Siurana 23-25 april 2010“Drie dagen is A muerte, maar wel leuk ;)” mailde Timo twee weken geleden… Aan mij de keus, een dagje stad en twee dagen klimmen, of gewoon drie dagen A muerte… Het werd het laatste, en het motto van het weekend was duidelijk!

Op donderdag is het luchtruim gelukkig weer open en de dienstregeling weer normaal. Na een korte vlucht, maar een lange reis pikt Timo me rond stipt om 22:00 op bij het station in Reus. Binnen een half uur zijn we in Siurana! Dat had ik niet verwacht! Snel een rondje door het dorp en in het donker even een blik bij de rotsen werpen, een biertje drinken en slapen…

Als ik de volgende ochtend onder de rots wakker word zie ik pas waar ik verzeild ben geraakt. Ondanks dat het bewolkt is, is de omgeving magnifiek! Het beeld dat ik in het donker had gevormd moet ik even – in nog positievere zin – bijstellen!

Wakker worden onder de rots in de mist… Een dag later gelukkig weer de Spaanse zon!

Omdat het bewolkt is kunnen we klimmen waar we willen. We besluiten naar Can Piqui Pigui te gaan, waar ik Anabolica wil doen. Eén ding is zeker, ik moet zuinig omgaan met m’n armen! Als de boel vol zit, duurt het uren voordat ik hersteld ben…  Na een zesje opgewarmd te hebben werk ik Anabolica van setje naar setje uit. Vooral in het begin zijn de grepen vrij scherp… Mmm, het blijft kalk… In het overhangetje een paar keer flink doortrekken en dan relatief makkelijk uitsjouwen… Een uur later doe ik een poging. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik zenuwachtig… Waarom eigenlijk? Ik hoef niks… Alhoewel, eigenlijk lukt 8a in de tweede poging altijd wel, maar gaat me dat nu ook lukken? Het klimmen voelt boulderachtig – ik kom niet in de routeflow. Alles gaat pas voor pas en voornamelijk op kracht… Ik ga redelijk stuk, maar als ik voorbij de moeilijkheden ben mag ik het niet meer weggeven. Volledig gepompt klip ik de ketting…

Timo besluit, ondanks de matige condities een 8b+ uit te gaan werken. Het duurt lang, maar uiteindelijk maakt hij alle passen. Dat biedt perspectief! Als de passen in de eerste sessie lukken, moet hij ‘m vast kunnen klimmen. Zeker nu hij er woont, en fit wordt als een beest…

Timo maakt zich klaar voor Mr. Cheky…

Ik ben wel even klaar voor de komende uren. Omdat het nog vroeg is besluiten we de dag op te splitsen in twee sessies. In de middag eten we warm en rijden even naar het dorp om tandpasta en wc-papier te kopen, twee vrij noodzakelijke items die we misten… Er vallen een paar spetters, maar rond zessen is alles weer droog en gaan we naar La Olla. Ik wil Cara que no Miente uitwerken, een twaalf meter korte 8a+. Timo’s plan is Zona 0, een 40 meter lange 8b… Verschil moet er zijn…

Cara bevat één van de weinige colo’s van Siurana, dus dat moet mij wel liggen! De passen lukken snel, maar helaas gaat de tweede poging net mis… Het is tijd voor Timo. De route kende hij van een paar weken eerder, dus met de setten aan z’n gordel start hij een poging. Ik heb geen idee waar de moeilijkheden zich bevinden, maar het ziet er soepel uit, en hij komt ver! Helaas lukt de crux net niet. Met één blokje komt hij boven. De plannen voor de volgende dag zijn dus duidelijk, er moeten dingen afgemaakt worden!

Die avond regent het hard, maar onder de rots chillen en slapen we droog. Als we wakker worden is het mistig. De rots is klam. Dan maar uitgebreid ontbijten en koffie drinken in de bar. Ook Timo’s Spaanse vrienden ontvluchten Barcelona voor een weekendje, en we horen dat zij op Siuranella willen gaan klimmen. Wij moeten echter terug naar La Olla en El Pati! Er moet weer Spaanse stijl gehakt worden! Ik ben benieuwd hoe het zal gaan gezien m’n gevoelige huid van de eerste dag…

Snel een keer van setje naar setje omhoog in Cara om op te warmen en daarna rammen! De poging gaat goed. De crux – de pas van de colo naar de bak – voelt zwaar en achteraf wordt duidelijk waarom. Ik pakte niet nog een keer op, zoals gepland. Volledig vergeten… Gelukkig is de route kort en had ik genoeg kracht over om zo’n foutje te compenseren… Voldaan kan ik de tweede achtstegraads ketting van het weekend klippen!

Het is tijd voor Timo. Opwarmen in de route en daarna een poging! De grepen zijn licht vochtig, dus we moeten wachten op de zon, die inmiddels is doorgebroken. Na een uur de poging, in de zon… De 40 meter duren lang, maar wederom victory! Mission accomplished!

Ik wil nog wat doen, dus we lopen terug naar La Olla. Ik neem een kijkje in Tic I Toc, een 8a+/8b rechts van Cara. De stijl is echter compleet anders. Met de vage kleine pocketjes kan ik niets… Dan maar Pota d’Elefant, een korte 7c+ op colo’s… Het werken kost veel energie en de route voelt hard. Vandaag gaat het niet meer lukken, misschien morgen…

Omdat we toch wel moe zijn nemen we een ‘ douche’  in het meer van Siurana en chillen in de zon. Die avond zitten we met de Spaanse vrienden van Timo in de bar. Er moet een verjaardag worden gevierd, en daar hoort taart en tequilla bij… Rond twaalven liggen we weer op de bivakspot… Morgen de laatste klimdag, A muerte!

Een duik in het meer, ’s middags koken en klaarmaken voor de tweede sessie van de dag.

De dag begint weer vroeg met een eitje en een koffietje. Rond half elf staan we onder Siuranella Sud, om La Crema te proberen, een 30 meter lange, slechts twee meter overhangende 8a op randjes… Na een 6c stapt Timo ‘a vista’ in. Het gevecht duurt lang, maar op een meter of 25 hoor ik een opluchtende kreet, gevolgd door de legendarische woorden: ‘ik denk dat ik ‘m heb ouwe!’ En inderdaad, La Crema a vista!

Touwtje trekken voor de toegang naar Siuranella Sud.

Ik overweeg een flashpoging, maar breek die af op een meter of tien. Als ik mezelf opblaas kan ik niet snel nog een poging doen, wat wel essentieel is, gezien de zon die snel in de wand zal komen. Een kwartier na de werksessie stap ik weer in. De wand ligt al in de zon en die brandt flink! Het begin kost me moeite en ik moet echt héél diep gaan om de rust op twee derde van de route te bereiken. Totaal opgeblazen probeer ik te herstellen. Alles brandt. M’n onderarmen, m’n voeten in m’n klimschoenen en de zon op m’n rug… Pas na een kwartier klim ik van de rust vandaan. De meeste passen moeten statisch, wat me meer zekerheid geeft. M’n vingers en armen kan ik nog wel op slot zetten. In de crux ben ik zenuwachtig, maar kan zelfs aan de kleine greepjes nog even poffen. Als ik de bak pak spreek ik dezelfde woorden als Timo een uur eerder… Maar toch blijft het kritisch. Pas als ik de ketting klip is het écht over… Zo’n lange en technische route, dat moest echt van heel diep komen!

Siuranella Sud; bij aankomst in de schaduw, vrij snel daarna in de zon…

In de middag nemen we weer een duik, chillen we in de zon en rond vijfen eten we warm. Om zes uur zijn we terug aan de rots voor de vijfde sessie in drie dagen. Dit maal op Siuranella Central, waar Timo nog een 8a a vista wil proberen. Helaas lukt het nèt niet… Het is inmiddels half zeven. De planning is strak, aangezien ik nog naar La Olla wil voor Pota d’Elefant. Om zeven uur poging twee. Dit maal is het raak. Weer een 8 voor Timo!

Snel naar beneden, auto, omhoog rijden en naar La Olla. Op de parking komen we de Spanjaarden tegen. Vol verbazing zien ze ons weer richting rots rennen. Het motto van het weekend wordt in ieder geval waargemaakt. Rond achten staan we, helemaal alleen, op La Olla. Ik zwaai wat met m’n armen en stap in. De eerste poging gaat mis, maar de tweede, vijf minuten later is raak! Wederom een gevecht op het einde, maar weer een vette route!

Het is inmiddels negen uur en het begint donker te worden. Timo stapt nog een 7c’tje in en doet ‘m onsight… Heel even overwegen we nog een route te doen, maar de dag is echt om… We chillen nog wat na onder de rots en lopen in het bijna donker, super voldaan, terug naar de auto.

Mijn huid na sessie 4. In sessie 5 toch nog een route eruit weten te persen: A muerte! In de schermering chillen we nog even onder La Olla… Het zit erop…

Elke dag een 8, dat is wat ik stiekem bedacht had dat mogelijk had moeten zijn, maar het moest van diep komen. Van de ene kant motiveert het me wel om weer een beetje routefit te worden. Van de andere kant weet ik ook dat boulderen toch leuker is, en dat ik waarschijnlijk toch alleen in de zomer wat routes klim. Ik denk niet dat ik binnenkort in Siurana terug zal komen…

Ondanks de moeheid wordt het laat die nacht. We slapen een paar uurtjes en rijden om half vijf richting de Airport. Als ik om half tien weer in de trein richting Nijmegen zit kan ik me bijna niet voorstellen dat ik vijf uur eerder wakker werd onder de rotsen van Siurana… Om half elf ben ik weer thuis, en even later zit Timo weer in de Spaanse les… Wat een dagen! Wat een leven… Wat een contrast met het leven hier… Het leven waar de scriptie weer op me wacht…

Volgende week ben ik weer in Bleau voor twee weken. Dit keer is het hoofddoel echter om hard op te schieten met m’n scriptie. Alle interviews zijn gedaan, dus de boel kan afgeschreven worden… Ergens eind mei, begin juni hoop ik een conceptversie te hebben. Natuurlijk wordt er ook wel geboulderd aankomende weken… Echte plannen wat betreft projecten heb ik nog niet, maar we zullen zien wat er nog uit te persen is aan het eind van het seizoen!

 

Hard…

On 18/04/2010, in blog, by Enzo

Ah, hij kan nog! Ben benieuwd hoe moeilijk de surplomb zelf nu is… Vast hard ;)

 

A muerte?

On 12/04/2010, in blog, by Enzo

Interviewen, coderen, analyseren en schrijven aan m’n scriptie zijn de dingen die ik op dit moment voornamelijk aan m’n hoofd heb. Ik zou deze tijd echter niet zo gemotiveerd doorkomen als ik niet kon uitkijken naar de leuke dingen die ik daarnaast nog kan doen. De ultieme stok achter de deur is natuurlijk China – dat toch wel snel dichterbij komt – maar voor die tijd wil ik zeker nog een paar keer in Bleau kijken. Welke boulders ik wil gaan proberen weet ik nog niet zo goed, maar ik had in ieder geval gedacht  Surplomb de la Mee weer eens te gaan proberen. Helaas gaat dat plan niet door, want ik lees net dat er een greep is uitgebroken… Mmm, zonde…

M’n eerst volgende tripje is voor de verandering geen bouldertrip. Over anderhalve week ga ik drie dagen bij Timo op bezoek in Barcelona! Twee of drie dagen touwklimmen – waarschijnlijk Siurana – is voor de verandering ook wel weer eens leuk! Hoewel dat Spaanse A muerte misschien niet helemaal is weggelegd voor mijn boulder-fitheid, ben ik benieuwd hoe het zal gaan!

 

Pasen 2010

On 07/04/2010, in tripreports, by Enzo

Bleau 02 – 07 april 2010 – Een week voor vertrek haalde ik het in m’n hoofd om Narcotic weer eens te proberen. In februari 2009 werkte ik er voor het eerst in samen met Romain, Pascal en Gérald. Zonder hun uitnodiging om mee te komen doen was ik denk ik niet snel in de boulder gestapt. De lijn viel me in eerste instantie wat tegen en het leek me vrij fysiek. Toch wist ik op die dag alle passen te maken en dat motiveerde me om er verder in te gaan werken.

Met pasen 2009 kwam ik voor het eerst terug. Ik had goede hoop op een goede poging. Helaas viel het tegen… Het lukte me zelfs niet meer om alle passen te maken… In mei kwam ik weer terug, wederom zonder succes… Heel erg vond ik het niet, aangezien ik de prioriteit bij andere boulders had liggen…

Toen ik enkele weken geleden dit filmpje zag, en ik bovendien m’n hoofddoelen voor dit seizoen al bereikt had, raakte ik opnieuw gemotiveerd! De methode met de lolotte had ik nooit geprobeerd – in plaats daarvan maakten we een voetverklemming in het gat, en tikten met behulp van de kleine randjes als intermediar, door naar de sloper op de rand… Een nieuwe methode voor de crux, dat leek me wel wat!

Narcotic in februari 2009 – hier nog met de oude methode; voetverklemming, randje als intermediar en door…

Goede vrijdag 2010

Ik had bedacht om vandaag terug te gaan. ‘s Ochtends probeer ik Martin – die ik een tijdje geleden bij Neverland ontmoette – ervoor te porren. Het blijkt echter dat hij thuis is gebeleven vanwege het slechte weer… Dan moet ik toch alleen… Ik weet even niet meer of ik het nog wel zo’n goed idee vind… Misschien is het toch wel moeilijk…

Afgelopen nacht is er redelijk wat regen gevallen, maar het waait hard. Bij Recloses aangekomen ren ik de heuvel op om te kijken of de boulder droog is. De eindgrepen staan vol water, de slopers daarvoor zijn nog klam, maar met die wind zullen ze ook wel binnen een kwartier droog zijn! Na een korte opwarmsessie voel ik de lolotte aan. Oeh, dat is spannend! Ik ben bang dat als m’n rechtervoet wegglijgt ik mezelf vrij ongecontroleerd richting de blokken onder de boulder lanceer… De eerste keer twijfel ik, maar de tweede keer ga ik met 95 procent overtuiging naar de sloper. Raak! Zo, dat is een topmethode! Het kost me nog ruim een uur om de rest van de passen weer te maken. Vooral je hand optikken met behulp van een voetverklemming in het gat vind ik lastig. Het frustreert me een beetje, omdat ik daar de vorige keer helemaal geen moeite mee had! In een paar elkaar overlappende delen klim ik de boulder. Alleen de allerlaatste pas maak ik niet, aangezien ik dan de uitklim waarschijnlijk nat zou spetteren. Als ik daar kom moet het maar goed gaan!

Een paar pogingen volgen, maar ondertussen is het echt tijd voor een pauze. Ik vind het altijd moeilijk als ik een zware boulder in m’n eentje probeer, op het juiste moment een pauze te nemen. Het liefst zou ik gewoon doorrammen! Ik kan ‘m, ik weet het zeker!

Het waait hard, waardoor stilzitten zelfs energie kost om warm te blijven. Af en toe is de zon te zien en af en toe valt er één spetter, terwijl de wolken hard overwaaien. Een tijdje later gaat de wind liggen en begint het echt te regenen, precies op het moment dat ik m’n poging wil starten. Ik weet dat dit ‘m misschien wel kan worden, maar verwacht het eigenlijk nog niet…

Alles gaat perfect. Met m’n voet in het gat heb ik genoeg ruimte om m’n hand omhoog te verplaatsen. De pas naar de rand is lastig, maar ik zit precies goed op de sloper. Dan de lolotte en doorrammen! Dit keer ga ik voor  100 procent en ik zit precies op de sloper! Ik voel de regen in m’n gezicht druppen, maar de grepen zijn gelukkig nog te houden. Met m’n rechtervoet in het gat verklemd tik ik de slopers op. Alleen nog naar de bak… Met links sla ik VOL in de bak met water. De bak stroomt over en het water vliegt alle kanten op, maar ik weet dat het gedaan is; ik laat niet meer los! De volgende bak, wederom een plons. Een seconde later sta ik met natte handen op het blok… M’n derde 8a+!

Vijf minuten later barst de bui echt los, en het wordt niet meer droog die dag… Gelukkig is de buit binnen!

De volgende ochtend chillen we lang. Eerder die week sprak ik al met Victor af om rond tienen koffie te komen drinken. Om kwart voor elf staan ze voor de deur… Alles is nattig, dus we kunnen het rustig aan doen. Als we rond twaalven naar Rempart rijden begint het te regenen… Het plan wordt gewijzigd; koffie in Barbizon… Na een uur proberen we het op Apremont, maar als het weer begint te gieten besluiten we naar Trois Pignons te rijden. Uiteindelijk belanden we op 95.2, voor de zoveelste keer dit seizoen… Ik wordt er niet heel blij van, maar als we nog iets droogs willen doen, dan moet dat waarschijnlijk hier… Tussen de buien door gaat het vrij goed en vooral Jaap, David en Chiel maken er goed gebruik van. Ik vermaak me uitstekend met kijken en spotten en klim aan het eind van de dag nog een paar nieuwe boulders. Pas rond half acht keren we, allemaal tevreden en nagenietend van de dag, huiswaarts.

David doet Yogi, Chiel Vis-à-Vis…

Eerste Paasdag, wederom koffie, dit maal wel om tien uur.

Het plan is hetzelfde, Rempart. Na een opwarmsessie in Immodium wil ik eens kijken in Le Batard, een boulder waarvan ik de lijn nooit snapte, maar na het zien van een filmpje werd het duidelijk en zag het er prima uit. In filmpjes ziet het er echter altijd makkelijker uit dan dat het in werkelijkheid is. De sessie viel dan ook wat tegen. We gooien de pads een verdieping lager en ik spot Victor in Fourmis Rouges. Bijna elke poging boekt hij progressie en de val wordt langer en langer… Na een uur is het tijd voor een pauze – daarna gaat het gebeuren! Jaap, Chiel en David werken in Noir Desir – die Jaap uiteindelijk bijna doet! Na het lange stilstaan wil ik weer eens in Panic kijken, een hoge kant met een dik uitroepteken… Victor wil zich blijven richten op Fourmis Rouges, dus ik moet er alleen in. Een extra drempel bij spannende dingen, zeker in een highball met een ultiem slechte landing… Gelukkig wil hij wel spotten… Terwijl ik m’n schoenen aan doe wordt de lucht donkerder en donkerder, en na twee pogingen barst het los. Een kwartier lang regen en hagel, niets is meer droog…

Kwart over vier… Even koffie in Barbizon? Koffie in Barbizon!

Om half zes zijn we terug op Rempart. Ik wil nog even Sideways Daze aanvoelen. Er lijkt een stukje van de begingreep te zijn afgebroken, waardoor hij met links beter te pakken is, alleen de rechterhand kan er nu niet meer boven, dus die moet waarschijnlijk op een klein marmerrandje iets rechts van de begingreep… Victor wilt Fourmis Rouges afmaken en Jaap Noir Desir. Als de pads onder Fourmis Rouges liggen vallen echter de eerste spetters weer. ‘Eén poging, snel één poging’, roepen Chiel en ik naar Victor. Hij heeft z’n schoenen al aan en stapt in. Alles gaat snel, precies en perfect. Onderpocket – paf, bril van z’n hoofd (bij 0:54 in het filmpje ;-)) – door naar de slopers, voet hoog, ram, top… Voet opwerken en door! Helaas is de bovenkant net te nat… Victor knalt weer op de pads, de regen zet door, Jaap heeft geen poging meer kunnen doen, ik kan geen poging meer doen… Het is klaar voor vandaag….

Van verre zien we de regen aankomen. Een paar minuten later is er geen ontkomen meer aan…

De volgende dag is het stralend weer. We drinken geen koffie, maar spreken op Rempart af. Als ik aankom is de rest net opgewarmd in een overvol Cuvier. Op Rempart is het gelukkig heerlijk rustig. Jaap loopt door naar Noir Desir, Victor legt vier pads onder Fourmis Rouges… Ik weet zeker dat het snel gaat lukken. De schoenen gaan aan, de spanning stijgt. Ram ram ram en hij is op de slopers. De pas naar de top, vol overtuiging komt Victor hoog in de sloper. De voet omhoog, ik schreeuw, Victor klapt in het randje. Hij is binnen; drie seconden later staat hij voldaan op het blok.

Veel pads voor de highballs. Victor heeft ze vandaag echter niet nodig – in de eerste poging van de dag is het raak!

Als we bij Jaap aankomen heeft hij de strijd moeten staken vanwege te zere aanhechtingen. Ik warm snel op en voel Sideways Daze aan. De begingreep is iets beter voor links, maar je kunt ‘m niet meer bijpakken… Het zal weinig verschil maken… Ik boek geen progressie, maar het gaat ook niet slecht. Victor merkt op dat het net Karma is, ‘je doet ‘m, of je doet ‘m niet… Progressie is bijna niet meetbaar…’ Na één keer hard aan het randje trekken staat die echter zo diep in m’n huid, dat ik besluit te stoppen. Omdat Victor Fourmis Rouges heeft gedaan, vergezelt hij mij in Panic.

Aangezien we de methode niet kennen wordt het weer puzzelen. We dekken met vijf pads de stenen onder het blok zo goed mogelijk af. De landing is zo slecht dat ik me realiseer dat deze boulder misschien nog wel spannender is als Pierre, Feuille, Ciseaux… Het is moeilijk om je ertoe te zetten een pas met 100 procent overtuiging aan te zetten, zeker omdat we niet zeker zijn van de juiste methode. Het is meer safe om 80 procent voor de pas te gaan en 20 procent over te houden voor een iets gecontroleerdere landing, concluderen we na een tijdje… Na ruim een uur verschillende methodes geprobeerd te hebben, elk met evenveel overtuiging dat het de juiste is, zakt de hoop een beetje weg…

Panic… Opzoek naar de juiste methode…

Chiel en David zijn inmiddels ook aan komen lopen vanaf Immodium, die ze beide gedaan hebben. Nog twee extra pads gaan onder de boulder. Twee spotters, zeven pads, die kans krijg ik niet snel nog een keer… Ik besluit nog een paar keer te proberen en terug te vallen op het allereerste plan, dat we in oktober vorig jaar bedachten… In de poging kijk ik ditmaal enkel omhoog, ondanks de angst voor de blokken onder me. Ik pak de kant hoog, voet staat op een slecht kantje onder de rand, en ik krijg m’n voet voor het eerst naast m’n hand op de knobbel… Me ervan bewust dat ik elk moment weg kan zippen strek ik m’n rechterhand en kruis naar de kant. De greep is redelijk, maar vanaf nu is er geen plan meer… Naar beneden is in ieder geval niet echt een optie… Met links voel ik op de kant totdat ik een redelijk greepje heb. Linkervoet op de kant, hopen dat die blijft staan, en door naar de ‘wave’… Gelukkig pakt het allemaal goed uit. Aan de bak kan ik eindelijk weer ademen. Uitmantelen is gelukkig geen probleem! Yes, wat een vette boulder!!

Rond drieën rijden Victor, Jaap, Chiel en David weer naar Nederland. Ik ga naar Bouligny, waar ik met Martin – die er ondertussen wel is – een vage afspraak had om Beaux Quartiers te gaan proberen. Als ik in Bouligny aankom smst hij dat het waarschijnlijk toch niet gaan lukken… Er zijn andere mensen bij Beaux Quartiers en ik word door een vijfjarig mannetje herkend als ‘monsieur météo’, mooie boel… Ik besluit me aan het oorspronkelijke plan te houden en niet door te lopen naar Amok, die waarschijnlijk toch in de volle zon ligt. Beaux Qaurtiers is hard en ik boek geen progressie ten opzichte van vorige sessies… Toch maar even zonder spullen een blik werpen bij Amok. Inderdaad zonnig, maar de rots is koel… Ik weersta de verleiding om het te gaan proberen en rond vijfen keer ik toch maar huiswaarts…

’s Avonds kijken we naar  de echte monsieur météo. Gelukkig heeft hij nog een mooie dag in petto, zonnig en twintig graden! Het ochtendklimmen van de afgelopen dagen laat ik even aan me voorbij gaan. Rond twaalven wil ik eens bij Pirouette Cacaouette gaan kijken – een vijfsterrenboulder die ik in oktober al een keer had bekeken, maar toen te vochtig was om te proberen.

Dit keer is de boulder – ondanks het schaduwrijke dalletje – droog. Opwarmen is niet mogelijk, dus ik stap meteen in. De methode is bekend door de foto’s op internet, en elke poging boek ik progressie. Een poging of tien later is het raak. Het gaat vlekkeloos en gelukkig valt de uitklim mee.

De zon is warm en de crashpads liggen lekker. Ik klim niets meer die dag… Uiteindelijk besluit ik aan het eind van de middag nog een mountainbike-tourtje te gaan doen en te genieten van het lente-bos…

Woensdag is het tijd om naar huis te gaan. Bij thuiskomst staan er afspraken voor interviews op m’n mail… Het is weer tijd voor wat andere actie, alhoewel de m’n hoofd de aankomende dagen nog wel even tussen de blokken zal zijn…