Vooruitzichten…

On 15/09/2013, in blog, by Enzo

Precies een jaar geleden schreef ik dat klimmen voor langere tijd tot het verleden behoorde. Ik moest het doen met weekenden. Afgelopen jaar is dat redelijk gelukt. Maar nu – een jaar later én net terug van een dikke week Bleau – kan ik toch weer uitkijken naar een hele lange (klim)trip. Vanaf januari staan Nieuw-Zeeland, Australië en Indonesië op het programma. Mooie vooruitzichten. Maar daarover later meer.

In de kerstvakantie was ik voor het laatst een week in Bleau. Pas negen maanden later – de eerste week van september – ben ik er weer voor een week. Heerlijk om weer eens zonder tijdsdruk te klimmen. Sanne en ik klimmen om en om, allebei een paar uurtjes per dag. Daardoor hebben we op tien dagen slechts één rustdag nodig.

De temperatuur kwam amper onder de 25 graden en met pieken dik boven de 30 was het zweten, zelfs in de schaduw. Maar de laatste keer rots was alweer lang geleden, dus we waren gretig. Bovendien wordt het vanaf nu alleen maar beter. Goede vooruitzichten dus!

Bleau in de hitte is verre van ideaal. Maar het valt me ieder jaar weer op dat ik anders om ga met de nazomerwarmte aan het begin van het seizoen, dan met de opkomende warmte aan het eind van het seizoen. Na een koude winter voelt een zonnige dag met 18 graden al warm aan. Maar na een warme zomer is elke ‘koele’ dag een verademing. Ondanks dat we niet veel echt koele dagen hadden, konden we ons prima vermaken. Allebei hadden we een lijst zomerboulders.

Zoals Ça Tend à Gauche. Ik probeer ‘m op de eerste dag, maar halverwege de boulder heb ik kletsnatte handen. Alleen de staande start lukt. Aan het eind van de week is het net iets koeler en kan ik de volledige lijn afmaken.

Een van de mooiste zomerboulders is misschien wel Le Kraken Droite. Die lukte me ook niet in één dag. Twee keer sjouwen we diep het bos in. In m’n eerste sessie maakte ik wel alle passen, maar in de tweede sessie boek ik geen progressie meer. De zwaai aan de kleine randjes kan ik niet opvangen. Een paar keer schiet ik hard van de grepen af. En na elke poging staan er natte vingerafdrukken op de randjes. Is het dan toch te warm? Of moet ik gewoon nog harder vasthouden? Opgeven en terugkomen met beter weer lijkt een steeds aantrekkelijkere optie te worden… Maar om af te sluiten besluit ik er nog een paar pogingen uit te persen… Met succes.

Sanne heeft minder last van zweethanden. In een paar pogingen klimt ze Pensées Cachées. Voor Compression Zip moet ze terugkomen. Maar die geeft zich dan ook snel gewonnen. Alleen Lady Big Claque blijft staan voor de winter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Freak of the Weak lukt in enkele pogingen en voelt niet heel moeilijk. Maar als ik een paar dagen later Total Freak probeer te klimmen, kan ik de laatste pas niet meer maken…

Sanne is de zon voor. ‘s Ochtend om 7:30 lukt Fissure de Droite.

Eindelijk droge grepen in Jeu t’es Fou assis. Ook een goede zomerboulder!

Twee sessies Gazoline, maar hij gaf zich (nog) niet gewonnen.