop ik ook Conor tegen het lijf. Een Amerikaan met wie ik samen klom in Hueco. Met z’n drieën projecten. Dat werkt motiverend. Duwen en passen maken. Heel gaaf! Aan het eind van sessie 1 mis ik alleen de tweede pas.

Toch vind ik het weer moeilijk. Na een sessie nog even een 7c proberen is zo verleidelijk. Dat doe ik dan ook en split m’n vinger in Symétrie. Dáárom moet je dat dus niet doen… Maar toch… Met lege handen thuiskomen na een week Bleau kan toch ook niet? Toegeven, lang werken in een boulder en ‘m uiteindelijk klimmen levert meer voldoening op dan wat random zevens. Maar al dat wachten en rusten… Die andere boulders zijn ook zo mooi..!

Een volgende sessie ontdek ik hoe ik pas 2 kan maken; de draai om de kant en door. Eerst met wat duwen, daarna zelf. De knie en duwen met de palm zijn essentieel. Het besef dat Partage kan, maakt me blij.

schermafbeelding-2016-10-09-om-21-10-01schermafbeelding-2016-10-09-om-21-12-48

Tussendoor klim ik toch nog La Directe du Surplomb de la Mee. Maar met het besef dat ik Partage óók kan klimmen, doet de beklimming van de Surplomb me niet zoveel. Een goed teken?

Als ik na een rustdag start aan sessie 3 van de week, weet ik dat ik ‘m eigenlijk kan klimmen. Met wat twijfels, maar toch wel goede moed ga ik erheen. Ik maak losse passen met behulp van wat duwtjes en ga dan pogingen schieten. De tweede poging gaat meteen heel goed. Dat belooft wat voor de rest van de sessie. Misschien vandaag wel, schiet heel even door m’n hoofd. Tot ik naar m’n rechterhand kijk. Ik zie een diepe rode lijn over heel m’n wijsvinger…

Ik baal dat ik in sessie 3 niet eruit heb kunnen halen wat erin zit. Zeker na een rustdag, speciaal genomen om m’n kansen te vergroten. Eén ding weet ik zeker: ik ga Partage klimmen. Of het qua tijdsinvestering een écht project wordt weet ik niet. Misschien hoop ik wel van niet… Me bijblijven doet ‘ie toch wel!