Southern Grampians

On 28/04/2014, in blog, by Enzo

Het ziet ernaar uit dat de gebieden rondom Mount Stapylton (Northern Grampians) de komende maanden niet open gaan. Maar gelukkig kwamen we via Ben in contact met Matt en Vanessa. Precies de mensen die we nodig hadden! Een paar jaar geleden verhuisden ze vanuit Nieuw Zeeland naar Melbourne om dichter bij de Grampians te wonen. En de afgelopen week lieten ze ons meerdere gebieden in het zuidelijk deel van hun ‘thuisgebied’ zien. Daarnaast werkte ik verder in Cherry Picking v13. Dat zou toch ook wel heel leuk zijn…

64De hele week al circuleerden er geruchten over de mogelijke opening van de Northern Grampians. Maar helaas… Waarschijnlijk moeten we het de komende maand doen met het zuiden. En daar zijn we ook niet meer alleen!

65Boulderen rondom Mount Fox. Een redelijke aanloop en wat zoeken, maar dan vind je wél fantastische blokken! Sanne probeert Kant Touch This V8.

66De Cave of Man Hands als vervanging voor de Hollow Mountain Cave. Hier neem je waarderingen echter met een korreltje zout. Sanne klimt Cold Hands, Cold Heart V9 (in Bleau 7a+).

67Ook in de Cave: Dos Manos V11 (in Bleau 7c/7c+).

68Nog meer Cave (een regendagje). Matt in Hand Solo.

69Ben is ook wel benieuwd naar de boulders in het zuiden.

 

Unlucky…

On 18/04/2014, in blog, by Enzo

Na Bishop en Rocklands stond er nog één boulderbestemming op mijn bucket list : de Grampians. Jaren geleden al zag ik foto’s van Ammagamma en Wheel of Life. In de Grampians klim je op zandsteen. En Ima was er twee jaar geleden en keerde – na anderhalf jaar zonder klimmen – lyrisch en vol nieuwe motivatie huiswaarts. Vandaar dat onze zeven maanden durende trip naar dit deel van de wereld ging. Van de zeven maanden wilden we minimaal twee maanden klimmen. Of om preciezer te zijn: twee maanden boulderen in de Grampians…

Maar de timing had niet slechter kunnen zijn…

Toen we in Nieuw Zeeland waren hoorden we voor het eerst over de branden in de Northern Grampians, veroorzaakt door blikseminslag in januari dit jaar. Ik had nog geen idee in welk deel van het park de boulders lagen. Zorgen maakten we ons niet. Totdat Ima vertelde dat álle boulders precies in dát deel van de Grampians liggen. Oei…

Tijdens onze trip kwamen we Australiërs tegen. Maar allemaal stelden ze ons gerust. ‘We hebben voortdurend branden, maar gebieden kunnen snel daarna wel weer open.’ Loopt wel los dus. Dachten we…

Eenmaal in Australië blijkt de situatie erger dan gedacht. Vanuit Perth lezen we dat de schade aanzienlijk is. Cliffcare Victoria meldt dat het nog wel even kan duren voordat de klimgebieden weer open gaan. Toch maken we ons nog niet druk. We hebben nog een maand voordat we er zijn… En in een maand kan er veel veranderen. Bovendien zullen toch niet álle sectoren gesloten zijn?

Verkeerd gedacht. In Melbourne kijken we voor het eerst op de site van het park zelf. Daar vinden we een update. Het héle gebied waar boulders liggen is niet toegankelijk. FUCK! Wat balen we. Blikseminslag. Uitgerekend daar! Wat een pech.

58De Northern Grampians (het hele park is zeker vier keer zo groot). Het rood gekleurde gebied is gesloten. Alle boulders in de 200 pagina tellende topo liggen binnen de rode cirkel. Alleen Mount Zero is ongeschonden gebleven en dus toegankelijk. Wat het des te zuurder maakt, aangezien de parkeerplaats van Mount Zero toegang geeft tot de helft van de bouldersectoren.

59De klimgebieden gezien vanaf Mount Zero. Als een kindje in de snoepwinkel waar zelfs proeven verboden is…

Boulderen in de Southern Grampians is onze enige optie. Veel boulders zijn er nog niet geopend en documentatie is er nauwelijks. Op internet vind ik één klein kaartje met boulders in Buandik. Wat er zit is hard en het is niet allemaal even mooi. Ik vermaak me in Cherry Picking V13. De boulder ligt me en de eerste passen lukken snel. Toch krijg ik ook hier een dubbel gevoel bij. De boulder is hoog en we hebben maar twee kleine pads. En bovendien ligt het gebied geïsoleerd: eerst 40 minuten dirt road (onze van kan niet zo hard over hobbels) en dan een dik halfuur naar boven lopen. Voor Sanne is er niks…

60Boulderen in Buandik (Southern Grampians). Sanne in een (zelfbedachte) opwarmboulder.

De volgende dag spreken we af met Ben – een local uit Horsham die Ima twee jaar geleden leerde kennen. Hij neemt ons mee naar Arapiles voor een lesje tradklimmen. Weer eens wat anders. En superleuk voor een dagje! We mogen zelfs Ben’s rack lenen. Maar als we de volgende dag willen gaan klimmen, komen we tot aan de rots. Ik kan me er niet voor motiveren: makkelijke routes klimmen op gear. Ik wil interessante passen maken. Hard werken voor een beklimming.

61Mijn eerste echte tradroute.

62En Sanne daarna.

63Ben shows how it’s done.

In plaats van een tradroute stap ik daarom iets later een behaakte 8a in. In ieder geval een beetje een workout. En het ging niet onaardig. Later die dag klimmen we toch nog een tradroute. Je moet toch wat, in één van de mooiste tradgebieden van de wereld. Maar ja, dat is niet de reden waarom we in Australië zijn… Maar gelukkig verdwijnt de baalstemming toch nog een beetje.

Vanmorgen kwam Ben terug naar Arapiles. Met redelijk goed nieuws. Via via kan hij ons in contact brengen met mensen die meer weten over de boulders in de Southern Grampians. Ik ben heel benieuwd hoe de komende week eruit gaat zien..!

 

Van Adelaide naar Melbourne

On 12/04/2014, in blog, by Enzo

8 -12 april

Kenmerkend voor deze voorlopig laatste kilometers: geen fantastisch weer. We wisten dat het een stuk kouder zou worden naarmate we verder naar het oosten zouden rijden. In vergelijking met Perth is het koel. Maar de ruitenwissers moeten ook vaak aan en de zon laat zich zelden zien. Gelukkig hebben we wel genoeg droge momenten en is de Great Ocean Road ook zonder blauwe lucht niet gek!

54Het ‘petrified forest’ bij Portland.

55Wildlife genoeg onderweg. Emoes, pelikanen, walibi’s én koala’s!

56De Twaalf Apostelen, waarvan er nog maar een handjevol over zijn.

57De kustlijn langs de Great Ocean Road. 

 

Van Perth naar Adelaide

On 10/04/2014, in blog, by Enzo

25 maart – 7 april: 4360 km

Op onze eerste dag in Perth vonden we een auto voor onze trip. Maar we konden de stad niet meteen verlaten. Het werd weekend, dus het papierwerk (registreren, verzekeren etc.) moest wachten tot maandag. Dankzij de gastvrijheid van Barend hadden we een fijn huis in Perth én leerden we Matteo kennen. Op zondag ging hij klimmen in een oude steengroeve net buiten Perth en het was geen probleem als wij aanhaakten.

41Touwklimmen met 37 graden… Zweten! Toch kon ik er ook deze keer weer een 7c uitpersen.

Na het weekend registreren we de auto en sluiten we een verzekering af. Op het laatste moment besluiten we om er ook nog ‘road assistance’ bij te nemen. Een soort ANWB Wegenwacht. De volgende dag vertrekken we richting Margaret River. Maar zo’n 100 kilometer buiten Perth begint ons busje te haperen. Ook het gaspedaal reageert raar. Zwetend bereiken we de volgende stad, Bunburry. Maar alle garages zijn al dicht…

42Bivak in Bunburry. Een gare auto en regen… Geen goed begin…

De volgende ochtend staan we om acht uur bij een garage. De man achter de balie lacht ons uit: “Willen jullie dáármee naar Sydney rijden? Dat haal je nooit. Als ik het zo hoor is de koppeling kapot. Dat kost je zo 1.500 dollar. En als we ‘m dan openmaken, wie weet wat we nog meer tegenkomen. Reken maar op 3.000 dollar.” In één klap werd onze auto daar even total loss verklaard.

Een half uur later staan we ons even te oriënteren op een nieuwe auto, maar gelukkig bedenken we ons op tijd. Road assistance! Na één telefoontje is de ‘wegenwacht’ onderweg om naar onze auto te kijken en (kosteloos) het probleem vast te stellen. Na een korte inspectie blijkt het probleem niet in de versnellingsbak te zitten (pfieuw!). Vermoedelijk is er iets mis met de carburateur. We worden doorverwezen naar een kleine garage achteraf, die de boel kan doormeten.

43Na een uitgebreide testrit ging de mechanic op zoek naar ons probleem.

Na een ochtendje stressen konden we weer op pad. Ons grootste probleem bleek een zwaar verstopte fuel filter te zijn, waardoor de benzine niet goed de motor in stroomde. De carburateur was oud, maar ‘die blijft het nog wel doen tot Sydney’, aldus de mechanic. Fijn, een eerlijke garage! En de kosten? Slechts 80 dollar.

Die middag rijden we naar Margaret River. En in de dagen daarna touren we langs verschillende National Parks en de fraaie kustlijn van Western Australia. Overigens valt de natuur een beetje in het niet in vergelijking met Nieuw Zeeland. Maar toch is het zeker niet gek! Vaak zijn we wel wat gelimiteerd, omdat veel parken slechte wegen hebben die alleen met 4×4’s te bereizen zijn. Maar ook daarover mogen we niet klagen. Fijn dat ons huisje weer rijdt en dat we ons over kampeerplekken in ieder geval geen zorgen hoeven te maken!

44Home away from home.

45Bizar hoge bomen met geniale vogels!

46Ook in Australie hebben ze Elephant Rocks. Alleen liggen ze hier in het water.

47De Greens Pools.

48Aan BBQ’s geen gebrek.

49Stirling Range National Park. Eén van de weinige plekken met hoogteverschil. Helaas lag de piek die we wilden beklimmen in de wolken…

Na een kleine week bereikten we Esperance. De laatste ‘stad’ voor de grote oversteek naar South Australia. Met de auto volgeladen met water en 20 liter extra benzine begonnen we onze tocht over de Nullarbor Plain, een immens uitgestrekte boomloze vlakte. Drie dagen eindeloos asfalt. Road trains die ons bijna van de weg af blazen en onze ramen doen trillen. En zwaaien naar tegenliggers omdat het er toch niet zoveel zijn. Iedere dag rijden we zo’n 400 kilometer. En met gemiddeld 90 kilometer per uur houdt ons busje dat prima vol! Op dag vier komen we aan in Ceduna, waar de bewoonde wereld weer begint.

50De Nullarbor Plain: lang en leeg en droog.

51Drie dagen sturen en turen, telkens op weg naar het volgende road house met (peperdure) brandstof.

52Murphy’s Haystacks op de Eyre Peninsula. Boulders. Maar helaas geen grepen…

53Flinders Range National Park. Onze eerste wandeling na twee weken rijden.

Na Adelaide rijden we via de Great Ocean Drive richting Melbourne. Daarna gaan we weer iets terug, maar dan landinwaarts, naar de Grampians. Als ik de berichten op internet lees, zijn de meeste (of misschien wel alle?) bouldersectoren nog gesloten…Nieuwe boulders worden wel geopend in de zuiderlijke Grampians (waar het vuur kennelijk niet heeft huisgehouden). Ik ben heel benieuwd wat we aantreffen over een week..!