Southern Grampians II

On 16/05/2014, in blog, by Enzo

Ik had graag mooi nieuws willen brengen, maar kan het (nog) niet. Misschien wel vijftien keer viel ik uit de laatste pas van Cherry Picking. Maar wat zou het leuk zijn om m’n eerste 8b hier te doen. Projecten kost echter veel tijd. De afgelopen week klom ik slechts twee of drie dagen per week. En alleen in Cherry Picking. De rest van de dagen waren nodig om m’n huid te laten herstellen. In de VS en in Rocklands vermeed ik dit soort projecten altijd. Er was nog zoveel meer. Maar door de sluiting van de Northern Grampians heb ik hier minder keus. Toch begin ik druk te voelen. Er zijn nog wel een paar andere boulders die ik hier graag wil klimmen. Ik weet echter ook zeker dat ik Cherry Picking kan. Maar wanneer? M’n Cherry Picking dagen op een rij.

Sessie 1
Toen ik een filmpje zag van Cherry Picking, had ik het idee dat de boulder me wel zou kunnen liggen. En jawel. De begingreep wat net groot genoeg. Op dag 1 maak ik de eerste, en de helft van de tweede pas.

Sessie 2
Met Matt ga ik terug. De tweede pas lukt snel. En met wat powerspotten kan ik de derde pas oefenen. Na een uur werk heb ik ‘m door en niet lang daarna maak ik ook pas 3.

70Aanzetten voor pas 3.

Sessie 3
De volgende dag ga ik terug met een touw. Vanuit de hangende positie lukt het niet om de laatste pas te oefenen. Maar gelukkig kan ik de grepen wel inspecteren. Het laatste greepje is beter dan ik had gedacht, maar het smalle brievenbusje zou wel eens voor coördinatieproblemen kunnen zorgen…

Sessie 4
Pas een dikke week later kom ik toe aan sessie 4. De benzinepomp van ons busje hield ermee op. Daardoor zaten we vijf dagen vast in Horsham. Met perfecte huid ga ik terug om pogingen te schieten. Na twee pogingen heb ik de eerste drie passen gelinkt, maar op het moment dat ik de laatste pas wil aanzetten begint het te regenen. Die dag werd het niet meer droog…

Sessie 5
Ik vind een oplossing voor de laatste pas! In plaats van m’n linkerhand op te tikken, kan ik aanzetten vanaf een iets lagere greep. Dat scheelt een halve pas. Een paar keer sla ik in de buurt van het brievenbusje. Nu weet ik het zeker, ik ga ‘m klimmen! Maar niet meer vandaag. M’n vingertoppen werken niet mee…

Sessie 6
Een paar dagen voor sessie 6 begin ik aan de Antihydral. Het spul werkt perfect en m’n vingers zijn droger dan ooit. Ik kan omhoog voor de beklimming! Alles voelt goed. En door m’n dikkere huid kan ik meer pogingen doen. Tot tien keer toe klim ik naar de laatste pas, maar telkens heb ik het brievenbusje nét niet goed genoeg. Ik word zenuwachtig. Totdat m’n vinger weer bloedt…

71Dichterbij dan ooit…

Sessie 7
Ik ga door met de Antihydral en drie dagen later sta ik weer onder Cherry Picking. Met een touw check ik voor de zekerheid nog één keer het laatste greepje. Daarna pogingen. Eén keer zitten m’n vingers echt ín het laatste greepje. Maar niet goed genoeg… Dichterbij dan ooit. De enige progressie die ik nog kan maken is ‘m klimmen. Maar een paar pogingen later loopt het bloed weer uit m’n vingertop…

Na sessie 7 besloot ik om Cherry Picking even te laten voor wat ie is. Ik heb nog niet veel andere boulders geklommen en telken drie dagen wachten voor een paar pogingen begint wat bont te worden. Een weekje ‘vakantie’ kan vast geen kwaad…

72De vakantie bracht wat ontspanning. Met een getapte vinger kon ik diezelfde dag een project van Oliver (een local uit Halls Gap) openen. Een goede 7c: Cherry Tree. En gister lukte de ‘Matière Grise’ van de Grampians. Net zo moeilijk, net zo mooi.

73Sanne is wat succesvoller in het afmaken van projecten.

74Af en toe switchen naar routes. Sanne flasht Krankandangle 7a in Muline.

75De van-crew. Ook droog in de regen!