Southern Grampians IV

On 27/06/2014, in blog, by Enzo

Zonder het uit te spreken wisten we allebei dat het na Tasmanië tijd werd om de Grampians te verlaten. Toch planden we nog twee weken Grampians ná Tasmanië. Dat werden er uiteindelijk anderhalf. Terugkomen was fantastisch. Maar toch was de psyche er niet meer helemaal. We hadden eigenlijk alles wel gezien. Bovendien hadden we de geplande twee maanden er al op zitten. En zóveel is er nou ook weer niet…

Er stonden echter nog een paar boulders zónder vinkje op onze lijst. Cherry Picking, op nummer 1 voor mij. Great Expectations hoog op de lijst voor Sanne. Het weer werkte echter niet mee. In de afgelopen anderhalve week hadden we meer regen dan in de twee maanden daarvoor bij elkaar…

92Bijna iedere dag regen. Af en toe een heel klein beetje zon zorgde voor mooie plaatjes!

93Gelukkig konden we wel klimmen. En met wie! Een onverwacht weerzien met Nuno!

Met bijna volledig herstelde huid klom ik op de eerste dag The Bakelight Concept – een boulder in Halls Gap die ik eerder probeerde. Een goede start! Maar niet lang daarna begint de ellende opnieuw; een eerste kleine split… En zo viel ik de afgelopen week terug in m’n oude ritme: klimmen met tape. Zowel m’n huid als het weer lieten Cherry Picking niet meer toe.

94Exit, over en uit.

Geen Cherry Picking dus. Of ik baal? Nee. Als ik de trip over mocht doen had ik dezelfde keuzes gemaakt. De lat lag niet te hoog (in de derde week had ik ‘m al kunnen klimmen) en ik had tijd genoeg. Bovendien had ik niet veel keus. De interessante achten in mijn range waren op één hand te tellen. En de boulders die ik naast Cherry Picking had willen klimmen heb ik gedaan. Jammer is het wel; een beklimming had de trip een gouden randje gegeven. Maar ook zonder Cherry Picking kijk ik terug op een memorabele tijd.

Door de sluiting van de Northern Grampians hadden we vooraf niet verwacht dat we de geplande twee maanden Grampians vol zouden maken. Maar dat lukte zonder problemen. De boulders in de Southern Grampians waren net zo mooi als de boulders die ik kende van video’s in het noorden. En klimmen met de Swiss, de Frenchies en de Germans, met Ben, met Matt, Vanessa en Valerie en met Nuno; de club had niet beter kunnen zijn!

De laatste twee dagen hebben we mooi weer. Sanne zet alles op alles om haar fout in Great Expectations van vóór Tasmanie (na de crux loslaten) recht te zetten. In een sessie van vier uur op onze voorlaatste dag lukt het nét niet. Op de allerlaatste dag verandert ze haar beta, na misschien wel 100 pogingen in totaal. De zwaai aan de randjes is iets gecontroleerder. Vasthouden lukt dit keer. Rustig blijven in de uitklim ook. Eén van de mooiste boulders in de Southern Grampians en Sanne’s tweede 7c!

95Wat een afsluiter!

Grampians List

Toen we aankwamen in de Grampians hadden we geen idee waar we konden boulderen. We wisten dat er geklommen werd in het zuiden. Maar waar precies? Gelukkig kwamen we snel in contact met de juiste mensen. Want informatie was er nauwelijks. De gebieden en boulders zijn allemaal relatief nieuw en daardoor ook nog niet veel herhaald. De waarderingen waren vaak maar indicaties. In veel gevallen zat de opener er flink naast. Er is zeker meer ‘traffic’ nodig om waarderingen te bevestigen.

Daarnaast waren de lijnen niet altijd duidelijk. We klommen de lijnen waarvan we dachten dat het een lijn moest zijn. En als er nog geen boulder bestond, verzonnen we een naam, zodat we onderling in ieder geval wisten waarover we spraken. Waarschijnlijk zijn het allemaal geen FA’s, maar de informatie om dat te verifiëren ontbrak.

Gelukkig kwamen we gaandeweg de trip steeds meer mensen met informatie tegen, en konden we steeds meer puzzelstukjes op z’n plek leggen. Hieronder de score van de afgelopen twee maanden, vanaf 7a. Indien bekend eerst de originele graad. Daarachter de waardering waarvan ik denk dat kloppend is.

19/04 Cold Hands, Cold Heart V9 – 7a+ (Cave of Man Hands)
19/04 The Sound of One Man Handclapping V11 – 7c (Cave of Man Hands)
19/04 Manhandled V11 – 7b+ (Cave of Man Hands)
20/04 Kant Touch This V8 – 7b (Mount Fox)
25/04 Dos Manos V11 – 7c+ (Cave of Man Hands)
04/05 Hand Solo V11 – 7b (Cave of Man Hands)
09/05 First One V7 – 7a (Buandik)
13/05 Cherry Tree [FA] 7c (Buandik)
15/05 Great Expectations V10 – 7c (Mount Fox)
15/05 Prow left of Slopey Pocket 7a (Mount Fox)
18/05 Slopey Pocket Highball V8 – 7b+ (Mount Fox)
18/05 A Puzzle About Belief V12 – 8a (Mount Fox)
20/05 Hillary Step 7c (Buandik)
22/05 The Ramp 7a+ (Buandik)
22/05 Diagonal Mind 7b+ (Buandik)
22/05 Diagonal Mind in an Exponential World 7c (Buandik)
22/05 Tunnel Vision (right) V11 – 7c (Buandik)
25/05 Finger Lock Problem 7a (Mount Fox)
25/05 Escape The Spider (right) 7b (Mount Fox)
29/05 The Quickening V9 – 7a+ (The Bleachers)
29/05 The Walker V9 – 7c (The Bleachers)
29/05 The Mantle Problem V6 – 7a+ (The Bleachers)
31/05 Stoplight Arete V10 – 7c+ (Venus Baths)
31/05 Ceramics V6 – 7a (Venus Baths)
07/06 The Hunter V8 – 7b (Mount Talbot)
07/06 Fishhunter V10 – 7c (Mount Talbot)
07/06 Elvis on a Boat 7b (Mount Talbot)
18/06 The Bakelight Concept V11 – 7c+ (Venus Baths)
18/06 Immersions (stand) V8 – 7b (Venus Baths)
21/06 Northern Fire V10 – 7b+ (Buandik)
22/06 Roof V7 – 7a+ (Buandik)

 

Tasmania

On 23/06/2014, in blog, by Enzo

Tasmanië? Jawel. Iets eerder dan gepland, omdat klimmen met vijf getapete vingers toch echt niet werkt… Toen ik een paar weken geleden in Halls Gap drie vingertoppen spleet, overwogen we om onze trip naar Tasmanië wat te vervroegen. We wilden oorspronkelijk pas ná de Grampians naar Tasmanië gaan. Maar een week pauze en daarna terugkomen zou ook niet gek zijn. Uiteindelijk deden we dat niet. Maar hadden we het maar gedaan. Ik verzamelde echter steeds weer nieuwe motivatie om tóch door te klimmen met tape. Ik wilde zó graag! Dus maakte ik mezelf wijs dat ik met drie en daarna vier getapte vingers nog steeds wel 7c+ kon klimmen. En misschien was ’t wel gelukt, als het bij vier gespleten vingers was gebleven…

84Daar stond ik dan. Met vijf gespleten toppen en lege handen…

Meteen na de vijfde split hakten we de knoop door: zo snel mogelijk naar Taz en daarna nog twee weken terug naar de Grampians. Het enige dat ons een beetje zorgen baarde was ons wagentje. Zou die de kou en de bergen aankunnen? Na wat research bleek dat vliegen en aldaar een campervan huren een stuk goedkoper was dan de ferry. De keus was dus snel gemaakt! Drie dagen later zaten we in het vliegtuig en toerden we acht dagen in een luxe campervan over het eiland. Een perfecte break!

85De Totem Pole! Vijftien jaar geleden zag ik er al foto’s van. Klimspullen hadden we niet mee, maar de wandeling ernaartoe was al de moeite waard.

86Freycinet NP. Boulders zonder grepen en mooie baaien.

87Bay of Fires by night.

88Het uitzicht vanuit de campervan de volgende ochtend. Niet gek!

89Cradle Mountain NP. Er was regen voorspeld, maar het bleef bij zware bewolking en mist. Hoe hoger we komen, hoe minder we zien… Van Cradle Mountain zelf zien we niets.

90MONA (Museum for Old and New Art) in Hobart.

91De dagen waren kort (het werd donker om 16.30) en de nachten koud (beneden het vriespunt). Gelukkig konden we binnen zitten. Wat een luxe!

 

Southern Grampians III

On 01/06/2014, in blog, by Enzo

Sanne is succesvoller in het afmaken van projecten dan ik. Vorige week klom ze haar eerste 7c en daarna haar eerste 7b+. Ik kon mijn handen alleen vullen met troostprijsjes. Cherry Picking gaf zich nog steeds niet gewonnen.

76Sanne in de crux van de krachtige maar tegelijkertijd technische Hillary Step v9. Een mooie eerste!

Mijn ‘vakantie’ is al even voorbij. Gelukkig bracht de pauze wat ik ervan had verwacht: veel mooie boulders die ik niet had willen missen én mijn eerste (echte) Australische 8. Na ruim een week keerde ik terug naar Cherry Picking. Sessie 8 was kort; slechts één poging. Het was warm en de wrijving op de sloper voelde niet goed. Twee dagen later kwam ik terug voor sessie 9. De eerste passen voelden makkelijker dan ooit. Wel tien keer koers ik af op de laatste pas. In mijn hoofd m’n rechterhand, die mooi sluit om het positieve greepje. Voor het eerst raak ik ‘m precies op de juiste plek. M’n lichaam zwaait uit de wand, maar m’n vingers staan nét niet in de semi-arquépositie die nodig is om de zwaai te houden… Dat is inmiddels een dikke week geleden.

77De Vic Range in de namiddag. Het puntje op de berg rechtsonder is een reusachtige tarp die de Cave of Manhands droog houdt in de regen.

78Tabea probeert Tunnel Vision. Door Nalle geopend als v11. Ik denk dat v9 meer op z’n plek is. Sanne klom de (later geopende) linker uitklim. Volgens de locals 7c+. De minicrimps waren op Sanne’s lijf geschreven. In de tweede poging was het raak: 6c volgens Sanne. 7b+ denk ik, en de Zwitsers konden dat bevestigen :-)

79Een mooie en spannende 7b op Mount Fox.

Afgelopen week waren we allebei een beetje ziek. Keelpijn, hoofdpijn en moeheid die we er niet uitgeslapen kregen. Gelukkig konden we een paar dagen chillen bij Ben. Sanne was er slechter aan toe dan ik, dus voor de verandering klom ik een dagje trad met Ben in Arapiles. Daarna gingen we naar Halls Gap.

80De Buandik van-crew voor de verandering óók in een huis (op campingstoeltjes weliswaar). Bij Ben aan het diner.

Halls Gap local Oliver liet ons de boulders rondom zijn woonplaats zien. De blokken lijken in verste verte niet op die in de Vic Range. Halls Gap is een mix tussen Bleau en Peak District. Grijze rots met af en toe een kiezel. Veel slopers en veel compressie. Crimps zijn er nauwelijks te vinden. Een goede afwisseling dus!

81Peak District? Horse Pens 40? Nee, de Bleachers in de Grampians!

82Compressie in The Walker v9.

Ik weet nog niet precies wanneer, maar ik ga nog één keer terug naar Cherry Picking. Een allerlaatste sessie. De tijd begint immers te dringen. En m’n huid werkt ook niet echt mee. Waarschijnlijk ben ik iets te lang doorgegaan met de Antihydral. In m’n laatste sessie werkte het perfect. M’n huid was droog en stevig. Maar het kon altijd beter (dacht ik). Ik bleef doorsmeren. Totdat ik afgelopen dagen drie vingertoppen splitte… Wat een bummer. Ik heb het gevoel dat ik nog steeds niet veel gedaan heb, terwijl de tijd zo hard gaat. Ik wil nog zo veel!

83Stoplight Arete v10 (met drie getapte vingers). Een super mooie en technische kant in een parkje genaamd ‘Venus Baths’ net buiten Halls Gap CBD ;-) En jawel, ik durf nog niet veel, maar héél voorzichtig kan ik m’n linkerhak weer gebruiken!