Here we go!

On 27/12/2013, in blog, by Enzo

Drie weken voor vertrek. Laatste werkdag gehad, spullen opgeslagen, huis onderverhuurd, veel in Bleau en nu al leven uit een tas. Langzaam begin ik aan het idee te wennen: zeven maanden reizen, klimmen en heel veel autorijden. De vrijheid die ik ooit zo vanzelfsprekend vond heb ik terug!

Inleveren
Vier dagen werken, het weekend waarderen, twintig vakantiedagen. Zekerheid. Drie jaar geleden – ik zat toen in de VS – kon ik me er geen voorstelling bij maken. Maar de afgelopen twee jaar ben ik aardig gewend geraakt aan het georganiseerde leven. Een omschakeling was het wel. Ik heb eigenlijk nooit te weinig tijd gehad om te klimmen. De vrijheid tijdens mijn studie was fantastisch. M’n scriptie, die ik voor een groot deel in Bleau schreef. En ruim twee vrije jaren om te klimmen en reizen. Ik was niet anders gewend. Tot ik begon met werken. Twintig vakantiedagen. Een lachertje… Maar ik heb ze optimaal benut. Door goed te plannen. Door anders tegen vrijheid aan te kijken. En door het meer te gaan waarderen. Stukje cognitieve dissonantie misschien. Maar het hielp.

Terugkrijgen
Stoppen met werken had meer impact op me dan ik had verwacht. Ik had m’n weg tussen werk en klimmen gevonden. Beide namen een groot deel van mijn leven in. Het is gek als één zo’n deel dan ophoudt. Eigen keuze, absoluut geen spijt van, maar wel gek. En gezien mijn hang naar vrijheid had ik dat gevoel niet aan zien komen. Ik realiseer me nu wel meer dan ooit dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is. Het is iets wat je voor jezelf mogelijk moet maken. En dat heeft altijd een keerzijde…

Ondertussen in Bleau
Ondertussen ben ik alweer een week in Bleau. Een paar weken geleden wist ik zeker dat ik L’apparemment ging klimmen. Daar ben ik nu niet meer zo zeker van. Ik voel me sterk, daar ligt het niet aan. Nee, het is regenachtig. En aankomende week wordt niet anders. Maar goed dat Ubik twee weken geleden op m’n laatste dag nog lukte! Maar wat zou het lekker zijn; nog één acht klimmen, voordat we het vliegtuig instappen…

 

Ubik, Apo en Appa

On 09/12/2013, in blog, by Enzo

In de afgelopen vier weken was ik twee keer negen dagen in Bleau, onderbroken door één werkweek. Negen dagen eind november en negen dagen begin december. Mijn vakantiedagen zijn nu echt bijna op.

Vooraf wist ik dat ik zeer beperkt zou zijn in de boulders die ik kan proberen. Het gaat inmiddels iets beter met mijn hamstring – ik merk progressie in de oefeningen die ik doe – maar ik wil zeker geen risico nemen. Geen overhang en geen heelhooks met links dus. Ik kom uit op de volgende vier projecten voor mijn periode in Bleau: L’Apparemment, Ubik, Amok en Apothéose. Na een paar pogingen in Amok blijkt de derde pas toch te intensief voor mijn hamstring. Ik moet te hard trekken aan m’n been om bij de sloper te komen. Drie projecten blijven over: Ubik, Apo en Appa.

Van die drie stond L’Apparemment het hoogst op mijn lijst. Maar in de eerste negen dagen probeerde ik ook Ubik. Dat ging zo goed, dat ik mijn prioriteiten verlegde. Ubik op één, L’Apparemment op twee. In de vier dagen in Nederland kreeg ik Ubik niet uit m’n hoofd. Ik verwachtte dat het snel zou lukken. Maar dat bleek niet helemaal waar… In de eerste sessie na de rustweek in Nederland twijfel ik. Over de condities en over de tweede pas. Ik heb geen vertrouwen, geen goede pogingen en trek al snel een gaatje in m’n rechterhand.

De volgende dag ga ik terug met Bart. Hij klom Ubik een maand geleden en wil nu de zitstart proberen. Ik hoop dat hij mij de verlossende tip kan geven. Maar Bart’s ‘statische’ methode blijkt niet te werken voor mij. Bovendien werkt klimmen met een getapete vinger niet… Weer een sessie zonder progressie.

Pas aan het eind van de week ga ik terug. Dit keer alleen. Ik weet dat ik de passen gecontroleerd moet maken om een rare val te voorkomen. Maar ik weet ook dat ik maar een poging of vijf heb, voordat m’n vinger weer bloedt. Als ik opwarm word ik zenuwachtig. De lucht is strak blauw. De condities zijn perfect. Ik voel me goed. Alleen m’n huid is slecht. Maar misschien is één poging wel genoeg! Zodra ik instap voelt alles perfect. Ondergreep, kommetje, de knijper en de sprong. Precies op de goede plek. Mijn lichaam zwaait flink, maar ik krijg de swing onder controle. De laatste pas. Ik zet aan en sla. Ongecontroleerd en ver over de sloper. Daarna gaat het bergafwaarts, tot dat m’n vinger weer bloedt. Nee!!!

Twee dagen later. Zondag. Mijn laatste klimdag. Voor de zesde keer terug. Dit keer heb ik huid voor misschien vier pogingen… Maar ik voel me fit en de condities zijn wederom perfect. De eerste poging gaat redelijk. Een paar pogingen later hang ik weer aan de sloper. De zwaai is groot maar uiteindelijk krijg ik de controle terug. De grepen voelen alleen niet meer lekker en ik krijg de campus niet aangezet… Onder een los stukje huid op m’n vinger bloedt het weer. Ik heb nog één poging vandaag. Na tien minuten stap ik weer in. De grepen voelden nog nooit zo goed. Ik knijp zo hard als ik kan in de knijper en kan de sprong gecontroleerder dan ooit maken. Als mijn hand precies goed op de sloper valt weet ik dat het is gebeurd. Een paar seconden later sta ik op het blok. Wow!

Over twee weken is het kerstvakantie. Dan maak ik mijn allerlaatste vakantiedagen op. En dan ga ik L’Apparemment klimmen :-)


Ook Apothéose kon ik afmaken. Met de new school-methode gebruik je je rechter hak, in plaats van je linker! De zitstart nam ik ook meteen mee.